Το Κύπελλο είναι, κατά κάποιον τρόπο, ο τίτλος της παρηγοριάς ή του απόλυτου θριάμβου, αν κάνεις το νταμπλ. Όμως για τον ΠΑΟΚ σημαίνει πολλά περισσότερα. Είναι η ευκαιρία για να αποδείξει ότι είναι καλύτερος από την ΑΕΚ. Ο πρωταθλητής στο χόρτο. Η ομάδα που αδικήθηκε από τη συγκυρία και από τον ίδιο της τον εαυτό.

Υπάρχουν δύο πράγματα που με φοβίζουν, ως ΠΑΟΚτσή. Πρώτα η παράδοση. Ζω στην Αθήνα 22 χρόνια και ποτέ δεν έχω φύγει χαρούμενος από το ΟΑΚΑ. Συνήθως φεύγω πριν καν τελειώσει ο αγώνας. Ο άλλος μου φόβος είναι η σιγουριά. Είμαστε όλοι τόσο, μα τόσο σίγουροι, για μία εμφατική νίκη, ώστε φοβάμαι μήπως τρέχουμε με δύναμη πάνω σε τοίχο.

Δεν είμαι προληπτικός. Όμως κάπου μέσα μου ανησυχώ μήπως τριτώσει το κακό. Αν δείτε καρέ-καρέ αυτά που συνέβησαν στον ΠΑΟΚ όταν φιλοξένησε Ολυμπιακό και ΑΕΚ, θα πείτε και εσείς ότι υπάρχει μία κατάρα στην ομάδα. Στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό φεύγει ένα ρολό, από εκείνα που ξεδιπλώνονται στον αέρα, για να καταλήξει στον αντίπαλο προπονητή. Εκατοντάδες φορές να επαναληφθεί αυτό, δεν θα έχει το ίδιο αποτέλεσμα. Και στο παιχνίδι με την ΑΕΚ γίνεται η αμφισβητούμενη φάση της χρονιάς, στο τελευταίο λεπτό του αγώνα. Ακολουθεί το ντου του Ιβάν με το κουμπούρι. Ο συνδυασμός των γεγονότων έχει πιθανότητες λαχείου που κερδίζει.

Ηρθε η ώρα να δούμε στον ηλεκτρονικό πίνακα του σταδίου αυτά που κελαηδάει η γλώσσα μας τον τελευταίο μήνα. Αγωνιστικά, πιστεύω ότι ο ΠΑΟΚ είναι πολύ καλύτερη ομάδα από την ΑΕΚ, πλην όμως δεν το απέδειξε στα μεταξύ τους παιχνίδια -ειδικά στο ΟΑΚΑ. Σήμερα έχει την ευκαιρία να κλείσει στόματα και να σηκώσει κούπα μέσα στο σπίτι της πρωταθλήτριας που, ηθικά, δεν «αναγνωρίζει». Εντάξει, αν χάσουμε δεν θα πάμε και να κρυφτούμε, όμως εγώ προσωπικά θα προσέχω περισσότερο αυτά που λέω.

Ήμουν και στους δύο τελευταίους τελικούς μεταξύ των δύο ομάδων. Το 1983 ήταν η πρώτη φορά που επισκέφθηκα το ΟΑΚΑ. Και είδα τον ουρανό να σκεπάζεται από ξύλα και πέτρες στο… αντάμωμα των Κωνσταντινουπολιτών. Η περιοχή είχε ακόμα πολλά μπάζα… Χάσαμε με 2-0 και μάθαμε ποιος ήταν ο Βαγγέλης Βλάχος. Το άλλο γκολ ήταν του Μαύρου. Και μετά επιστροφή με το πούλμαν της πίκρας. Κρίμα, ήταν και ο τελευταίος τελικός του Κούδα. Στον περσινό τελικό, στον Βόλο, ήπιαμε τσίπουρα και χημικά. Ξύλο και μισή χαρά με γκολ οφσάιντ.

Τώρα αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα στο ένστικτο και στις… παραδόσεις. Από τη μία η κατάρα του ΟΑΚΑ και η διάθεση για επεισόδια. Από την άλλη θέλω όσο τίποτα άλλο να δω τον Βιερίνια να σηκώνει το κύπελλο και να εξηγεί σε όλους «τίναφτορε». Να πάω και ας μου βγει και σε κακό…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News