Την ιστορία μου την είχε πει ένας φίλος πριν λίγα χρόνια. Ηταν οι πρώτες πρωινές ώρες μιας ημέρας του Αυγούστου του 2013. Σε ένα ξενοδοχείο της Μυκόνου η παρέα του φίλου επιστρέφει από τη νυχτερινή της διασκέδαση. Στο μπαρ του ξενοδοχείου στέκεται όρθιος ένας πολύ ψηλός άνδρας που φοράει μία ιδρωμένη αθλητική φόρμα. Στο αριστερό του χέρι κρατά ένα ποτήρι με φυσικό χυμό πορτοκάλι. Μία αλλόκοτη εικόνα που δεν ταιριάζει στο ξέφρενο προφίλ του νησιού ειδικά για εκείνη την ώρα και εκείνη την περίοδο.

Ο ψηλός άνδρας με την ιδρωμένη φόρμα είναι ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Ο επί χρόνια αρχηγός του Παναθηναϊκού έχει μόλις τελειώσει την -πολύ- πρωινή του γυμναστική. Τι και αν βρίσκεται στα μέσα της άδειας του σε ένα κοσμοπολίτικο νησί; Τι και αν δεν υπάρχει κανένας προπονητής που να τον αναγκάζει να αθλείται αντί να διασκεδάζει σε κάποιο νυχτερινό μαγαζί; Τι και αν θα μπορούσε να χαλάει τα χρήματά του σε οτιδήποτε αυτός επιθυμούσε; Τι και αν στην τελική ο Δημήτρης Διαμαντίδης δεν είχε και δεν έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν σε ό,τι αφορά τις μπασκετικές του ικανότητες και επιδόσεις.

Εκείνη την καλοκαιρινή μέρα του Αυγούστου σίγουρα πολλοί συμπαίκτες του Διαμαντίδη «εκμεταλλεύονταν» στο έπακρον την άδεια τους. Οσοι από αυτούς δεν κοιμόντουσαν, θα έκαναν σουλάτσο σε κοσμικά μαγαζιά κρατώντας στο ένα χέρι ένα ποτήρι αλκοόλ και στο άλλο τη μέση μιας αιθέριας ύπαρξης. Ισως θα κάπνιζαν και ένα ακριβό πούρο ή θα ξόδευαν κάποιες εκατοντάδες ευρώ σε σφηνάκια για όλη την παρέα. Είναι γνωστό εξάλλου. Ακόμα και μέσα στην αγωνιστική περίοδο αν κάνεις μια βόλτα στα «in» στέκια της πόλης θα δεις αθλητές με πολλά μηδενικά στα συμβόλαιά τους να κατεβάζουν το ένα ποτήρι αλκοόλ μετά το άλλο.

Ο «Μήτσος» μοιάζει σαν ο τελευταίος – ή από τους τελευταίους – των Μοϊκανών. Θα τον δεις μόνο στο στο γήπεδο να κάνει αυτό που ξέρει όσο λίγοι

Ο Διαμαντίδης όμως παρέμενε και παραμένει ο «ξενέρωτος» τύπος στο γυμναστήριο του ξενοδοχείου που χύνει ποτάμια ιδρώτα στον διάδρομο ή τα όργανα γυμναστικής. Είναι σαν να τον έχει κυριεύει από μικρή ηλικία μια παράξενη εμμονή με την πορτοκαλί μπάλα και τα παρκέ. Σαν να μην νοιώθει άνετα σε λαμπερές κοσμικές εκδηλώσεις, τηλεοπτικές εμφανίσεις και νυχτοπερπατήματα. Σαν η στρογγυλή μπάλα να αποτελεί εδώ και χρόνια μια φυσική προέκταση του χεριού του.

Ολα τα υπόλοιπα εξάλλου δεν αφορούν τον Διαμαντίδη. Δεν πίνει, δεν καπνίζει και βγαίνει σπάνια. Η ιστορία λέει ότι ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς του άσκησε μεγάλη πίεση για να μιλάει λίγο περισσότερο στους δημοσιογράφους. Εκτοτε, ακόμα και μετά από κάποιο από τα συνηθισμένα του σόου εντός παρκέ, θα πλησιάσει την κάμερα σκυφτός και θα χρησιμοποιήσει κάποια από τις αγαπημένες του εκφράσεις: «Δεν έκανα και τίποτα..», «Το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα..» κλπ. Μια άλλη ιστορία λέει ότι όταν οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι ήθελαν να του προσφέρουν ένα αμάξι, αυτός επέλεξε ένα ταπεινό μίνι κούπερ. «Για να μην πονοκεφαλιάζω» είχε πει ο ίδιος.

Οσο τα χρόνια περνούν όμως το μπάσκετ αλλάζει και δίπλα στο μικρό μίνι κούπερ του Διαμαντίδη παρκάρουν εντυπωσιακά, πανάκριβα αμάξια. Οι αριθμοί στα συμβόλαια των παικτών μεγαλώνουν ανάλογα με τα τατουάζ στα κορμιά τους. Ο αθλητισμός έχει συνάψει μόνιμη σχέση με το lifestyle. Γυαλιστερά παπούτσια, φτιαγμένο μαλλί και παιχνίδια με τον τηλεοπτικό φακό.

Ο «Μήτσος» μοιάζει σαν ο τελευταίος – ή από τους τελευταίους – των Μοϊκανών. Θα τον δεις μόνο στο στο γήπεδο να κάνει αυτό που ξέρει όσο λίγοι. Τι και αν έχει κατακτήσει τα πάντα; Τι και αν όλοι δέχονται ότι είναι ένας θρύλος των ευρωπαϊκών παρκέ; Θα τον δεις να παίζει μπάσκετ με το ίδιο πάθος που το κάνουν τα πιτσιρίκια στα υπαίθρια γηπεδάκια. Χωρίς φτιαγμένο μαλλί και παιχνίδια με την κάμερα. Με κομμένη την ανάσα. Ισως επειδή το ίδιο το άθλημα τον επέλεξε κάποτε για να περισώσει κάτι από την ίδια του την ουσία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News