Απ’ όλα τα πάρτι που κάνουν οι ορμόνες στον κύκλο της ζωής, αυτό της εφηβείας πρέπει να είναι το περισσότερο επιτυχημένο. Τα σχολεία έχουν κλείσει και τους ακούω να παίζουν μπουγέλο λίγο κάτω από το σπίτι μου. Μ’ αρέσει που σκούζουν έτσι όλα μαζί. Βγαίνω στο μπαλκόνι και τα χαζεύω. Τα αγόρια κάνουν βλακείες. Οι άλλες προσπαθούν να τους αποσπάσουν την προσοχή. Ακκίζονται συνεχώς. Τινάζουν τα βρεγμένα μαλλιά προς το μέρος των αγοριών. Κάποτε τα μπουκάλια που κουβαλούν στα σακίδια αδειάζουν. Κατεβάζω το λάστιχο και τους κλείνω το μάτι. Μπαίνω μέσα και τα αφήνω στην ησυχία τους. Είμαι κι εγώ νέα ακόμα αλλά έχω τα διπλά τους χρόνια. Θέλω να κατέβω να παίξω αλλά ξέρω πως αν το κάνω θα κλέψω την παράσταση. Μια κυρία ανάμεσά τους, όχι πολύ μεγάλη για να τους μαλώσει αλλά ούτε και πολύ μικρή για την εξίσωση.

Η ώρα είναι ήδη 13.15 κι εγώ χαζεύω. Σε 15 λεπτά έχω σύσκεψη και δεν είμαι καν έτοιμη. Θα αργήσω. «Με συγχωρείτε. Κάτι παιδιά στη γειτονιά έπαιζαν μπουγέλο», θα πω. Είμαι ήδη στο αυτοκίνητο και χαμογελώ στα σενάρια που καθένας από τους συναδέλφους μου θα κάνει. Η ζωή είναι τόσο μαγικά καλή διάολε!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News