Ε, δεν θα το βλέπαμε κι αυτό; Θα το βλέπαμε. Τηλεόραση στον Κινηματογράφο. Παρακολουθώντας αυτήν την ταινία στην οθόνη του Mac μου, ξεχάστηκα και κάποια στιγμή είχα την αίσθηση ότι έβλεπα μια τηλεοπτική σαπουνόπερα. Μήπως έχουμε ένα καινούργιο είδος σινεμά εδώ; Βεβαιότατα! Το πλανάρισμα, το παίξιμο, η θεματολογία, το ύφος, ο ρυθμός, όλα παραπέμπουν σε τηλεοπτικό προϊόν σε αυτό το φιλμ. Σε μια στιγμή νόμιζα ότι έβλεπα σκηνές τυπικού αμερικανικού νεανικού σήριαλ. Μια τηλεοπτική σαπουνόπερα στο σινεμά. Δεν φαντάζει σαν κάτι ολοκαίνουριο. Όμως το καινούριο εδώ είναι ότι γίνεται με πλήρη συνείδηση από την μεριά των παραγωγών! Αν το δείτε σε μικρή οθόνη θα καταλάβετε τι εννοώ και πιθανότατα θα κάνετε παρόμοιες διαπιστώσεις.

Ταινίες Σαπουνόπερα λοιπόν είναι να καινούργιο υποπροϊόν της αμερικανικής κινηματογραφικής βιομηχανίας. Η σκέψη είναι απλή και προσοδοφόρα. Αντί να βλέπει ο κοσμάκης δωρεάν τα επεισόδια με τους αγαπημένους ηθοποιούς στην τηλεόραση είναι καλύτερο να τα πληρώνει.
Πρόκειται για ταινίες σε συνέχειες που κάτω απο τον απατηλό τίτλο “saga” κόβουν σοβαρά εισιτήρια: ήδη στην Αθήνα έμαθα ότι έκαναν πάνω από 50.000 εισιτήρια την πρώτη εβδομάδα. Αυτού του είδους οι αποδόσεις επενδύσεων αγγίζουν τα όρια ρουλέτας! Απ’ όσα γνωρίζω δεν υπάρχει απόδοση 200 ή και 300% στα λεφτά σου μέσα σε λίγους μήνες, παρά μόνο στη κινηματογραφική βιομηχανία και στα ασιατικά πρακτορεία στοιχημάτων.

Οσον αφορά την υπόθεση του Eclipse, η νεαρή Μπέλλα αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στον ρομαντικό έρωτα ενός πανέμορφου βρυκόλακα κι ενός εξίσου πανέμορφου και ρομαντικού λυκάνθρωπου με φοβερά γραμμωμένο σώμα που το δείχνει σε κάθε ευκαιρία. Τώρα ποιόν θα επιλέξει στο τέλος η κοπέλα, θα το μάθουμε πληρώνοντας την επόμενη ταινία.
Δεν νομίζω ότι θέλω να ασχοληθώ περισσότερο όσο αφορά την υπόθεση και το ύφος, με το φιλμ αυτό. Το βλέπω σαν εκπρόσωπο ενός καινούριου είδους. Μια καθαρά οικονομική επένδυση, μια συνταγή και μάλιστα επιτυχημένη. Απ’ την άλλη αναρωτιέται κανείς: μα δεν βαριούνται οι σκηνοθέτες να κάνουν το ίδιο πλάνο κάθε τρεις και λίγο; Στις ατελείωτες σκηνές διαλόγων βλέπουμε πάντα το champ contre champ δηλαδή το πρόσωπο του ηθοποιού που μιλάει πάνω απ’ τον ώμο αυτού που ακούει. Αυτό είναι ένα τηλεοπτικό πλάνο διήγησης φτηνό ως κόστος που όμως πάει την παραγωγή πιο κάτω όταν οι ατάκες δεν είναι ανούσιες όπως στα ελληνικά σήριαλ. Η ταινία εξελίσσεται με πολλή συζήτηση ενος νεανικού ερωτικού τριγώνου. Η αλήθεια είναι οτι πρόκειται για καλογραμμένο πράγμα σύμφωνα με τα ζητούμενα απ’ το αμερικανικό κοινό. Η σεναριογράφος που υπογράφει και ο φουκαράς ο σκηνοθέτης λίγο ενδιαφέρουν και μάλλον διεκπεραιώνουν την αισθητική και σεναριακή γραμμή που έχει προαποφασιστεί σε συσκέψεις και είναι σίγουρο πως θα βγουν αρκετά ακόμα επεισόδια, αφού οι παραγωγοί χτύπησαν φλέβα.

Οι ταινίες (ακόμα και τα Ράμπο) κάποτε γίνονταν με το πάθος ενος παραγωγού με την τρέλα ενός σκηνοθέτη, με το ταλέντο ενος σεναριογράφου. Τώρα γίνονται με το δημιουργικό των διαφημιστικών. Το Eclipse είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της κατασκευής που θέλει να λέγεται σινεμά ενώ η μοναδική του σχέση του με την 7η Τέχνη είναι τα 24 καρέ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News