Το κόμμα-θύμα, που έγραψε ο Α. Πετρουλάκης, κι ο τρόπος που αυτό βλέπει τα πράγματα κι αντιδρά θυμίζουν σκηνές κι ερμηνείες που ο Ρ. Μπαρτ καταγράφει στα «αποσπάσματα του ερωτικού λόγου»(*):

ΑΣΚΗΤΕΙΑ: Το (ερωτευμένο) υποκείμενο, είτε επειδή αισθάνεται ένοχο απέναντι στο αγαπημένο πλάσμα, είτε επειδή θέλει να το εντυπωσιάσει επιδεικνύοντας τη δυστυχία του, σχεδιάζει μιαν αυτοτιμωρητική, ασκητική συμπεριφορά (τρόπος ζωής, ενδυμασία και τα λοιπά)… Η ασκητεία απευθύνεται στο άλλον: γύρνα, κοίταξέ με, δες πώς με κατάντησες. Πρόκειται για εκβιασμό: στήνω μπροστά στον άλλον το σχήμα του ίδιου μου του αφανισμού, αυτού που σίγουρα θα προκύψει αν εκείνος δεν ενδώσει

ΔΑΙΜΟΝΕΣ(«Εμείς οι ίδιοι είμαστε οι δαίμονες του εαυτού μας»): Μια συγκεκριμένη δύναμη παρασύρει τη γλώσσα μου στο κακό που μπορώ ο ίδιος να προξενήσω στον εαυτό μου: Ο μηχανισμός κινήσεως του λόγου μου υπακούει στην αρχή της ελεύθερης περιστροφής: η γλώσσα διογκώνεται χωρίς καμιά τακτικής φύσεως θεώρηση της πραγματικότητας. Θέλω να κάνω κακό στον εαυτό μου

ΚΡΥΒΩ: Σχήμα εσκεμμένης αποφάσεως: το (ερωτευμένο) υποκείμενο διερωτάται, όχι αν πρέπει να δηλώσει στο αγαπημένο πλάσμα ότι το αγαπά … αλλά ως ποιό βαθμό πρέπει να του κρύψει τις «διαταραχές» του πάθους του: τους πόθους του, τις καταπτώσεις του, κοντολογίς, τις ακρότητές του

ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ: Το υποκείμενο αντιλαμβάνεται ξαφνικά το (ερωτικό) επεισόδιο σαν έναν κόμπο από ανεξήγητες αιτίες και περιπελεγμένες λύσεις και αναφωνεί: «Θέλω να καταλάβω (τί μου συμβαίνει)

ΓΔΑΡΜΕΝΟΣ: Ειδική ευαισθησία του (ερωτευμένου) υποκειμένου, που το καθιστά τρωτό, υπερευαίσθητο και στους πιο επιπόλαιους τραυματισμούς

(*) Μετάφραση: Βασίλη Παπαβασιλείου – Εκδόσεις Ράππα (για λογαριασμό του Κέδρου) 1977

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News