Ήταν 1η αγωνιστική του πρωταθλήματος 2007-2008. Την πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη. Ο ΠΑΟΚ έχανε από την Σκόντα στην Ξάνθη και ο Γιώργος Παράσχος φορούσε για τελευταία φορά την φόρμα της ομάδας. Ο Θοδωρής Ζαγοράκης έπρεπε να πάρει την απόφαση για τον αντικαταστάτη του. Δεν το σκέφτηκε πάρα πολύ.

Ο Φερνάντο Σάντος, τον οποίο είχε προπονητή στην ΑΕΚ την περίοδο 2001-2002, ήταν ελεύθερος. Η εκτίμηση στον Πορτογάλο ήταν απεριόριστη και το ραντεβού των δύο ανδρών οδήγησε σε συμφωνία. Ο δεύτερος πρώην παίκτης του που του εμπιστευόταν ένα δύσκολο –αλλά φιλόδοξο- πρότζεκτ. Είχε προηγηθεί ο Ντέμης Νικολαΐδης το 2004. Μία σχέση που είχε αρχίσει με όνειρα, αλλά ολοκληρώθηκε μετά από δύο χρόνια με τον τότε πρόεδρο της ΑΕΚ να ακολουθεί την άποψή φίλων της ομάδας ότι ο Σάντος έχει… ταβάνι. Μία άποψη που… τρέχει ακόμα ξοπίσω του. Που είναι στα χείλη αυτών που τον αμφισβητούν κάθε φορά που φτάνει κοντά σε έναν στόχο αλλά δεν τον πετυχαίνει. Την ίδια ώρα όμως, οι ίδιοι άνθρωποι επιλέγουν να αφήσουν στην άκρη τις συνθήκες που υπήρχαν ανά περιόδους.

Το 2005 η ΑΕΚ έχασε το πρωτάθλημα από τον Ιωνικό. «Λούζερ ο Σάντος» είπαν διάφοροι. Ότι έφτασε να το διεκδικεί με παίκτες που στην πλειονότητά τους δεν ήταν γεννημένοι για πρωταθλητισμό το άφησαν διακριτικά στην άκρη. Την επόμενη χρονιά ήταν δεύτερος και έφτασε στον τελικό του κυπέλλου, όπου έχασε από τον Ολυμπιακό. Πάλι αυτός έφταιγε. Κι έφυγε. Και αυτόν τον λούζερ τον εμπιστεύτηκε η Μπενφίκα. Η μοναδική από τις τρεις μεγάλες πορτογαλικές ομάδες που δεν είχε αναλάβει. Κι έφτασε η ώρα του ΠΑΟΚ. Μία διαρκής αμφισβήτηση τον ακολουθούσε. Το ήξερε, το άκουγε, αλλά δεν μιλούσε. Δούλευε. Με όπλο την δικαιοσύνη. Την φιλοσοφία που έχει για το άθλημα. Την εντιμότητα στις σχέσεις του. «Go village» έφτασε να του φωνάζει ένας οπαδός του ΠΑΟΚ όπου είχε παρεισφρήσει στην συνέντευξη τύπου μετά την βαριά ήττα με 4-0 από την ΑΕΚ στο γήπεδο της Τούμπας. «Πήγαινε στο χωριό σου», δηλαδή. Ένα χωριό όπου έχει προπονήσει τις κορυφαίες ομάδες της χώρας και έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα με την Πόρτο. Ένα χωριό στου οποίου το πρωτάθλημα παίζουν σύλλογοι που έχουν στεφθεί πρωταθλητές Ευρώπης.

«Δεν πρόκειται να αφήσω αυτή την προσπάθεια στην αρχή της. Είμαι σίγουρος ότι θα πετύχουμε», έλεγε στους φίλους του. Κι ο Ζαγοράκης εκεί, βράχος. Στήριξη που είχε ως αιτία την βαθιά πίστη ότι θα τον δικαιώσει ο Σάντος. Την δεύτερη χρονιά ο ΠΑΟΚ πήρε την δεύτερη θέση στο κανονικό πρωτάθλημα. Μεγάλη επιτυχία όπως όλοι συμφώνησαν. Στα play off, όμως, κατετάγη τέταρτος. Αμφισβήτηση ξανά. Και στήριξη βέβαια. Από αυτούς που ξέρουν. Φέτος στην αρχή του πρωταθλήματος, γκρίνια. Μέχρι που φτάσαμε στην προχθεσινή νίκη στο «Γ. Καραϊσκάκης». Η ώρα της δικαίωσης. Τρία χρόνια μετά. Ο ίδιος όμως ξέρει ότι δεν αποκλείεται να ξαναβρεθεί με την πλάτη στον τοίχο. Αλλά δεν ασχολείται με αυτό. Ασχολείται μόνο με την ομάδα του. Εκεί θέλει να νιώθει την αποδοχή. Εκεί θέλει την εμπιστοσύνη. Από την διοίκηση. Από τους παίκτες του. Κι αυτή την έχει αμέριστη.

Γιατί είναι καθαρός σαν κρύσταλλο. Είναι ο πιο έντιμος άνθρωπος του ελληνικού ποδοσφαίρου στις σχέσεις του. Ο πιο εργατικός. Ο πιο φιλοσοφημένος. Γιατί κανείς δεν του χαρίζει τίποτα. Όλα τα κερδίζει με την συμπεριφορά και το έργο του. Είναι δύσκολος άνθρωπος ο Πορτογάλος. Αλλά όταν δοθεί σε κάτι, δίνεται ολοκληρωτικά. Κι αυτό κάνει με τις ομάδες του. Έστω κι αν ξέρει ότι η δικαίωση μπορεί να περάσει μέσα από την αμφισβήτηση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News