Μεγάλωσα σε περιβόλι, στα Πατήσια, πέρα από τον Άγιο Λευτέρη, όταν ακόμα η δικιά μας άκρη της Αχαρνών ήταν χωματόδρομος. Η Πρωτομαγιά όταν ήμουνα παιδί, γιορταζόταν με λουλουδένια στεφάνια που όλοι έφτιαχναν για να κρεμάσουν πάνω από τις πόρτες τους. Την παραμονή της Πρωτομαγιάς, οι κάτοικοι του κέντρου της Αθήνας κατέβαιναν προς τα περίχωρα και τη γειτονιά μας, μια και λίγο πιο πέρα, προς τη Νέα Χαλκιδώνα –ούτε ξέρω αν σήμερα η περιοχή λέγεται έτσι— γινόταν μεγάλο πανηγύρι. Εμείς είχαμε κήπο και λουλούδια, που οι περαστικοί είχαν τη συνήθεια να κλέβουν, κάτι που εξόργιζε τον πατέρα μου. «Δε με νοιάζει να κόψουν ένα τριαντάφυλλο», έλεγε, «αλλά τραβάνε και ξεριζώνουν ολόκληρη την τριανταφυλλιά». Έτσι, μια χρονιά επινόησε ένα σατανικό κόλπο: Άλειψε με παχύ γράσο τα κάγκελα του περιβολιού, και περίμενε πίσω από τις κουρτίνες να απολαύσει τη φρίκη εκείνων που θα έπιαναν το κάγκελο για να πηδήσουν μέσα και να κόψουν λουλούδια. Δεν θυμάμαι από πρώτο χέρι τι ακριβώς έγινε, αλλά για μήνες μετά ο πατέρας μου θριαμβολογούσε πως κατέστρεψε τα ανοιξιάτικα ρούχα πολλών επίδοξων λουλουδοκλεφτών…

Πολλά χρόνια αργότερα, βρέθηκα για την Εργατική Πρωτομαγιά στην Πράγα, καλεσμένη σαν δημοσιογράφος και φωτογράφος, όταν ακόμα η Τσεχοσλοβακία ήταν «Σοσιαλιστικός Παράδεισος». Η απίθανα γοητευτική πόλη με μάγεψε, αν και τα περισσότερα από τα μοναδικά Μπαρόκ κτήρια της ήταν μισοφαγωμένα από την υγρασία και την εγκατάλειψη. Δεν υπήρχαν μαγαζιά, και στα ελάχιστα εστιατόρια, το μενού ήταν πολύ περιορισμένο. Ήταν λιακάδα, αλλά το κρύο που ένιωσα, δεν το έχω ξανανιώσει ποτέ στη ζωή μου. Καθώς στεκόμουν και φωτογράφιζα νέους, γέρους και παιδιά με κόκκινα φουλάρια και σημαιάκια να παρελαύνουν για ώρες, κόντεψα να πάθω κρυοπαγήματα. Δυστυχώς, έχω χάσει εκείνα τα δεκάδες σλάιντς που τράβηξα, και δε θυμάμαι πια αν οι υποχρεωτικά συμμετέχοντες στην «αυθόρμητη» σοσιαλιστική παρέλαση έμοιαζαν ευτυχισμένοι ή δυστυχισμένοι…

Σήμερα, μετά από χρόνια σε πολυκατοικία, ζούμε και πάλι σε περιβόλι, με δέντρα και λουλούδια. Φτιάχνουμε λοιπόν πρόχειρα Πρωτομαγιάτικα στεφάνια, που όμως σε τίποτε δε θυμίζουν εκείνα των παιδικών μου χρόνων, που με εξαιρετική μαεστρία και υπομονή δημιουργούσε ο μακαρίτης ο ξάδελφός μου Λεωνίδας. Έδενε προσεκτικά λουλουδένια ματσάκια σε κουλούρα από κληματόβεργες, ταιριάζοντας με προσοχή τα χρώματα, και τα σχήματα των λουλουδιών. Όταν τέλειωνε, ρουφούσε νερό και το φυσούσε πάνω στα λουλούδια –μια και τα σπρέι δεν είχαν ακόμα επινοηθεί– για να διατηρηθεί το εφήμερο στεφάνι περισσότερο…

Κι επειδή εκτός από τα άνθη, ο Μάης χρωματίζεται κι από το άλικο κόκκινο της φράουλας,στην ενότητα“Κουζίνα” σας περιμένουνμερικές απλές και δροσερές φραουλένιες συνταγές, μεθυστικές και μη. “Ραταφιά (φρέσκο λικέρ Φράουλα” , “Panna Cotta με Φράουλες και Μέλι” , “Πικάντικο Σορμπέ με Φράουλες”.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News