Κλήθηκα αυτές τις ημέρες να κάνω για άλλη μια φορά ό,τι οφείλει να κάνει κάθε φίλη. Να αναλάβω δηλαδή την παραγωγή, την εκτέλεση και το post production του χωρισμού της φιλενάδας μου. Ενός χωρισμού σαν όλους τους άλλους. Για εκείνη ωστόσο, είναι ο ολόδικός της χωρισμός που δε μοιάζει με κανέναν. Τι κι αν οι συζητήσεις, η απογοήτευση, ο αυτοσαρκασμός και τα συμπαρομαρτούντα είναι πατρόν. Βέβαια, αυτός ο χωρισμός έχει και τον υψηλό βαθμό δυσκολίας του… «μετακομίζω -και μάλιστα σε άλλη πόλη- γιατί χωρίζω». Αν είχαμε υπ’ όψιν μας την άχαρη και απάνθρωπη αυτή στιγμή, θα το σκεφτόμασταν δύο μη σας πω εκατόν δύο φορές πριν αποφασίσουμε να συζήσουμε.

Πάμε όμως στην επιχείρηση Χωρισμός Α.Ε. Βήμα πρώτο. Μάζεμα και πακετάρισμα της προίκας της σε fast forward μήπως την ξεγελάσω και προσπεράσει τη στιγμιαία συντριβή που καραδοκεί. Βήμα δεύτερο. Αρπαγή της ωραίας Ελένης και φυγάδευση της στο δικό μου ασφαλές σπίτι. Βήμα τρίτο. Ραντεβού με τη μεταφορική. Πηγαίνω μόνη μου στο παλιό-σπίτι της και ξεφυσάω σιχτιρίζοντας όταν ξαναβλέπω τις βαλίτσες, τα κουτιά και τις παραγεμισμένες με σεντόνια και πετσέτες σακούλες σκουπιδιών. Τη στιγμή που ανακαλούνται αυτόματα οι δικές μου αντίστοιχες μνήμες, με σώζει το κουδούνι του μεταφορέα ο οποίος λίγα λεπτά αργότερα δε χάνει ευκαιρία να μου πει πως σε μια εβδομάδα έχει κάνει ήδη τρεις μετακομίσεις λόγω χωρισμών. Ευτυχώς όλη η διαδικασία διαρκεί λίγα μόνο λεπτά γιατί μου τη σπάει να ακούω κλισέ τύπου «κάποτε οι γυναίκες είχαν υπομονή αλλά τώρα τα παρατούν με την πρώτη δυσκολία». Μπούρδες.

Επιστρέφω στο σπίτι μου όπου με περιμένει η φίλη μου. Όταν ξεκλειδώνω την πόρτα, προβάρω την πιο γελοία μου γκριμάτσα για να της ανακοινώσω λίγα δευτερόλεπτα μετά ότι «τελείωσα, όλα καλά». Μάλλον δεν πέτυχα τη γκριμάτσα γιατί αντί να γελάσει με κοιτά αμίλητη και θλιμμένη. Μάλλον δεν έχω γίνει ακόμη αρκετά καλή εργολάβος χωρισμών. Και μη σώσω να γίνω ποτέ μου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News