Έβλεπα την Χίλαρι Κλίντον στο σόου του Ζακ Γαλιφιανάκη. Πριν από λίγες μέρες είχε εμφανιστεί και στον Τζίμι Φάλον, ο οποίος την είχε υποδεχτεί με μάσκα, σατιρίζοντας την μανία των μίντια με την υγεία της. Μέχρι και ο «πιο συντηρητικός πεθαίνεις» Ντόναλντ Τραμπ εμφανίστηκε στον Φάλον και τον άφησε να του ανακατέψει και τα μαλλιά. Να μην τα πολυλογώ, θέλω να πω και ποιος πολιτικός στην Αμερική δεν έχει εμφανιστεί σε τέτοια σόου και τι δεν τον έχουν ρωτήσει οι παρουσιαστές. Το να εκτεθείς στη σάτιρα εκεί θεωρείται must.

Έβλεπα λοιπόν τη Χίλαρι στον Γαλιφιανάκη και σκεφτόμουν τι θα έκανε αυτός ο έρμος αν ζούσε στην Ελλάδα. Άντε, στην καλύτερη περίπτωση, να είχε καμιά stand up comedy παράσταση την οποία θα πάλευε να τη γεμίζει κάθε βράδυ. Άντε να έγραφε και κανένα κωμικό σήριαλ, άντε να έπαιζε κιόλας κάπου. Μπορεί να είχε και σατιρική εκπομπή στην τηλεόραση, αλλά δεν θα είχε τέτοια σατιρική εκπομπή. Πολιτικούς θα σατίριζε face to face μόνο στα όνειρά του.

Δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς: τόσο δύσκολο είναι να κάνουμε εμείς μια εκπομπή όπως το «Between two Ferns»; Είχε κάνει μια απόπειρα ο Κρατερός Κατσούλης, το είχε βάλει σαν ένθετο σε ψυχαγωγική εκπομπή, αλλά δεν είχε σάτιρα επικαιρότητας και υποδεχόταν φίλους του ηθοποιούς. Εγώ μιλάω για μια αμιγώς σατιρική εκπομπή με καλεσμένους (και) πολιτικά πρόσωπα. Γιατί δεν έχουμε Γαλιφιανάκηδες εμείς; Γιατί δεν έχουμε Φάλον και Κίμελ και Τρέβορ Νόα να βάζουν απέναντί τους πολιτικούς να γίνεται το σώσε;

Γενικά, τα έχουμε μπερδέψει λίγο. Το βλέπεις και στο διπλανό σου, σου λέει: πολύ καλός κωμικός ο Χαϊκάλης. Θεωρούμε κωμικούς τους εκτελεστές, εκείνους που παίζουν σε κωμωδίες και όχι τους δημιουργούς, εκείνους που γράφουν, που παράγουν τα αστεία

Βέβαια, κι οι πολιτικοί μας είναι ως επί το πλείστον σοβαροφανείς. Θα εμφανιζόταν άραγε ο Τσίπρας σ’ ένα σόου όπου ο παρουσιαστής θα τον υποδεχόταν με έρπη στα χείλια; Θα δεχόταν ο Πολάκης να του κάνουν δώρο on air ένα φτυάρι; Θα μαγείρευε η Φωτίου γεμιστά παρέα μ’ έναν συνταξιούχο; Εγώ πιστεύω θα το έκαναν, αν θεωρούσαν τη σάτιρα σημαντική. Δεν τη θεωρούν όμως, όπως δεν τη θεωρούμε κι εμείς σαν κοινωνία. Δυστυχώς, εκεί έχω καταλήξει. Γιατί, όσο κι αν κοκορευόμαστε ότι είμαστε λαός με χιούμορ, όσο κι αν λέμε ότι μας αρέσει η σάτιρα, στην πραγματικότητα δεν τα έχουμε ψηλά στην υπόληψή μας. Το πρόβλημα είναι ότι δεν τα θεωρούμε σαν κάτι σοβαρό.

Το βλέπεις απ’ τη δημόσια τηλεόραση, ούτε μια εκπομπή σάτιρας δεν έχουμε δει τόσα χρόνια στα κρατικά κανάλια. (δεν τολμούν να κάνουν προφανώς, φοβούνται). Στην ιδιωτική τηλεόραση πάλι, με εξαίρεση κάποιες σατιρικές εκπομπές που δημιουργούνται από ανθρώπους που η δουλειά τους είναι αυτή, να παράγουν αστεία, η σάτιρα «δημοσιογραφοκρατείται». Σε γενικές γραμμές δηλαδή, βλέπεις δημοσιογράφους να προσπαθούν να παράγουν, άτεχνα, χιούμορ. (Εξαιρώ κάποιους δημοσιογράφους που δουλεύουν και πάνω στη σάτιρα)

Γενικά, τα έχουμε μπερδέψει λίγο. Το βλέπεις και στο διπλανό σου, σου λέει: πολύ καλός κωμικός ο Χαϊκάλης. Θεωρούμε κωμικούς τους εκτελεστές, εκείνους που παίζουν σε κωμωδίες και όχι τους δημιουργούς, εκείνους που γράφουν, που παράγουν τα αστεία. Θέλουμε να αναπαράγουμε σόου όπως το The Tonight Show και βάζουμε να τα παρουσιάσουν Αρναούτογλου και Κωστόπουλοι. Μια χαρά είναι οι άνθρωποι, αλλά δεν είναι Φάλον και Κίμελ. Δεν είναι κωμικοί.

Συμπέρασμα: εσείς κακό χερόβολο κι εμείς κακό δεμάτι που λένε. Και σοβαροφανείς πολιτικούς έχουμε, και μπερδεμένα τα έχουμε, και τη σάτιρα τη θεωρούμε γκαρσόνα Β. Πώς θα βγουν οι σατιρικοί δημιουργοί μπροστά; Πώς θ’ ανακαλύψουμε τον δικό μας Ζακ Γαλιφιανάκη και πώς θα τον τοποθετήσουμε απέναντι από έναν πολιτικό; Όσο εύκολο είναι στην Αμερική, τόσο δύσκολο μοιάζει στη δική μας Ψωροκώσταινα.

Υ.Γ.: Στον Κατρούγκαλο ο Ζακ θα έπαιρνε συνέντευξη ντυμένος Μαρξ. Ίσως να του έκανε και τεστ γνώσης: πόσο καλά ξέρεις το «Κεφάλαιο».

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News