Το τρία ήταν νούμερο κρυφό. Το μηδέν και ο άσσος. Στη δική τους περίπτωση αντίστροφα. Ίσως γι' αυτό επέλεξαν το συγκεκριμένο δωμάτιο. Δεν είχε θέα, δεν ήταν ρομαντικό. Ήταν ένα ξενοδοχείο πόλης κεντρικό. Στεγνό στα χρώματα και το ντεκόρ. Την περίμενε. Είχε ένα μπουκάλι βότκα στο ψυγείο και ανοιχτή τηλεόραση. Ο ήχος χαλί στη συζήτησή τους. Μιλούσαν ντυμένοι και αντίκρυ σαν σε καφέ. Βγάζει τα τακούνια της, κοριτσίστικα, με μια κλοτσιά. 

Εκείνος με μια μαλακή κίνηση παίρνει τα γυμνά της πέλματα στις παλάμες του και συνεχίζει να της λέει μια μυστική ιστορία. Ήξερε ότι τον είχε ξεκλειδώσει και είχε μάθει πολλές μύχιες σκέψεις του αλλά δεν την φοβόταν.  Όταν οι κουβέντες μπλέχτηκαν με τα δάχτυλα, οι λέξεις με τις γλώσσες, οι ψίθυροι με τα μεθυσμένα αγκομαχητά ήταν ξημέρωμα.

Κοιμήθηκε παραδομένη κι αυτός έμεινε να ανιχνεύει το σώμα της και να φαντάζεται τα όνειρά της. Την κράτησε για πολλή ώρα απαλά στην αγκαλιά του σαν εύθραυστη νεράιδα. Ήθελε να καρφώσει το πάπλωμα πάνω τους. Πριν κοιμηθεί κοίταξε τελευταία φορά το άχρωμο δωμάτιο. Είχε μεταμορφωθεί. Ήταν λουσμένο απ’ το φως των μαλλιών της, ζωγραφισμένο από την ήσυχη ανάσα της, ένα συγκλονιστικό τοπίο που δεν θα ξεχνούσε ποτέ.

Και τότε κατάλαβε.

Το 301 δεν το είχαν επιλέξει, τους είχε διαλέξει αυτό.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News