Για να μάθει να παίζει στο «Αριστερό μου πόδι» έζησε για μήνες δίπλα σε αληθινούς παράλυτους στην κλινική του Δουβλίνου. Στον «Τελευταίο των Μοϊκανών» έγδερνε ζώα κι άρχισε να κυκλοφορεί με μια καραμπίνα παραμάσχαλα. «Στο όνομα του πατρός» κλείστηκε κυριολεκτικά σε ένα κελί κι άρχισε να τρώει φαγητό φυλακής. Στις «Συμμορίες της Νέας Υόρκης» ακόνιζε μαχαίρια και κυκλοφορούσε παντού με ρούχα του 19ου αιώνα με αποτέλεσμα να πάθει πνευμονία. Για τον «Αβραάμ Λίνκολν», τον 16ο πρόεδρο των ΗΠΑ, την τελευταία του ταινία ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις διάβασε πάνω από 100 βιβλία.

Ξεροκέφαλος δοσμένος κάθε φορά στον ήρωά του.

Μικρός υποδυόταν τον γιο Βρετανών προλετάριων αλλάζοντας την προφορά του. Αυτός στην  πραγματικότητα ήταν το παιδί μιας μεσοαστικής οικογένειας με εβραϊκές ρίζες από τη μια και ιρλανδικές από την άλλη.

Τολμηρός ακολουθώντας τυφλά το ένστικτό του. 

Το 1997 μετά από ένα όσκαρ στο ντουλάπι, παράτησε τον κινηματογράφο και πήγε στη Φλωρεντία να μάθει την τέχνη του… υποδηματοποιού. Έμεινε εκεί πέντε χρόνια.

«Στο όνομα του πατρός» είναι η αγαπημένη μου ταινία και έχει μία από τις καλύτερες μουσικές. Η δική σας;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News