Έχω να γράψω δέκα μέρες. Πιο σωστά δεν μπορώ να γράψω τίποτα τις τελευταίες δέκα μέρες. Μόνο για μένα γράφω. Τίποτα δηλαδή που να μπορεί να σταθεί και να απευθύνεται σε κόσμο. Ωστόσο με απασχολούν πολύ τα περισσότερα και παρακολουθώ ό,τι λέγεται ή γράφεται γι’ αυτά. Μην νομίζετε πως έχω απόσταση!

Αναμένω με αγωνία την ημερομηνία των εκλογών, αλλά όχι για ίδιους λόγους με τον Καρατζαφέρη για παράδειγμα. Παντρεύεται η ξαδέλφη μου στις 28 σε νησί. (Να μου ζήσει! Ευχαριστώ!) Πιο κανονικοί οι λόγοι μου από αυτούς του Γιώργου, δεν είναι; Να ας πούμε τώρα το έγραψα αυτό και κόλλησα πάλι. Σηκώθηκα να πάω να πάρω ένα ακόμη ποτήρι νερό, αλλά το ποτήρι είναι γεμάτο από την αμέσως προηγούμενη φορά που σηκώθηκα απ’ το γραφείο μου για να πάω στην κουζίνα. Όχι περισσότερο από μισή ώρα.

Στροβιλίζομαι ιλιγγιωδώς γύρω απ’ τον εαυτό μου καθισμένη στην καρέκλα του γραφείου μου. Με κλειστά τα μάτια. Πώς αλλιώς; Σκέφτομαι τη στάση της «αριστεράς» στο ξεσκαρτάρισμα μεταναστών. Συγνώμη κιόλας που το λέω έτσι. Σταματάω να στροβιλίζομαι και αποφασίζω ότι μόλις έχω βρει το θέμα πάνω στο οποίο θα τοποθετηθώ. Ύστερα σκέφτομαι ότι δεν έχω να προσθέσω. Καιρό τώρα πιστεύω πως η αριστερά δεν ξέρει τι να εκφράσει.

Βάζω να ακούσω δυνατά ένα τραγούδι που μου έχει κολλήσει τις τελευταίες μέρες δίχως λόγο. Ίδιας σημασίας κίνηση με το ένα ποτήρι νερό που λέγαμε πιο πάνω. Υπεκφεύγω της αδυναμίας μου να γράψω, αισιοδοξώντας πως ένα ακόμη ολιγόλεπτο διάλειμμα θα μου φέρει τις απόλυτες εμπνεύσεις. Με λοβοτομή κάτι θα μπορούσε να γίνει. Ή με ένα κουβά σαμπάνιας γεμάτο παγάκια στο κεφάλι μου, όπως μου είπε χθες εκείνος. Τι γλυκό! Να μην ξεχάσω να τον πατήσω με τη γόβα μου… Το σημειώνω στο «Αγαπητό μου ημερολόγιο» αυτό με τα «προσεχώς», όχι στο άλλο με τα «συνέβη».

Αποδεσμεύω μια τούφα απ’ τα μαλλιά μου και την στριφογυρίζω στα δάχτυλά μου, όπως η χάλια ξανθιά του έργου. Ευτυχώς δεν μασάω τσίχλα. Θεέ μου πόση κατάντια πια! Κλείνω τα μάτια μου και βλέπω πεταλούδες να κολυμπούν σε θάλασσες πράσινες. Πίνω μονορούφι το νερό, αδειάζω το ποτήρι και φεύγω τρέχοντας για την κουζίνα. Ανάγκη να δραπετεύσω απ’ την Άνοιξη που με έχει αποδιοργανώσει όσο τίποτα, όσο ποτέ.

Υγ: Εφτά πεταλούδες ήταν. Όλες διαφορετικά πολύχρωμες. Με ωραία τσιμπιδάκια στις κεραίες και μαγιώ. Δύο απ’ αυτές φορούσανε μπρατσάκια. Η μία φορούσε σαμπρέλα με παπάκι και αν θυμάμαι καλά ήταν και τρεις που έκαναν σερφ, δίπλα σε μια άλλη που έκανε πως πνίγεται για να την σώσει ο ωραίος ναυαγοσώστης. 
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News