Kλάμα, πολύ κλάμα

Μιλάμε για συγκίνηση, αληθινή συγκίνηση. Δεν υπάρχει περίπτωση να τη δει κανείς αυτή την ταινία χωρίς να καταναλώσει δύο πακέτα χαρτομάντηλα. Προπαντός στα τελευταία 20 λεπτά τα κύματα της συγκίνησης διαδέχονται το ένα το άλλο χωρίς ανάσα.

– Τι κάνεις;

– Καλά.

Στερεότυπες κουβέντες που καλύπτουν τεράστια δράματα.

Όλα είναι καλά στις συνηθισμένες μας κουβέντες και όλα τα σκεπάζει η ρουτίνα του καθημερινού λόγου. Το ένα τραύμα σκεπάζεται με άλλο τραύμα και η μια στεναχώρια φεύγει μπροστά σε μια καινούργια. Τι να πεις και σε ποιον να το πεις. Η αλήθεια ανάμεσα σε συγγενείς ή γείτονες όταν συναντούνται στο δρόμο κρέμεται από μια λεπτή αόρατη κλωστή. Μόνο τα βλέμματα που διασταυρώνονται, ψάχνουν να επιβεβαιώσουν κάποια αλήθεια. Η ψευδαίσθηση του «καλά» όμως, συνεχίζεται στο διηνεκές.

Το Everybody’ s Fine κυλάει με απλούς διαλόγους να εκφέρονται άτονα σαν να μη σημαίνουν τίποτα. Και καθώς η ταινία κυλάει ακολουθώντας τον Ντε Νίρο να διασχίζει την Αμερική, όλοι καταλαβαίνουμε πως τίποτα δεν πάει καλά κάτω απ’ την γυαλιστερή επιφάνεια. Κι εντάξει είναι εύκολο να το υποψιάζεσαι, αλλά είναι δύσκολο να το παραδεχτείς όποτε η ζωή, στα φέρνει αλλιώς. Δηλαδή πάντα.

Στην ουσία πρόκειται για ένα έξυπνα δομημένο road movie. Ο πρωταγωνιστής εδώ δεν είναι ένα maverick, κάποιος ροκ μποέμ χαρακτήρας αλλά ένας συνταξιούχος εργάτης. Είναι ο Φράνκ ένας τύπος που μοιάζει με τον θείο μου τον Αργύρη που τον ξέραμε σαν χρόνια ανερχόμενο διευθυντή στην “Κολυνός”.

Ο Φρανκ (Ντε Νίρο) μένει μόνος μετά το θάνατο της γυναίκας του. Όταν όλα του τα παιδιά αρνούνται να έρθουν στο πατρικό για ένα οικογενειακό γουικέντ, αποφασίζει να πάει να τους βρει ο ίδιος κάνοντας τους μια μικρή και αθώα έκπληξη. Στο τέλος η μεγάλη έκπληξη σκάει στα χέρια του καθώς συνειδητοποιεί ότι όλα αυτά τα χρόνια που τα παιδιά «ήταν καλά», μόνο καλά δεν ήταν.

Εδώ ο Ντε Νίρο, χωρίς να είναι στα καλύτερά του, δίνει ρεσιτάλ απλότητας. Ίσως λίγο μηχανικά, όμως το δίνει. Συγκρατημένες μικρές συσπάσεις προσώπου, ένας λίγο βαρύς βηματισμός συνταξιούχου, η βαλίτσα που σέρνει μαζί του συνεχώς. Σε δυο γενικά πλάνα διασχίζει την οθόνη, αφήνοντάς μας να δούμε την μελέτη της γενικής φιγούρας που σχεδιάστηκε… Χρησιμοποιεί βέβαια μερικές από τις συνηθισμένες φόρμες του στα κοντινά, (το μικρό χαμογελάκι που κρύβει πίκρα) αλλά φρεσκαρισμένες πάνω σε ηθοποιούς όπως η Μπάρυμορ με την οποία έχει πολλές συναισθηματικές σκηνές.

Ίσως η ταινία να ήταν αριστούργημα αν ο ρόλος δινόταν στον Ντάστιν Χόφμαν (λέμε τώρα) που μπορεί να τον έφερνε σε πιο ανθρώπινα μέτρα. Κάτι σαν την ερμηνεία του στον Θάνατο του Εμποράκου. Στο Stanno tutti Bene που (βασίζεται η ταινία του Τζόουνς) έπαιζε ο Μαστρογιάννι τον ίδιο ακριβώς ρόλο πριν 20 χρόνια. Δεν τον θυμάμαι καλά, αλλά δεν νομίζω ότι είχε και πολλή σχέση. Άλλο Τορνατόρε και άλλο Κερκ Τζοουνς βέβαια…

Το φιλμ κυλάει ήρεμα και σ’ αφήνει να προβάλλεις τον εαυτό σου στα διλήμματα του ήρωα. Ο βηματισμός της σου αφήνει χρόνο να συνειδητοποιήσεις αλήθειες και ψέματα καθώς δημιουργείται το ψηφιδωτό του χαρακτήρα του Φρανκ μέσα από οικογενειακά φλας μπακ. Ο εργατικός πατέρας που πιστεύει ότι κάνει το σωστό για τα παιδιά του ενώ κάνει πάντα το λάθος. Παρ’ όλα αυτά πιστεύει ότι έχει δημιουργήσει μια περήφανη και επιτυχημένη αμερικανική οικογένεια. Μια οικογένεια που κρύβει τα προβλήματα της και αναβάλλει συνέχεια τη λύση τους κάτω από μια γνωστή φράση:

«Όλα πάνε καλά» μέχρι να αποκαλυφθεί ότι όλα πάνε …

Δείτε εδώ το τρέιλερ της ταινίας

Το”Είναι όλοι τους καλά”παίζεται αυτή την εβδομάδα στους κινηματογράφους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News