Έστυβα το μυαλό μου να θυμηθώ ποτέ «συνάντησα» για πρώτη φορά τον B.B. King. Μπορεί στο πρώτο πάρτι (δεκαετία του '70) σε ένα γκαράζ στου Ζωγράφου. Καμιά δεκαπενταριά έφηβοι, με την αμηχανία μας πιο οδυνηρή κι απ' τα σπυράκια, αραχτοί τριγύρω σε μαξιλαράκια στο τσιμέντο και 3-4 κοπέλες (δεν βρίσκαμε άλλες) να χοροπηδάμε σα χιμπατζήδες. Κάποιος είχε βρει μια εμφάνισή του με τους Rolling Stones. Μπορεί νωρίτερα, λίγο αργότερα, με ανάκατα μουσικά ακούσματα, όταν διαμορφώναμε χαρακτήρα και μέσα από τη μουσική. Δεν τρελαινόμουν κιόλας. Ένας τύπος, σχεδόν ακούνητος στη σκηνή, με κακοχυμένα ή «γύφτικα» κουστούμια και πολύχρωμες γραβάτες και τη «Λουσίλ» ακουμπισμένη στη κοιλάρα του, προέκταση λες των χεριών του. Σάματις είχαμε αίσθηση τι είναι μπλουζ; Προτιμούσα τον Τζίμι Χέντριξ να της βάζει φωτιά, τον Τζιμι Πέιτζ ή τον Πιτ Τάουνσεντ να την κάνει κομμάτια πάνω στη σκηνή. Έτσι κι αλλιώς να τα σπάσω ήθελα. Δεν ήταν ποτέ πόστερ μου, ρε παιδάκι μου. Ήταν και ξενέρωτος. Δεν έπινε, δεν κάπνιζε, ήταν ατσούμπαλος. Μόνο το ότι γούσταρε να έχει γυναίκες, άντε και το πάθος με το τζόγο, είχαν μια γοητεία πάνω του. 

Ούτε διαθέτω τη μουσική παιδεία να παρακολουθώ όλη τη διαδρομή του. Μετά με την κομμουνιστική αριστερά χωθήκαμε και στο ψυχροπολεμικό γελοίο κατασκεύασμα του «αμερικανικού τρόπου ζωής». Γεμίζαμε με σκουπίδια το μυαλό μας και φτιάχναμε κόκκινες γραμμές με ό,τι θεσπέσιο ερχόταν απ' τη δύση. Τον άκουγα και τότε πάντως. Σιγά που δεν… Ακόμη και όταν ανακάλυπτα το ρεμπέτικο, εκεί ήταν. Έφερνε η φάτσα του και στον Μάρκο Βαμβακάρη.

Να μην πολυλογώ (μην εκτεθούμε κιόλας), δεν θυμάμαι τη ζωή μου χωρίς τον B.B. King. Ακόμη και στο κρεβάτι, μετά, πριν το τσιγάρο, βάζαμε το «Darling, You Know I Love You» ή το «Thrill Is Gone».

Έχει γίνει μεγάλη συζήτηση για την τέχνη. Νομίζω ότι η σχέση του καθενός μας είναι, τα εκατομμύρια μοναδικότητες. Έζησα μαζί του, εγώ κι αυτός. Στις μοναξιές, τις απογοητεύσεις, την τρέλα. Μ' ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι και μουσική. Παρέα μ' αυτόν, τον Waters και τον Hooker ή τον Eric Clapton.

Η ζωή χωρίς μουσική, έγραφε ο Νίτσε, θα ήταν λάθος. Νομίζω ότι και η μουσική χωρίς τον B.B. King, λάθος θα ήταν…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News