Είμαι φίλαθλος (φίλαθλος – το τονίζω) της Α.Ε.Κ. Έγινα Αεκτζής κατόπιν προτροπής ενός αγαπημένου μου θείου (του Κώστα) Παναθηναϊκού, στη μνήμη του Νικηφόρου, του πατέρα μου. Βλέπετε, ο Νικηφόρος «έφυγε» πριν προλάβει να με πάει έστω και μία φορά στη Νέα Φιλαδέλφεια και ο Κώστας, που ήταν φίλος του καλός, με παρακάλεσε να γίνω Αεκτζής για να τον τιμήσω. Ήμουν στο γυμνάσιο και μου φάνηκε λογικό. Εκείνη τη χρονιά, η Α.Ε.Κ. είχε πάρει το πρωτάθλημα και αυτό με «βόλευε» κιόλας. Έκτοτε, πήγα αμέτρητες φορές στη Νέα Φιλαδέλφεια και σε πολλά άλλα γήπεδα για να δω την αγαπημένη μου (είχε γίνει εν τω μεταξύ) ομάδα. Πέρασα από τη φανατίλα της νιότης (χωρίς ακρότητες) μέχρι τη φίλαθλη ιδιότητα της ενηλικίωσης. Έκανα αγαπημένους φίλους με τους οποίους βρίσκομαι ακόμα και συζητάμε το ένδοξο παρελθόν, ελπίζοντας πάντοτε σε ένα καλύτερο μέλλον.

Όλα τα παραπάνω δεν με εμπόδισαν, όμως, ποτέ από το να χειροκροτήσω και να υποστηρίξω τις υγιείς και επιτυχημένες προσπάθειες των «αντιπάλων», όποτε αυτές ελάμβαναν χώρα. Έτσι, επισκέφτηκα συχνά τα γήπεδα άλλων ομάδων, πανηγυρίζοντας πολλές φορές τις επιτυχίες τους (τις ευρωπαϊκές). Από το γκολ του Πάολο Σόουζα με τη Γιουβέντους, μέχρι την κατάκτηση της Ευρωλίγκα από τον σούπερ Ολυμπιακό του Ίβκοβιτς. Η νοοτροπία μου αυτή, με έκανε όμως να αγαπήσω λίγο περισσότερο και να επισκεφτώ περισσότερες φορές μια συγκεκριμένη «αντίπαλη» ομάδα. Τον Παναθηναϊκό του μπάσκετ. Τον Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς. Τη μεγαλύτερη ομάδα μπάσκετ στην Ευρώπη, τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια.

Ο Ομπράντοβιτς με γοήτευε πάντοτε. Ως επαγγελματίας, ως άνθρωπος των έργων. Με τις δηλώσεις του, αλλά και τη γενικότερη στάση του. Δεν λαΐκισε ποτέ. Δεν χάιδεψε τα αυτιά των παιχτών του, της διοίκησης και του «υπέροχου κόσμου» του Παναθηναϊκού. Απεναντίας, δεν δίστασε ακόμα και να ασκήσει κριτική στους οπαδούς της ομάδας του, όποτε εκείνοι ξεπέρασαν τα όρια. Έτσι, απλά, κέρδισε την εκτίμηση όλων των φιλάθλων, ανεξαρτήτως προτιμήσεων.

Όλοι αυτοί οι λόγοι, με έκαναν να θέλω να βρίσκομαι εντός γηπέδου, όταν θα επέστρεφε στο Ο.Α.Κ.Α. σαν αντίπαλος. Για να νιώσω την ευγνωμοσύνη, την αναγνώριση και την αγάπη του κόσμου προς το πρόσωπό του. Να φωνάξω κι εγώ το όνομά του, ζητώντας του να επιστρέψει. Να αισθανθώ ότι οι συμπατριώτες μου δεν είναι αχάριστοι και έχουν τον τρόπο να το δείχνουν. Και το έκανα. Ήμουν εκεί. Νιώθοντας ρίγη συγκίνησης. Και σεβασμό απέναντι σε έναν άνθρωπο που ξεχωρίζει. Έναν άνθρωπο που επέλεξε να μιλήσει για πρώτη φορά δημοσίως στα ελληνικά, προχθές το βράδυ, ανταποδίδοντας την εκτίμηση και την αγάπη.

Δεν ξέρω αν ο Ομπράντοβιτς θα επιστρέψει στον Παναθηναϊκό στο μέλλον. Το ελπίζω, όμως. Στην εποχή της αντιπαλότητας και σε μια χώρα που έχει συνηθίσει στα δίπολα, μόνο χρήσιμη φαντάζει η παρουσία ενός ανθρώπου που σπάει τις διαχωριστικές γραμμές και απολαμβάνει άξια την εκτίμηση όλων ανεξαιρέτως.

Υ.Γ.1.: Δεν περίμενα ποτέ ότι θα έγραφα ένα κείμενο για τον αθλητισμό. Και αν το είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, φανταζόμουν πάντοτε ότι θα έλεγε για την Α.Ε.Κ. Τώρα, όμως, που το σκέφτομαι, το παρόν μιλάει και για την Α.Ε.Κ.

Υ.Γ.2.: Κοιτώντας το και πάλι, έχω την εντύπωση ότι είναι και ένα περίεργο «ευχαριστώ» προς τον θείο μου τον Κώστα, που, αν και Παναθηναϊκός, με έκανε Αεκτζή για όλους τους σωστούς λόγους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News