Εμένα πάντως μου κάνει στρατηγική Καρανίκα, λόγω του feedback που έχει από τότε ήταν ρεπατζής σε ελληνάδικα. Αναφέρομαι στην ένταξη τραγουδιού στον πολιτικό λόγο του Θοδωρή Δρίτσα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που επέλεξε Θεοδωρίδου, η οποία είναι κουμπάρα της απίθανα-τα-μποτάκια-σου-σήμερα-Ελένης Μενεγάκη. Και πολύ αργά το σκέφτηκαν. Θα έπρεπε όλοι οι κυβερνητικοί να έχουν προ πολλού υιοθετήσει αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας. Αφού δεν έχουν κάτι ουσιαστικό να πουν, καλύτερα να τραγουδάνε (ή να απαγγέλουν) παρά να μιλάνε.

Ο Νίκος Τόσκας, για παράδειγμα, θα μπορούσε να είχε υποδεχθεί τους no borders ή να απευθυνθεί στους μπαχαλάκηδες της Μητρόπολης Θεσσαλονίκης, με κάτι απο αρχοντορεμπέτικο: «Σπασ´ τα/ όλα ας γίνουνε ανάστα/ και παρντόν κι αν μπουμπουνίσει και καμία πιστολιά (για να μην έχουνε να λένε κι οι νεοφιλελέδες)». Και εκείνοι να του απαντάνε με Καιτούλα Γαρμπή; «Γυαλιά καρφιά τα κάνω/ παίρνω, χάνω/ πίσω δεν κάνω».

Και ο υπουργός να ανταπαντά με Πίτσα Παπαδοπούλου: «Γκρέμιστα, γκρέμιστα όλα πια/ γκρέμιστα, γκρέμιστα σκληρή καρδιά». Τι; Μια χαρά δρώμενο θα ήταν…

Επίσης η πώληση των περιφερειακών αεροδρομίων που υπογράφηκε με σπαραγμό ψυχής δεν θα μπορούσε να έχει μουσική επένδυση τις μεγάλες στιγμές της Λίτσας Γιαγκούση; «Οταν βλέπω αεροπλάνο/ μού ‘ρχεται να σου την κάνω και να εξαφανιστώ/ να φορτώσω τους καημούς μου και τους αναστεναγμούς μου/ και να απογειωθώ».

Αλλά και η πώληση του λιμανιού (που δεν χάσαμε λιμάνι εμείς, άγγελο χάσαμε) θα μπορούσε να είχε σχολιασθεί με τον μελωδικό και στιβαρό λόγο του Πόλυ Κερμανίδη: «Τα πλοία πεθαίνουν στα λιμάνια/ και μάτια δακρύζουν στα μουράγια». Και στο μπιτ παρά που δώσαμε την ΤΡΑΙΝΟΣΕ θα μπορούσε να έχει φιλική συμμετοχή η Ρένα Κουμιώτη με το «Φωτιά στα τραίνα όλου του κόσμου/ θ΄ανάψω ταίρι μου ακριβό».

Και ο Στέλιος Παππάς αυτά με τις δρακογενιές, έχω την εντύπωση ότι για ξεκάρφωμα τα έγραψε. Μην καταλάβει ο πατερούλης ο Στάλιν πως, τελικά, το μηχάνημα χτύπησε μπιελά και ταραχτεί μέσα στο μεγάλο ύπνο του. Πιστεύω δε πως, επειδή εκείνη την ημέρα ο «μεγάλος τιμονιέρης» ήταν στην Πάρο, θα τον πήρε τηλέφωνο και, για να τιμήσει και τον Πάριο, θα αφιέρωσε στον γενεθλιάζοντα Πρωθυπουργό: «Είσαι Θεός ήλιος καλοκαιρινός/ και δυστυχώς σε θέλω σαν τρελός». Ε, κι δεν αν το έκανε ο Παππάς, το έκανε ο Φλαμπουράρης.

Και από Σεπτέμβρη ξέρετε… Αυτά για αυταπάτες ξεχάστε τα. Ο Πρωθυπουργός, εντελώς απενοχοποιημένος πλέον, θα υιοθετήσει έναν πιο ριζοσπαστικό λόγο και, πειράζοντας λίγο τον Μαζωνάκη, θα τραγουδάει στο φιλοθεάμον κοινό του: «Αλλάξανε τα πλάνα μου/ πουλάω και τη μάνα μου». Νομίζω όμως πως μεγάλο μέρος του κοινού θα του απαντήσει με Αρλέτα: «Δεν θέλω να σε ξαναδώ/ αγάπη μου τα έκανες σαλάτα/ θέλω μονάχα να σου πω/ πως απόψε χάσαμε τη γάτα». Την Ιμαλαΐων εννοείται.

Βέβαια είμαστε κι εμείς οι (πολλοί) άλλοι που εδώ και καιρό το έχουμε ρίξει στον Δάντη: «Ερχεσαι στον ύπνο μου και με ταλαιπωρείς / μπαίνεις στο τραγούδι μου κι όλο φλυαρείς / γιατί με τιμωρείς; / Σκάσε / που χωρίσαμε φταις / δεν μιλούν οι σκιές / σκάσε, σκάσε».

ΥΓ. Σύμφωνα με εντελώς ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες το κυβερνών κόμμα θα κάνει, από τη νέα σεζόν, καμπάνια για να συσπειρώσει τους ψηφοφόρους του. Ετσι, στα πλαίσια προσέγγισης της ελαφρολαϊκής κουλτούρας και με καταγεγραμμένη την αδυναμία του στρατηγικού σχεδιαστή στις ξανθές σταρ, το βασικό σποτ θα είναι η σκηνή από το «Υπολοχαγός Νατάσα» στην Κωπαΐδα. Αυτή που η Αλίκη Βουγιουκλάκη πρωτοσυναντά τον φαντάρο Παπαμιχαήλ, τραυματία πάνω στο κάρο, και αναφωνεί: «Αυτό το κάρο από κάπου ξεκίνησε και κάπου πρέπει να φτάσει». Και αρχίζει το σπρώξιμο (μακιγιαρισμένη Αννα Καλουτά). Με τη βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας το κάρο (που θα συμβολίζει την Ελλάδα) θα οδηγεί ο Αλέξης Τσίπρας, ντυμένος θείο βρέφος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News