Είσαι γυναίκα. Περπατάς μόνη. Οι «κυρίες της αυλής» βλέπουν σε εσένα, κι ας απέχεις πολύ από τη Μόνικα Μπελούτσι, μία εκδοχή της «Μαλένα». Θα ήθελαν να σε λιθοβολήσουν. Θα ήθελαν να σε κουρέψουν γουλί. Μόνο και μόνο για να ξεσπάσουν για τα πολύ προσωπικά δικά τους, επτά κακά της μοίρας τους. Ευτυχώς για σένα, δεν μπορούν να το κάνουν. Αν όμως έχεις σκύλο; Ε, τότε τα πράγματα αλλάζουν. Ο σκύλος είναι ανιχνευτής κακίας. Επειδή ακριβώς, κι ας τα κάνεις όλα «σωστά και νόμιμα», ζεις σε μία πόλη με τόσα συσσωρευμένα νεύρα, που όλοι ψάχνουν κάπου να τα εκτονώσουν. Και τι καλύτερο για εξιλαστήριο θύμα, από ένα ανυποψίαστο τετράποδο που περπατά δίπλα σου, δεμένο υπάκουα από το λουρί του…

Αν δεν μένεις στο μικρό σπίτι στο λιβάδι αλλά σε μία οποιαδήποτε γειτονιά της Αθήνας και έχεις σκύλο, τότε σίγουρα έχεις πρόβλημα. Στοιχηματίζω ότι δεν υπάρχει κανένα «σκυλοαφεντικό» που δεν έχει βιώσει έστω μία φορά κατά τη διάρκεια μίας φαινομενικά φιλήσυχης βόλτας κάτι από την παρακάτω γκάμα: βρισίδι, απειλές, ειρωνείες, φθονερά βλέμματα, εχθρική διάθεση.

Δεν χρειάζεται να έχεις έναν τεράστιο σκύλο πενήντα κιλών για να «προκαλέσεις». Κι ένα τσιουάουα να σέρνεις με λουρί, ή ένα ημίαιμο γύρω στα δεκαέξι κιλά όπως είναι το δικό μου, και πάλι θα κλέψεις την παράσταση με το που θα βγεις από το σπίτι.

Πόσο δύσκολο είναι να έχεις σκύλο σε μία πόλη που έχει μονίμως νεύρα;

Σε κάθε σκυλοβόλτα βγαίνω από το σπίτι με μία τσάντα γεμάτη με σακούλες, προκειμένου να μαζέψω τις ακαθαρσίες του. «Θα ξεράσω / γεμίσαμε βρωμόσκυλα / βρωμιάρηδες» είναι μερικά μόνο από τα κομψά σχόλια που έχω ακούσει, ενώ βρίσκομαι σε μία τόσο ευάλωτη στάση: σκυμμένη κάτω, να μαζεύω όσα είναι περιττά πλέον στη Λούσι.

Υπήρξε για παράδειγμα μία κυριούλα στον δρόμο, η οποία με είχε βάλει στο μάτι για πολλά οικοδομικά τετράγωνα. Με (παρ)ακολουθούσε ενώ περπατούσα με τον σκύλο μου. Κάποια στιγμή, κάνω την κλασική ρουτίνα με τη σακούλα κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή, η κυριούλα άρχισε να με λούζει με βρισιές και κατάρες, επειδή πέταξα τη σακούλα σε έναν κάδο σκουπιδιών που ήταν ανοιχτός, ενώ, σύμφωνα με τη δική της ασυνάρτητη λογική, έπρεπε να την πετάξω σε έναν άλλο, που είχε και καπάκι.

Αλλες πάλι φορές, με βρίζουν για ακαθαρσίες άλλων σκύλων που κάποιοι όντως ασυνείδητοι ιδιοκτήτες ζώων, έχουν αφήσει στο πεζοδρόμιο. Μόνο και μόνο επειδή βρεθήκαμε στο ίδιο σημείο, θεωρούμαστε αυτομάτως ένοχες. Οταν έχω κέφια, αντιμετωπίζω τα «γαλλικά του πεζοδρομίου» με χιούμορ. Προτείνω να γίνει κάποια εξέταση DNA για να αθωωθεί η σκυλίτσα μου, κ.τ.λ.. Ομως σε αυτή την πόλη, δεν είναι τόσο εύκολο να έχεις κέφια. Ή καλύτερα, ακόμα κι αν έχεις, αρκεί μία βόλτα με τον σκύλο σου γύρω από το τετράγωνο για να τα χάσεις.

Εννοείται ότι πρώτη εγώ, δεν αφήνω τον σκύλο μου να κατουράει πάνω στο πεζοδρόμιο, ή μπροστά από εισόδους πολυκατοικίας. Κάθε σκυλοβόλτα στα Πατήσια, έχει μπόλικη αδρεναλίνη. Ζούμε επικίνδυνα, περπατάμε στον δρόμο και όχι στο πεζοδρόμιο, ώστε να είμαστε απολύτως νομοταγείς. Πάντα όμως, θα ακουστεί μία φωνή από το υπερπέραν που θα γαβγίσει «όχι εδώ!». Με το «εδώ», να είναι στη μέση του δρόμου. Σε μία γειτονιά που δεν έχει ένα παρκάκι ούτε για δείγμα, νιώθεις την ανάγκη σε καθημερινή βάση να υπερασπιστείς έναν σκύλο, που το μόνο που θέλει είναι να κάνει την ανάγκη του.

Υπάρχουν πολλοί που ρίχνουν τσιμέντο στο χώμα όπου είναι φυτεμένα τα λιγοστά δέντρα της περιοχής, ώστε να μην πηγαίνουν οι σκύλοι ούτε εκεί. Αλλά κι αν ακόμη κάνεις τη διαδρομή και φτάσεις στο πιο κοντινό παρκάκι, κι εκεί πάλι, όλο και κάτι θα ακούσεις, όλο και κάποιος θα πεταχτεί.

Την ίδια στιγμή, περπατούν εκεί έξω ελεύθεροι, χωρίς λουρί, άνθρωποι που βγάζουν αβυσσαλέους ήχους φτύνοντας ροχάλες στο πεζοδρόμιο, ή άλλοι που έχουν πάρει οριστικό διαζύγιο από το αποσμητικό, όμως σε αυτές τις περιπτώσεις, κανένας δεν πρόκειται να πει τίποτα. Ο σκύλος, θα είναι πάντα ο αποδιοπομπαίος τράγος.

Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων σήμερα λοιπόν, 4 Οκτωβρίου. Κάθε φορά που αντιμετωπίζω αδικαιολόγητη έχθρα ακριβώς επειδή έχω αποφασίσει να μοιραστώ το σπίτι μου με ένα τετράποδο που με τη ζεστασιά και την άνευ όρων αγάπη του με έχει συντροφεύσει στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου, μου έρχεται εκείνη η σκηνή από την ταινία με τη Βουγιουκλάκη.

Στο «Η Αλίκη δικτάτωρ», η Αλίκη έχει έναν μαύρο σκυλάκο, ο οποίος ακούει στο διόλου πολιτικώς ορθό όνομα «Αράπης». Σε μία πολύ δραματική σκηνή μίας κατά τα λοιπά πολύ μέτριας ταινίας, ο «Αράπης» ξεφεύγει από το λουρί του, βγαίνει απότομα στον δρόμο και τον πατάει ένα αυτοκίνητο. Γύρω από την Αλίκη που κλαίει πάνω από το άψυχο σώμα του σκύλου, μαζεύεται ένα οργισμένο πλήθος που βρίζει το «παλιόσκυλο» που πετάχτηκε στον δρόμο. Αν δεν έχεις σκύλο, δεν θα καταλάβεις ποτέ πόσο συγκινητικό είναι όλο αυτό. Ακόμη κι αν είναι προφανές ότι στην επίμαχη σκηνή χρησιμοποιήθηκε ένα μαύρο λούτρινο σκυλάκι, από εκείνο που πουλούσαν στα ζαχαροπλαστεία της παλιάς Αθήνας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News