Παρακολουθώ μέρες τώρα την κλιμακούμενη επίθεση κατά του κυβερνητικού επιτρόπου Ηλία Μόσιαλου από βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Και κυρίως την εκκωφαντική σιωπή των συναδέλφων του Υπουργών μπροστά στο λεκτικό λυντσάρισμα που υφίσταται. Η  στάση τους αρχίζει από την αδιαφορία και εκτείνεται μέχρι την χαιρεκακία μια και η αλληλεγγύη είναι άγνωστο είδος εδώ και κάποια χρόνια στο κυβερνητικό κόμμα. Το πράγμα για όσους δεν ξέρουν πρόσωπα και πράγματα και κυρίως τα κυρίαρχα στερεότυπα του ΠΑΣΟΚ θα φαίνεται περίεργο. Γιατί, κατά κοινή ομολογία, ο Μόσιαλος είναι από τους ελάχιστους που κάνουν καλά την δουλειά τους. Ακόμα και άνθρωποι που διαφωνούν με την κυβερνητική πολιτική( δηλαδή σχεδόν όλοι) αναγνωρίζουν ότι την υπερασπίζεται ευπρόσωπα, χωρίς ακρότητες, λεκτικές κορώνες, κακομοίρικες δικαιολογίες και ακροβασίες. Την υπερασπίζεται ήρεμα και με όπλο την λογική. Δεν είναι και λίγο, στην κατάσταση που έχει περιέλθει η κυβέρνηση. Και όμως τον αφήνουν εντελώς ανυπεράσπιστο και με το πρώτο που εκλαμβάνουν ως στραβοπάτημα του πέφτουν επάνω του σαν έτοιμοι από καιρό.

Ας σκεφτούμε τι έχουν διαπράξει κατ’ εξακολούθησιν  άλλοι μεγαλόσχημοι συνάδελφοι του και παρ’ όλα αυτά ουδείς διανοήθηκε να τους φωνάξει  «φύγε από εδώ» στο κυλικείο της Βουλής. Τι δεν του συγχωρούν του Μόσιαλου; Δύο πράγματα: Πρώτον ότι ξέρει γράμματα και δεύτερον ότι δεν είναι γκάγκαρος Πασόκος αλλά προέρχεται από το σχολείο της Ανανεωτικής Αριστεράς. Το βαθύ ΠΑΣΟΚ είχε πάντα μια αλλεργία προς τους εγγράμματους και κυρίως τους καθηγητές. Θυμηθείτε τις αντιδράσεις που είχαν ξεσπάσει με αφορμή « τους καθηγητές του Σημίτη». Τον Σπράο που μας είπε δεκαπέντε χρόνια πριν με το νι και με το σιγμα τις παθογένειες της ελληνικής οικονομίας και τον αποπέμψαμε μετά πολλών επαίνων. Τον Ροζάκη που έθεσε τις θεωρητικές βάσεις της αναπροσαρμογής της εξωτερικής πολιτικής αλλά «δεν χωρούσε» στο Υπουργείο Εξωτερικών δίπλα στον πληθωρικό Πάγκαλο. Τον καθηγητή Γιαννίτση που επέμενε να μεταρρυθμίσει το ασφαλιστικό από το 2001 αντί να περιοριστεί σε πασαλείμματα που καθησύχασαν «αριστερούς» και συνδικαλιστές και τα πληρώνουμε σήμερα  πανάκριβα. Και να σκεφτούμε ότι τότε το κυρίαρχο εκσυγχρονιστικό ρεύμα ευνοούσε την συμμετοχή εγγραμμάτων και αριστερών της ανανέωσης. Παρ’ όλα αυτά και εκείνη την περίοδο η αντίδραση από το παραδοσιακό ΠΑΣΟΚ( χωρίς να εξαιρείται και μέρος των εκσυγχρονιστών) ήταν βίαιη.

Σήμερα, λοιπόν, ο Μόσιαλος δεν έχει καμία τύχη. Κυρίαρχο ρεύμα δεν υπάρχει, σχέδιο δεν υπάρχει, ασπίδα προστασίας δεν υπάρχει, μπορεί ο καθένας να τον προπηλακίζει λεκτικά στο καφενείο της Βουλής, όποιος έχει εκλογικό σώμα αποκτηθέν δια διορισμών στην ΠΟΣΠΕΡΤ να κλαίει για την δημόσια τηλεόραση, ο Μόσιαλος είναι εύκολο να γίνει σάκος του μπόξ. Παρόλα αυτά ο Μόσιαλος ( τον οποίον για να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα ούτε γνώριζα από τα χρόνια της ανανεωτικής αριστεράς ούτε έτυχε να συμπλεύσουμε στο ΠΑΣΟΚ) φαίνεται ότι είναι σκληρό καρύδι. Η αριστερή του παιδεία του δίνει μια υπεροχή που τον στοχοποιεί αλλά ταυτοχρόνως και τον θωρακίζει. Δείχνει δε να είναι μαχητής. Και αν σκεφτεί κανείς ποιους έχει απέναντι του τον αντιμετωπίζει με κατανόηση.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News