Αυτές τις μέρες κάθε χρόνο, όταν πλησιάζει η εκκίνηση του κλασικού Μαραθωνίου της Αθήνας, που φέτος μετονομάστηκε σε Αυθεντικό (για ευνόητους λόγους), διαβάζουμε όλοι μας σε έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, ιστορίες για το τρέξιμο. Δρομικές ιστορίες από επαγγελματίες αθλητές, προπονητικά κείμενα με λεπτομέρειες από ειδικούς, συγκινητικά κείμενα από ερασιτέχνες δρομείς (σαν και του λόγου μου) με τα προσωπικά τους δρομικά επιτεύγματα, κείμενα με tips και λεπτομέρειες της τελευταίας στιγμής και άλλα παρεμφερή. Όλα αυτά διεκδικούν και κερδίζουν τον χρόνο που τους αναλογεί στη μέρα, τη μνήμη και το συγκινησιακό του εκάστοτε αναγνώστη. Υπάρχουν, όμως, μερικές ιστορίες, που πραγματικά, όπως υπερασπίζεται το protagon, είναι «ιστορίες για να σκεφτόμαστε διαφορετικά». Μια τέτοια ιστορία είναι και αυτή του κυρίου Πλούταρχου Πουρλιάκα (που απεικονίζεται στη φωτογραφία με το γιο του Πέτρο). Ο κύριος Πλούταρχος, 78 ετών σήμερα, ετοιμάζεται να τρέξει τον τρίτο του Μαραθώνιο, έχοντας ξεκινήσει το τρέξιμο πριν από -μόλις- πέντε (5) χρόνια. Ναι, πολύ καλά διαβάσατε. Πριν από πέντε χρόνια, κατόπιν προτροπής του γιου του Πέτρου, που τον έβλεπε δραστήριο και αεικίνητο στο χωριό, ο κύριος Πλούταρχος «κατέβηκε» στον πρώτο του αγώνα. Τον αναζήτησα και, με τη βοήθεια της Αθανασίας Τσουμελέκα και του Νίκου Δημητριάδη, τον εντόπισα μια μέρα πριν την εκκίνηση του 32ου Μαραθωνίου της Αθήνας, στην καθιερωμένη Marathon Expo στο Π. Φάληρο στο γήπεδο του Tae Kwon Do.

Πόσο χρονών είστε;
Κλείνω τα 78 σε ένα μήνα.

Και πότε ξεκινήσατε το τρέξιμο;
Ξεκίνησα να τρέχω πριν από πέντε χρόνια.

Πώς πήρατε αυτή την απόφαση;
Με παρακίνησε ο γιος μου ο Πέτρος, καθώς με έβλεπε να κινούμαι διαρκώς. Δεν ήμουν, βλέπεις, άνθρωπος του «καθισιού». Χάρη στον γιο μου, λοιπόν, που μου είπε: «έλα να κάνουμε μια προσπάθεια». Τον ακολούθησα μια και δυο και τρεις φορές και είδα ότι μπορούσα και ότι πήγαινα καλά. Ο πρώτος μας αγώνας, μάλιστα, ήταν πολύ σκληρός και δύσκολος: πήγαμε στο Άσκιον Όρος Κοζανης (Σινιάτσικο), στα Νάματα. Δύσκολος αγώνας με μεγάλη υψομετρική (σ.σ. 1.010μ.) και ένα αλπικό βουνό όλο πέτρα. Το Σινιάτσικο είναι κοντά στο χωριό μου, στη Βλάστη. Σκέψου ότι είχα γεράσει και δεν είχα ανέβει ποτέ μου στο βουνό αυτό. Ήταν ευκαιρία λοιπόν. Τώρα πια, το έχω ανέβει 7-8 φορές. Ξεκίνησα να προπονούμαι σε αυτή τη δύσκολη διαδρομή. Ανεβήκαμε πάνω, μετά στην κορυφογραμμή, στη συνέχεια τον κατήφορο. Αλπικό βουνό, σου λέω. Ο αγώνας αυτός είναι γύρω στα είκοσι (20) χιλιόμετρα (σ.σ. 19.050μ) και τον έβγαλα πάρα πολύ καλά.

Προτού ξεκινήσετε το τρέξιμο, πώς ήταν η καθημερινότητά σας; Με τι ασχολούσασταν;
Δεν ήμουν του «καθισιού», όπως σου είπα. Έχω ένα κτήμα λίγο έξω από εκεί που μένω και πήγαινα καθημερινά και έκανα δουλειές. Δουλειές του ποδαριού στο κτήμα, δηλαδή: κούρεμα των χόρτων, κλάδεμα των δέντρων και τέτοια πράγματα. Είχα κινητικότητα, δεν καθόμουν μέσα. Είναι στο DNA μου, που λένε (γέλια), και με ωφέλησε πολύ. Τώρα πια σκέφτομαι πώς και δεν το ξεκίνησα νωρίτερα.

Πότε τρέξατε για πρώτη φορά Μαραθώνιο;
Για πρώτη φορά, έτρεξα εδώ στο Μαραθώνιο της Αθήνας, τα 42 χιλιόμετρα, το 2012. Έτρεξα και πέρυσι, το 2013, και τώρα είμαι εδώ και φέτος.

Είναι ο τρίτος σας μαραθώνιος, φέτος, δηλαδή; Και, χωρίς να έχει ιδιαίτερη σημασία, πώς πήγατε από πλευράς χρόνων;
Τερμάτισα τον πρώτο μου αγώνα σε 6 ώρες και 29 λεπτά, τον δεύτερο, πέρυσι, σε 6 ώρες και 23 λεπτά και φέτος ελπίζω να τον κάνω λίγο πιο γρήγορα. Όσο μεγαλώνω, καταφέρνω να ρίχνω τον χρόνο.

Και πάλι χωρίς να έχει σημασία, σας το εύχομαι ολόψυχα. Πείτε μου, όμως, πόσο συχνά τρέχετε στην καθημερινότητά σας και τι αποστάσεις;
Κάνω περίπου τριάντα χιλιόμετρα την εβδομάδα. Πρώτα, έκανα τα εννέα χιλιόμετρα σε μια ώρα και ένα τέταρτο και τώρα τα κάνω σε μια ώρα.

Ποιος είναι κύριε Πλούταρχε ο στόχος σας από εδώ και πέρα;
Ο στόχος μου είναι να μπορέσω να κάνω το Μαραθώνιο, που μου αρέσει τόσο πολύ και που δεν έχω λόγια για να εκφράσω το θαυμασμό μου, μέχρι και τα 85 μου.

Σκεφτήκατε ποτέ να τρέξετε και έναν Μαραθώνιο στο εξωτερικό;
Όχι καθόλου. Μόνο εδώ, στην Ελλάδα. Γιατί αγαπώ την Ελλάδα, αγαπώ την ιστορία και θα ήθελα να προβάλλεται ακόμα περισσότερο ο Μαραθώνιος της Αθήνας. Βλέπω ότι κάθε χρόνο ο αγώνας μας έχει περισσότερες συμμετοχές και χαίρομαι για αυτό. Σε όλους τους αγώνες το παρατηρώ αυτό. Και στην Καστοριά που τρέξαμε στον γύρο της λίμνης, πέρυσι είχε 1200 συμμετοχές και, φέτος είχε 1850 δρομείς. Αυξάνεται, επομένως, διαρκώς ο αριθμός των δρομέων και μακάρι να αυξάνεται συνεχώς. Είναι πολύ θετικό αυτό. Και να δημιουργούνται και νέοι αγώνες. Είναι όφελος, ειδικά για τους νέους. Για να μην στρέφονται σε άλλους «δρόμους».

Αν έπρεπε να αφιερώσετε κάπου τον αυριανό σας αγώνα, πού θα τον αφιερώνατε;
Θα τον αφιερώσω καταρχήν στον γιο μου που με παρακίνησε να τρέχω και στη συνέχεια στα τέσσερα εγγόνια μου, που ενθουσιάζονται όταν ακούνε πως τρέχω και όταν βλέπουν τις φωτογραφίες που τους στέλνω από τους αγώνες.

Εγώ θα σας ευχαριστήσω πολύ και θα σας ευχηθώ να είστε γερός και δυνατός και να τρέχετε, όχι μόνο μέχρι τα 85 σας, αλλά και μέχρι τα 95 και ακόμα παραπέρα. Καλό αγώνα.
Να είστε καλά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News