Ε, δεν είχες και πολλά περιθώρια με τα καρκινάκια σου. Τα φόβισες, τα δάμασες αρκετά χρόνια, αλλά αφου δεν είσαι και αθάνατος- καθώς λέει και το όνομά σου- σε νίκησαν στο τέλος. Εσύ, όμως, θα μείνεις αθάνατος-καθώς λέει και τ’όνομά σου- γιατί ήσουν θαυμάσιος άνθρωπος.

Αρχοντικός, γενναιόδωρος,καλόκαρδος, χαμογελαστός με εκείνο το υποκοριστικό πάντα στα ονόματα που δεν υποβάθμιζες κανένα, αλλά έπαιρνες το πιο τρυφερό βλέμμα για να πεις « καλώς το τζινάκι μου». Ακόμα και στην τελευταία μας συνάντηση, η λάμψη στο βλέμμα σου ήταν απείραχτη. Μόνο που δάκρυζες εύκολα. Για το βιβλίο του Άρη, για την αφιέρωση στην πρώτη σελίδα, για εκείνες τις εφημερίδες που διάβαζες ανελλειπώς και θύμωνες λέγοντας «τους αλήτες κατέστρεψαν τον τόπο. Θέλω, θέλω, θέλω… δεν θέλω να τους βλέπω, τους σιχάθηκα πια». Ευσυγκίνητος ο Θανάσης, ο ατρόμητος και γενναίος, ο βράχος ο δίμετρος, ο αριστοκράτης της Αριστεράς. «Να βγω από δω και να πάω στα Γιάννενα θέλω» είχες πει.

Κατάφερες αυτό που θα αναζητήσουμε όλοι μας, αν νοιώσουμε το τέλος να πλησιάζει: να φύγεις χορτάτος. Έζησες όχι μια, αλλά δέκα ζωές. Υποδειγματικός ως σύντροφος, πατέρας, φίλος, μαχητής,πρωτοπόρος, τολμηρός, γλυκομίλητος, καυστικός όπου έπρεπε και με απίθανη μαεστρία να παλεύεις αποτελεσματικά και με πείσμα ακόμα και για τα δυσκολότερα.Ο μάγκας μας από τον Πειραιά που θάφτηκε στην ροδίτικη γη. Λίγοι σαν και σένα οι άνθρωποι. Και επειδή σε απασχολεί: θα την νοιάζομαι την Έλλη σου. Και τον Γιάννη και τον Κωνσταντίνο. Αλλά περισσότερο την Έλλη σου. Και γω και πολλοί άλλοι. Γιατί πολύ σ’αγάπησα(με)… Μην δακρύζεις, φιλαράκο. Ήρθε η σειρά μου και η σειρά μας τώρα. Και θα ζορίσουν τα πράγματα, καθώς λιγοστεύουν οι γενναιόδωροι και τα ζεστά χαμόγελα.

Αυτό θα μου λείψει, Θανασάκο μου.Εκείνο το ζεστό, θαλασσί, χαμογελαστό βλέμμα και το καλωσόρισμα «καλώς το τζινάκι μου». Και εκείνο το τραγούδι που σου σιγοψιθυρίσαμε με τον Αντώνη εκεί στον Άϊ Δημήτρη, καθώς έδυε ο ήλιος και εσύ κλεινόσουν στης γης το χώμα που αγάπησες: «Θα πάρω σβάρνα μια βραδιά, όλες τις συνοικίες…». Τι μεγάλη καρδιά, τι τεράστια αγκαλιά! Να σου πω; Το μπαγλαμαδάκι σου, το πήρες μαζί; Θα σου χρειαστεί εκεί που πήγες για να τα λέτε με την Λουκία και τον Νίκο, όπως τότε στο Μελτέμι και στην Νίσυρο. Χαλάλι! Έτσι είναι οι σχέσεις. Κύκλοι, άλλοι μεγαλύτεροι, άλλοι μικρότεροι. Σ’ευχαριστώ που ήρθες στην ζωή μου και με τίμησες με την αγάπη σου. Αλλά κι εγώ… πολύ σ’αγάπησα, ρε φίλε! Πολύ. Και θα μου λείψει που θα το λέω στον αέρα και δεν θα μου λες εκείνο το "καλώς το…". Είναι λίγοι αυτοί που το λεν και το εννοούν.

Διαβάστε εδώ ένα σύντομο βιογραφικό του Θανάση Αναπολιτάνου

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News