Μετά την εξαιρετικά γλαφυρή περιγραφή του Καμπουράκη, στην οποία δεν έχω να προσθέσω ούτε γραμμή, θέλω να σας μεταφέρω μια πρόσφατη σκηνή στο φέρι Λαύριο-Κέα. Το νησί μας τα Σαββατοκύριακα και γενικά τον Αύγουστο καταλαμβάνεται από ορδές νεόπλουτων με καγιέν και χάμμερ, ή τουλάχιστον τζιπ μερσεντές και BMW. Μια τέτοιας κατηγορίας ελληνική οικογένεια καθόταν σε τραπέζι στη μέση του σαλονιού στο πλοίο. Η νεαρή καλλίγραμμη, σινιέ από την κορφή μέχρι τα νύχια μαμά, ο χοντρός κοιλαράς μπαμπάς, με επίσης, βεβαίως σινιέ μπλουζάκι και βερμούδα, ένα πεντάχρονο αγοράκι, και μια σαρανταπεντάχρονη, νταντά-οικιακή βοηθός –από τη Γεωργία, όπως κατάλαβα αργότερα.

Η μαμά και ο μπαμπάς συζητούν μεταξύ τους για μετοχές και τοποθετήσεις κεφαλαίων, όταν δεν μιλούν ο καθένας στο κινητό του. Το αγοράκι φωνάζει, και ενίοτε τσιρίζει με άναρθρες κραυγές, σκουντάει και δίνει καρπαζιές στη Γεωργιανή, της αρπάζει από το χέρι και αρχίζει να σκίζει ένα περιοδικό –γεωργιανό— που κρατούσε, και σίγουρα θα της είχε κοστίσει αρκετά, και θα ανυπομονούσε να το διαβάσει. Παρ’ όλα αυτά η γυναίκα καθόλου δεν έμοιαζε να δυσανασχετεί. Σε κάθε καρπαζιά που δεχόταν αγκάλιαζε το παιδάκι και προσπαθούσε να το ησυχάσει με χάδια και χαμηλή φωνή, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Οι ευτυχείς γονείς στις διπλανές καρέκλες ούτε καν γύριζαν το κεφάλι προς τον κανακάρη τους, ο οποίος, βεβαίως, τη δική τους προσοχή αναζητούσε να προκαλέσει. Στην αρχή νόμιζα πως το παιδί είχε κάποια νοητική στέρηση, όμως σύντομα κατάλαβα πως ήταν μια χαρά.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ψυχίατρος για να καταλάβει την κατάσταση αυτών των «μοντέρνων» οικογενειών, με τις υποτιθέμενα πολυάσχολες μαμάδες και μπαμπάδες. Τους βλέπουμε κάθε μέρα στις ταβέρνες, στο φέρι και στην παραλία, να λιάζονται και να καπνίζουν, να συζητούν με τις παρέες τους αμέριμνοι, καθώς Φιλιππινέζες, Γεωργιανές και δεν ξέρω τι άλλης εθνικότητας κοπέλες και κυρίες, κυνηγούν τα παιδάκια που τσιρίζουν ασταμάτητα, και χωρίς κανένα λόγο μέσα και έξω από τη θάλασσα. Συχνά, αντί για τις μισθωμένες «οικιακές βοηθούς», γιαγιάδες και παππούδες αναλαμβάνουν το έργο να απαλλάξουν τους γονείς από τον «μπελά» των παιδιών τους, έτσι ώστε απερίσπαστοι εκείνοι να απολαύσουν τον φραπέ, το παγωτό και τις ατέλειωτες κουβέντες στο κινητό…

Το φαινόμενο είναι τόσο διαδομένο και συχνό, που σου κάνει πράγματι εντύπωση όταν αραιά και πού βλέπεις κάποιο μπαμπά ή μαμά να παίζουν με το παιδάκι τους στην παραλία. Και –τι περίεργο– αυτά τα παιδάκια που μοιράζονται τις διακοπές με τους γονείς τους, σχεδόν ποτέ δεν τσιρίζουν!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News