Αν είναι αλήθεια ότι πραγματικός τόπος γέννησής μας είναι εκείνος στον οποίο βλέπουμε για πρώτη φορά με καθαρό μάτι τον εαυτό μας, για πάρα πολλούς από εμάς μοναδική πατρίδα μας είναι η Αθήνα.

Μπορεί να πέρασα τον Κηφισό δεκαοκτώ ετών, όμως στην πραγματικότητα ήμουνα  δεν ήμουνα δυο, το πολύ τριών ετών. Μπουσουλώντας περπάτησα τους μεγάλους της δρόμους, τα μεγάλα ποτάμια της, που όσο ανθρώπινο πόνο και κακουχίες κι αν έχουν, άλλη τόση αγάπη, ζεστασιά και προστασία κουβαλάνε στα νερά τους.

Στις εκβολές και το Δέλτα τους, έτσι που κυλούν αργά και σταθερά, κάναμε τις πρώτες μεγάλες μας συναντήσεις και ανακαλύψεις, εκεί που τα ποτάμια συγκλίνουν και συναντούν τη θάλασσα αποθέτοντας όλο το φορτίο και τη σοφία τους, εκεί που  πλαταίνει ο ορίζοντας, εκεί  ανοίγει ο νους, το μάτι, το ταξίδι και η ζωή.

Και στις μεγάλες τους  στιγμές, στις πλημμύρες και τις καταστροφές, όταν τα νερά, θυμώνουν, ξεχειλίζουν και ανοίγουν σαν βεντάλια και σπάνε σε άλλες κοίτες, όχθες, στενά και αγκαλιές, τότε είναι που γίνονται ακόμα πιο γόνιμα, εύφορα και καρποφόρα.

Τότε είναι ο χρυσός καιρός της αναπαραγωγής, της καλλιέργειας και της στάθμευσης, αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά όλα τα ενδημικά και  μεταναστευτικά παιδιά του κόσμου. Εκεί τρέχουν, εκεί  βρίσκουν καταφύγιο, να κλέψουν αναπνοή και κουράγιο  για να συνεχίσουν. Τότε είναι που ανοίγουν γεωτρήσεις, αυλάκια και αρδευτικές διώρυγες, τότε αρχίζει το πραγματικό πότισμα. Το κάρπισμα έρχεται μετά, πολύ μετά, με την υπομονή και την επιμονή, όταν έχουν πετάξει μακριά τα σπάνια πουλιά και τα φερτά υλικά έχουν γίνει ένα με εμάς. Γιατί και εμείς φερτοί είμαστε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News