Σάββατο πρωί έξω από πολυκατάστημα παιδικών ειδών, μια νέα κοπέλα φορτωμένη με σακούλες. Φοράει ροζ σκούφο και γαλάζια μποτάκια. Μιλάει στο κινητό της και κλαίει. Κλαίει πολύ και κλαίει φανερά. Γυρισμένη προς τη μεριά του δρόμου κι όχι του τοίχου, δείχνει να αγνοεί τον κόσμο που παρατηρεί. Θέλω να κατεβάσω το τζάμι και να της φωνάζω να πάψει. Είναι μια λάθος εικόνα. Ένα κορίτσι με ροζ σκούφο και γαλάζια μποτάκια, δεν γίνεται να κλαίει. Πρέπει να πάψει… για την ισορροπία της στιγμής.

Σάββατο πρωί – πλατεία Καραϊσκάκη, στον Πειραιά. Δεκάδες περιστέρια πηγαινοέρχονται με ασυνήθιστο βηματισμό. Ταξιδιώτες σέρνουν βαλίτσες ανάμεσά τους. Ένας βυθισμένος στις σκέψεις του κύριος μαδάει ένα κομμάτι ψωμί και τα ταΐζει. Το πώς μαδά το ψωμί είναι λίγο πιο δίπλα από το πώς κανείς συλλογάται μετρώντας τις χάντρες από ένα κομπολόι.

Σάββατο πρωί στη Ζέα. Στη Ζέα τώρα βρέχει. Οι φοίνικες πιο όμορφοι στη βροχή. Νομίζω πως μ΄ έναν τρόπο το ξέρουν και οι ίδιοι.

Σάββατο πρωί στην Πειραϊκή βρέχει πολύ. Ένα τεράστιο κρουαζιερόπλοιο απ' αυτά που ένα ζευγάρι μάτια δεν το χωρούν απ' άκρη σ' άκρη και στο βάθος ένα φορτηγό πλοίο. Παρατηρώ και τα δυο σαν να πρέπει να διαλέξω και ξαφνικά αποφασίζω πως είμαι έτσι κι αλλιώς στην κουβέρτα με νιτσεράδα και γαλότσες. Παραπατώ. Βρέχομαι. Δεν λιώνω, δεν υπήρξα ποτέ από ζάχαρη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News