Είναι το λίγο που μου αναλογεί. Από μια νύχτα ή το απόβραδο ή το ξημέρωμα. Από το βάζο με το μέλι λίγες κουταλιές. Ποτέ ολόκληρο. Είναι η πορεία ενός ποταμιού που δεν πότισε τα χωράφια σας. Τιμωρούσατε μια ολόκληρη ζωή, μια ζωή που παρέκκλινε από τα δικά σας στερεότυπα, που και εσείς δεν είστε υπεύθυνοι γι' αυτά. Καρφώθηκαν όμως στη συνείδησή σας, στον εγκέφαλό σας και με αυτά τα κριτήρια κρίνατε, επικρίνατε και καταδικάζατε. Και η ετυμηγορία, βαριά. Απομόνωση. Οι πιο καταδεκτικοί έδιναν αυτό το «λίγο» σαν παρηγοριά στην ψυχή τους ότι διαφέρουν από τη μάζα. Ότι πρόσφεραν και κατάφεραν να μεταδώσουν ένα χαμόγελο σε κάποιον που δεν ήταν αυτονόητο να το έχει. Έπρεπε να διεκδικήσει. Τι; Ένα χαμόγελο. Γιατί όχι το βάζο;

Ένα απαλό χτύπημα στον ώμο από ένα γυναικείο χέρι. «Ξέρεις, σε αποδέχομαι. Μπορεί να θέλεις να μου μοιάσεις, αλλά ποτέ δεν θα γίνεις σαν και μένα. Εγώ γεννήθηκα έτσι. Εσύ είσαι απομίμηση, ρέπλικα. Τι μπορείς να προσφέρεις, εκτός από ένα καλό πήδημα, που λόγω τρόπου ζωής μάλλον το κατέχεις καλύτερα από μένα;». Όλα αυτά σε ένα βλέμμα. Όχι πάντα, όχι από όλες. Αλλά πολλές φορές, από πολλά μάτια.

Πονηρές ματιές, δήθεν αγγίγματα απαλά μα τόσο χυδαία πολλές φορές από αντρικά χέρια. «Εσύ είσαι εύκολη. Έκανες το σεξ δουλειά σου, ζωή σου, καθημερινότητά σου, είσαι εύκολη. Μόνο αυτό ζητάς. Βάζω στοίχημα τα παπάρια μου, ότι κάτω από το παντελόνι φοράς κόκκινες ζαρτιέρες γιατί στην επόμενη γωνία δεν ξέρεις ποιος σε περιμένει. Ένοχες σκέψεις ευτελισμού, για απενεχοποίηση της επιθυμίας. Δεν μπαίνω καν στον κόπο να σου πω πως είναι βαμβακερό το εσώρουχό μου γιατί σιχάθηκα τις ζαρτιέρες που με ανάγκασες τόσα χρόνια να φορώ.

Είχες πρόσφορο έδαφος να με βρεις παντού, γυμνή, ευάλωτη, πολλές φορές φτιαγμένη γιατί δεν σε άντεχα. Δεν δεχόταν το δέρμα μου άλλα χέρια που δεν επιθυμούσα να με ακουμπήσουν. Αλλά είχες τη δύναμη. Το χρήμα. Την επιβίωσή μου στην τσέπη σου.

Κι εσύ που μ’ αγάπησες; Πού εισαι; Για πόσο; Για όσο κρατάει ένας έρωτας. Αυτό το χτυποκάρδι που με κάνει μοναδική στα μάτια σου… αλλά ως εκεί. Δεν έχει παραπέρα. Θέλεις παιδιά, οικογένεια. Δεν θέλεις κοινωνική κατακραυγή. Δεν θέλεις απομόνωση. Δεν θέλεις συρματοπλέγματα στη ζωή σου. Μα νομίζεις εγώ τα ήθελα; Τα ζήτησα; Μου τα επέβαλαν. Τα έκοβα με κάθε τρόπο, έσκιζα τα χέρια μου, τα μάτωνα, ξέφευγα για λίγο μα τα ξαναέβαζαν με πείσμα, πιο πολλά. Λες και κινδύνευαν από μένα. Δεν μπορούσα να τους κάνω κακό, αγαπημένε μου. Έναν καθρέφτη έβλεπαν στο πρόσωπό μου και δεν τους άρεσε το είδωλο. Πονούσε. Έκοβε σαν βαμβάκι…

Είσαι κι εσύ. Που είσαι ξεκάθαρος. Που ζητάς με παρρησία αυτό που επιθυμείς. «Θέλω μόνο το σώμα σου. Το υπέροχο σώμα σου. Τις καμπύλες σου. Το δέρμα σου. Τις τρύπες σου. Τις στιγμές σου να τις κάνω δικές μου. Τίποτα παραπάνω. Δεν θα με ξαναδείς. Θέλεις;».

Δεν ήθελα. Ποτέ. Μα το καθαρό με τραβούσε. Και το δύσκολο. Θα του δώσω κάτι παραπάνω, θα πάρω κάτι περισσότερο, ίσως κερδίσω. Όχι αυτό το λίγο… Αυτό το καθαρό, το κοφτερό, πονάει περισσότερο αλλά στο τέλος μένει μια εκτίμηση ότι είσαι απλά ένα κομμάτι κρέας και δεν αξίζεις κάτι παραπάνω. Γι' αυτόν…

Είναι ο φίλος, ο γνωστός, ο «κρυφός» που με αγκαλιάζει, λατρεύει τα μαλλιά μου, τα στήθια μου, γιατί θα ήθελε να τα είχε αυτός. Δικά του, πάνω του. Αυτός με μισεί. Μα δεν τον βάζω στη ζωή μου. Κάπου έμαθα να βάζω κι εγώ συρματοπλέγματα.

Είμαι κι εγώ στο τέλος. Χαμένη σ' έναν λαβύρινθο χωρίς Αριάδνη. Χωρίς μίτο. Ο δικός μου Μινώταυρος είμαι εγώ, που εσείς με τόση ευκολία «χτίσατε» και μάλιστα έχετε την απαίτηση να τον δεχτώ όπως είναι.

Έχω πολλές στροφές ακόμη σε αυτόν τον λαβύρινθο. Πολλά αδιέξοδα. Μα σας δίνω τον λόγο της τιμής μου, κάποια στιγμή θα βγω. Έστω και σερνόμενη… Θέλω τον χρόνο μου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News