Έχω μία πληγή. Στην πραγματικότητα πάντα υπήρχε. Από παιδί. Ίσως και μωρό. Σπάνια έκλαιγα, λέει η μάνα μου. Το πιο κοινωνικό παιδί στη γειτονιά. Παίζαμε τα μήλα, κρυφτό και δεν ξεκινούσαν χωρίς εμένα. Και ξαφνικά -πάλι μνήμες από τη μάνα- χανόμουν. Στο δωμάτιο μου, στην αυλή του σπιτιού…

«Όταν ήμουν παιδί είχα βρει ένα κήπο, για να κρύβομαι εκεί απ' τη ζωή όταν λείπω…». Δεν υπήρχε το τραγούδι τότε, μα σαν το άκουσα, «για μένα το έγραψε, είπα», όπως κάθε άνθρωπος που νιώθει πως κουβαλάει στην πλάτη του και άλλα βάρη εκτός από αυτά που του «αναλογούν».  Στην αρχή ήταν σαν αμυχή. Γρατσουνιά έμοιαζε. Μα έσταζε αίμα. Αργά και με αστάθεια. Αναλόγως τα χτυπήματα, τα βέλη, τη μοναξιά στα βλέμματα και στις ψυχές. Κι ας μη ζητούσαν βοήθεια, θες από περηφάνια, λύπηση, ίσως λόγω προνομίου «ενστικτώδους σεξουαλικής αγωγής», όπου έβλεπα αδυναμία, έτρεχα να δω. Να δώσω. Να αφαιρέσω πόνο.

Και μεγάλωνε η πληγή. Είχε πιο πολλά εσωτερικά τραύματα. Κρυφά. Κι όταν βγήκαν φαντάσματα, έτρεξε ποτάμι το αίμα. Είναι μαζοχιστική μια τέτοια κατάσταση. Έχει και λύτρωση μέσα της. Ένα περίεργο συστατικό που αντί να αφαιρεί, προσθέτει.
Για κάποια χρόνια παραμέρισα τα ξεραμένα αίματα, καθάρισα το «τοπίο» κι έκατσα και μέτρησα και καθόρισα ποιος και πώς αγάπησε τις δικές μου πληγές. Ναι, με έπιασε ένα εγωιστικό χαλινάρι και δεν με άφηνε. Πόσο καλό μου έκανε!
Ανακάλυψα μέσα από τον δικό μου πόνο ότι η απουσία ανθρωπιάς και δικαίου δεν ήταν δικό μου πρόβλημα μόνο. Και άρχισα να πονάω περισσότερο. Το λάθος ήταν ότι προσπαθούσα να συγκρίνω. Όμως δεν έχει ζυγαριά ο πόνος. Ούτε η ανθρωπιά. Ούτε το αίμα κάποιου είναι πιο κόκκινο απ' του άλλου.

Έχω μια πληγή που βοήθησα με τον τρόπο μου αυτή η χώρα να φτάσει στο βούρκο.
Έχω μια πληγή που συνάνθρωποί μου χαίρονται με τον πόνο και την κατακρεούργηση της αξιοπρέπειας άλλων ανθρώπων.
Πονάει η πληγή μου που δεν έχω εμπιστοσύνη σε κανέναν να αναλάβει τη ζωή και το μέλλον των νέων ανθρώπων.
Ματώνω που αλλάζει ο κόσμος, αλλά όχι προς το καλύτερο.
Ματώνω που αλλάζουν τα «σύνορα» αλλά δεν συνορεύουν οι ζωές.
Έχω μια πληγή, που έγινε διαμπερής, βλέποντας νεκρά παιδιά  σαν πεταμένες κούκλες από κακό σενάριο ταινίας τρόμου. Εκεί που λιάζουμε το σώμα μας με αντηλιακά με άρωμα καρύδας.
 
Έχω μια πληγή που δεν θα κλείσει ποτέ. Είμαι ευλογημένη που την έχω. Κι ας ματώνει. Κι ας πονάει. Με ξυπνάει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News