«Συμμορία τρομοκρατεί τηλεφωνικά ανυποψίαστους πολίτες προκειμένου να τους αποσπάσει χρήματα».

Η είδηση είναι μία από τις πολλές που διαβάζεις και προσπερνάς γρήγορα, μονολογώντας «που κατάντησε ο κόσμος μας;», και πιστεύοντας πως δεν πρόκειται ποτέ κάτι τέτοιο να συμβεί και σε σένα.

Και όμως …

Πριν από περίπου μία εβδομάδα, γύρω στο μεσημέρι, κτύπησε το σταθερό τηλέφωνο στο σπίτι μου, στην Κηφισιά. Λέω «παρακαλώ», και ακούω μια μακρινή φωνή, τρομαγμένη, σπαρακτική, να φωνάζει «μπαμπά, μπαμπά!». «Μιχάλη μου, εσύ είσαι;», αποκρίθηκα αναστατωμένος, όντας σίγουρος ότι στο τηλέφωνο ήταν ο γιος μου, που τέλειωσε πέρυσι τις σπουδές του στο Λονδίνο και τώρα εργάζεται εκεί. «Ναι, μπαμπά μου εγώ. Κτύπησα, μπαμπά. Με κτύπησε ένα αυτοκίνητο, μπαμπά!». Τρελάθηκα.

Aρχισα να τον ρωτάω: «πού χτύπησες, αγόρι; πώς είσαι;», «χτύπησα μπαμπά πολύ», «πού είσαι τώρα;», «δεν ξέρω», «σε ποιο μέρος του Λονδίνου είσαι, μην ανησυχείς θάρθω;», «ναι μπαμπά μου έλα, θα πεθάνω».
Τότε, ένας άνδρας πήρε το τηλέφωνο και με ρώτησε, στα ελληνικά:

-Είστε ο μπαμπάς του Μιχάλη;
-Ναι, εσείς ποιος είστε; Πώς είναι το παιδί μου; Που είστε;
-Ηρεμήστε. Χτύπησε, αλλά θα γίνει καλά. Θα πρέπει να χειρουργηθεί. Εγώ είμαι γιατρός από τον Ευαγγελισμό, και τυχαία βρέθηκα εκεί που το αυτοκίνητο έπεσε πάνω στον γιο σας, ήταν πεζός, και τον συνόδευσα με το ασθενοφόρο στο νοσοκομείο, ως γιατρός.
-Σε ποιο νοσοκομείο είστε;
-Ηρεμήστε.
-Πώς να ηρεμήσω; Πείτε μου πώς λέγεστε και σε ποιο νοσοκομείο του Λονδίνου είστε, έχω ζήσει χρόνια εκεί, δώστε μου κάποιον Άγγλο γιατρό να μιλήσω.
-Μα, δεν καταλαβαίνετε πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση;
-Δώστε μου τον γιο μου.
-Ηρθαν να τον πάρουν. Πρέπει να χειρουργηθεί, αυτό προσπαθώ να σας πω.
-Δώστε μου τον γιο μου.
-Τον παίρνουν τώρα.
-Δώστε μου κάποιον Άγγλο εκεί.
-Χτύπησε πολύ σοβαρά στο πρόσωπο, δεν καταλαβαίνετε; (Εδώ υψώνει πολύ τη φωνή του ο «γιατρός από τον Ευαγγελισμό»). Ίσως χρειαστεί να του κόψουν τα πόδια, Μάλλον θα πεθάνει!

Και μου κλείνει το τηλέφωνο.

Τα δικά μου πόδια κόπηκαν. Είχα χάσει την ψυχραιμία μου. Κάλεσα αμέσως στο κινητό του γιου μου, σκεφτόμενος ότι κανονικά θα έπρεπε να ήταν στη δουλειά, εκτός και εάν έκανε το μεσημβρινό του διάλειμμα. Το σήκωσε αμέσως, δόξα τω Θεώ.

«Μίλα μου συνέχεια, να καταλάβω ότι είσαι εσύ», ήταν τα πρώτα λόγια που του είπα, και άκουσα γέλια.
-Τι έπαθες ρε μπαμπά;
-Δέκα χρόνια από τη ζωή μου έχασα μόλις», του απάντησα, και του εξήγησα μετά τι έγινε.
-Καλά. Σου στέλνω τώρα στο What’s Up φωτογραφία μου να δεις ότι είμαι καλά. Δεν μπορώ να σου μιλήσω άλλο».

Κλείσαμε, έκανα τον σταυρό μου. Ήρθε και η φωτογραφία του, και ησύχασα. Κι έπειτα, προσπάθησα εια να μαζέψω τις σκέψεις μου.

-Πώς ξεγελάστηκες ότι ήταν ο γιος σου;
-Εμοιαζε η φωνή του.
-Πώς κατάλαβε ο «γιατρός από τον Ευαγγελισμό», ότι τον λένε Μιχάλη;
-Διότι το πρώτο πράγμα που είπες ήταν «Μιχάλη μου, εσύ είσαι;». Το έπιασε ο τύπος.
-Και το Λονδίνο;
-Πάλι, δεν ρώτησες τον Μιχάλη σε ποιο σημείο του Λονδίνου είσαι;
Δηλαδή, μίλαγα με τον έναν, αυτόν που έκανε τον Μιχάλη, και άκουγε ο άλλος, ο «γιατρός»;
Μπορεί και όχι. Ίσως να έπαιζε τον ίδιο ρόλο ένα άτομο.

Πήρα το «100». Απάντησε μια γυναίκα αξιωματικός. Μόλις άρχισα να τις λέω τι συνέβη, με διέκοψε και μου είπε εκείνη όλη τη συνέχεια. Με το δήθεν ατύχημα. Με το χειρουργείο που επείγει.

«Και σας ζήτησαν μετά χρήματα για την επέμβαση;»
«Όχι».
«Διότι τους χαλάσατε την ιστορία. Δεν πανικοβληθήκατε αρκετά. Κάνατε πολλές ερωτήσεις».
Η Αξιωματικός Υπηρεσίας μου είπε ότι πρόκειται για κύκλωμα «ελληνοβουλγαρικό», που σταμπάρει σπίτια, ιδίως εάν μένουν εκεί ηλικιωμένοι, και τους τρομοκρατεί με τέτοιες ιστορίες ότι ένα αγαπημένο τους πρόσωπο τραυματίστηκε. Συνήθως, ένας κάνει τη φωνή του εγγονού ή του γιού. Ποντάρουν στη τύχη. Αν στη δική μου περίπτωση η φωνή έλεγε «παππού», θα το έκλεινα.

Πάντως, μου είπε ότι με τον τρόπο αυτόν έχουν «τσιμπήσει» λεφτά από αρκετούς. Συνήθως, ο ένας βρίσκεται κάπου κοντά στο σπίτι, διότι ξέρουν σε ποια περιοχή τηλεφωνούν, και σου δίνουν ραντεβού κάπου κοντά για τα χρήματα. Οι πιο ηλικιωμένοι είναι εκείνοι που κατά κανόνα τσιμπάνε.

Και με παρακάλεσε η κυρία του «100», «εάν μένουν ηλικιωμένοι στο σπίτι σας, ή γνωρίζετε άλλους προχωρημένης ηλικίας, πείτε τους την ιστορία σας για να μην τρομάξουν άμα συμβεί και σε αυτούς. Δυστυχώς, τις τελευταίες μέρες πέθαναν 3-4 από ανακοπή, ακριβώς μετά από μια τέτοια τρομακτική επικοινωνία».

Το επεισόδιο έκλεισε με τηλεφώνημά μου και στην αστυνομία της περιοχής «για τυπική καταγγελία», όπως με προέτρεψε η κυρία Αξιωματικός. Εκεί, ήταν ακόμα πιο ψύχραιμα τα πράγματα!

Μόλις άρχισα πάλι να διηγούμαι την περιπέτειά μου, ο αστυνομικός υπηρεσίας έβαλε τα γέλια, και μου επανέλαβε όσα και το «100». Δυστυχώς, πρόσθεσε, είναι πολύ δύσκολο να τους πιάσουμε. Μια δύο φορές που πέτυχαν ανθρώπους που δέχτηκαν να βρεθούν με κάποιον από αυτούς για να δώσουν χρήματα, αλλά στο μεταξύ ειδοποίησαν και εμάς και έτσι πήγε ένας δικός μας με πολιτικά αντί του πολίτη, το πήραν χαμπάρι διότι δεν είδαν κάποιον να φεύγει από την διεύθυνση που είχαν καλέσει, και έτσι τους χάσαμε!

Δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να κάνει η αστυνομία, πέραν από το να ενημερώνει τους πολίτες, ώστε μόλις συμβεί κάτι σαν και αυτό που σας αφηγήθηκα:

-Να μην πανικοβληθούν. Κανένα συγγενικό τους πρόσωπο δεν έχει τραυματιστεί, ή ενεπλάκη σε καυγά, ή οτιδήποτε.
-Να καλέσουν αμέσως την αστυνομία.
-Να κάνουν τον σταυρό τους και να προσευχηθούν κάποτε η αστυνομία να πιάσει αυτές τις συμμορίες. Έχει πολλά άλλα μέτωπα ανοικτά επί του παρόντος: Ρουβίκωνες, μπαχαλάκηδες, αναρχικούς, πρεζόνια στο Πεδίον του Άρεως, τι να πρωτοπρολάβει.

Ζούμε σε άγριες εποχές βλέπετε. Και τα κτήνη δεν μένουν πια μόνο στις ζούγκλες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News