Λόγω πρόσφατων κινητικών προβλημάτων μετακινούμαι εκτός σπιτιού σχεδόν αποκλειστικά με ταξί. Και  μάλιστα με ραδιοταξί, για να με παραλαμβάνει στην πόρτα του σπιτιού μου, και να μην έχω να περπατήσω μέχρι τη λεωφόρο. Λόγω του ανταγωνισμού και της αναδουλειάς, οι περισσότερες εταιρείες σήμερα δεν χρεώνουν την κλήση και δεν έχουν ελάχιστο κόμιστρο, πέραν των 3,20 ευρώ που έτσι κι αλλιώς προβλέπει ο νόμος, ως ελάχιστη διαδρομή. Μάλιστα, μερικές δεν έχουν τους πενταψήφιους αριθμούς κλήσης, τους οποίους οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας σού χρεώνουν, αλλά απλούς αριθμούς σταθερής τηλεφωνίας, που είναι δωρεάν. Σε μια τέτοια εταιρεία κατέληξα πρόσφατα. Οι οδηγοί ευγενέστατοι, όπως άλλωστε και των άλλων εταιρειών. Η συζήτηση σχεδόν τυπική και κοινότοπη. Τι κάνετε; «Τι να κάνουμε, λέμε ότι είμαστε καλά» (η πιο αισιόδοξη απάντηση) ή «τι να κάνουμε, το παλεύουμε» (η πιο συνηθισμένη) . Ή, τέλος, η πιο απαισιόδοξη, «τι να κάνουμε δεν βλέπετε, δεν κουνάει φύλλο. Είμαι δώδεκα ώρες στο ταξί και μεροκάματο δεν έχω βγάλει ακόμη». Οι απαντήσεις μου κλασσικές. Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε, δυστυχώς. Άμα δε, ο οδηγός είναι νέος στην ηλικία, του λέω «εσύ, τουλάχιστον, είσαι νέος και θα προλάβεις να δεις καλύτερες μέρες». Με τούτα και μ’ εκείνα περίπου φτάνει στο τέλος της η «κούρσα» μια και κατά κανόνα μετακινούμαι από, και προς, το κέντρο σε σύντομες διαδρομές.

Πριν δυο-τρεις βδομάδες πέφτω σ’ έναν χαμογελαστό και ευδιάθετο οδηγό. Γύρω στα πενήντα. Στο ταξί ακουγόταν κλασική μουσική. "Από το ραδιόφωνο είναι η μουσική;", ρωτάω. «Όχι μου λέει», και σκάει ένα περήφανο χαμόγελο. «Είναι ένα cd στο οποίο έχω κατεβάσει διάφορα κομμάτια mp3 κλασσικής. Δεκαοχτώ συνολικά ώρες μουσικής! Το βάζω όταν θέλω να χαλαρώσω». Τι λέτε του λέω. Μπράβο! Τι είναι αυτό που ακούμε του λέω, Μότσαρτ; Βάζει το χέρι του στη θήκη της αριστερής πόρτας του αυτοκινήτου και βγάζει ένα χαρτί τυπωμένο και μου λέει, «για να δω, είναι το κομμάτι 25, ναι είναι Μότσαρτ! Το επόμενο είναι Τσαϊκόφσκι» μου λέει περήφανα. «Σας αρέσει η κλασική μουσική;». Ναι, πολύ, του απαντώ. «Και εμένα» μου λέει, «με ξεκουράζει… Είμαι από τη Ζάκυνθο και αυτή η μουσική μάς αρέσει πολύ». Ξαναβάζει το χέρι στη τσέπη της αριστερής πόρτας, βγάζει χύμα ένα cd από μια στοίβα που ήταν εκεί, και μου το χαρίζει. «Για να ακούτε ωραία μουσική» μου λέει. Τον ευχαρίστησα, αλλά δεν το πήρα γιατί δεν είχα πού να το βάλω και θα καταστρεφόταν αν το ‘βαζα σε τσέπη.

Προχτές, έπεσα στον ίδιο οδηγό. Με το που τον είδα, τον θυμήθηκα. Και εκείνος με θυμήθηκε. Αυτή τη φορά όμως είχα και το σακίδιό μου, οπότε πήρα το cd που τόσο ευγενικά μου ξαναπρόσφερε. Άκουσα μέρος του. Ωραία και ευχάριστα κομμάτια, σε στυλ best of και easy listening. Μια ευχάριστη και ανάλαφρη πλευρά της κλασικής μουσικής. Σκεφτόμουν και ξανασκεφτόμουν το όλο σκηνικό με τον ωραίο αυτόν άνθρωπο, και διερωτόμουν αν η αγάπη του για τη μουσική τον έκανε έτσι χαμογελαστό και ήρεμο όπως ήταν ή αν η εσωτερική του ηρεμία προϋπήρχε και είναι αυτή που τον έφερε να αγαπήσει ένα είδος μουσικής, όχι τόσο προφανές και συνηθισμένο στον περίγυρό του.  Η κότα και τ’ αυγό…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News