Έχω στοιχεία.

Κάθε φορά που Δεκέμβρη μήνα ή Γενάρη ή Φλεβάρη ο ήλιος και ο ουρανός είναι Αττικοί. Συμβαίνει συχνά. Αμμουδιές και παραλίες της μοναδικότητας που αποκαλούμε Κυκλάδες. Δρόμους και μονοπάτια κατακαλόκαιρο στη Χελιδόνα και την Καλιακούδα.

Έχω εικόνες.

Ηλιοβασιλέματα στο Λιμένι, στην Πάνδροσο, στη Φολέγανδρο, στον Αττικό Πάτροκλο, στην Ελαφόνησο των κέδρων της άμμου. Σούρουπα, στο Μικρό Χωριό, στην Κυθναίικη Κολώνα, στον Σιφναίικο Πλατύ Γιαλό, στο Ακροταίναρο. Φεγγάρια στη Λίνδο, την Αφαία, το Γερμενό, τον Μόλυβο. Ανατολές στο Σούνιο, την Κω, τα Κύθηρα, τον Λημναίικο Θάσο. Έχω Σαντορίνη στο Ημεροβίγλι.

Ξεχνάω πολλά, αφήνω κάποια. Κι άλλα, τα περισσότερα, δεν τα έχω ακόμη ανακαλύψει. Ευτυχώς είναι τόσα που δεν φτάνει μια ζωή για να τα κοιτάξω. Αυτοί οι τόποι είναι κοινοί στην ομορφιά τους.

Οι κάτοικοί τους δεν μοιράζονται πια κοινούς τόπους. Κατοικούν μαζί αλλά ζουν χώρια, μέσα σε τείχη από δικά τους αυτονόητα. Συμμορίες (τις λένε ηγεσίες στις συντεχνίες) λυμαίνονται τον κοινό πλούτο και στοχοπροσηλωμένοι θεσιθήρες (τους λένε Παπουτσήδες) τα αξιώματα. Ο τόπος κρατάει. Το κοινόν καταρρέει.

Στην παρακμή περισσεύει η κατηγόρια. Υψωμένα δάκτυλα δείχνουν, αφρίζουν, αφορίζουν ακατάσχετα. Ο ένας τον άλλο. Σαν κάποια φοβισμένα παιδιά ψάχνουν να μεγαλώσουν με έξοδα των άλλων. Αλλαγή στα σίγουρα, άκοπα.

Σε μια μεγάλη εταιρία, πρόσφατα αποφάσισαν να αλλάξουν δουλειά σε πάνω από εκατό υπαλλήλους. Δεν τους απέλυσαν, αλλά τους έκαναν, από τεχνικούς, πωλητές. Όσοι δεν ήθελαν, αποζημιώθηκαν και έφυγαν. Η οργή κι οι φόβοι περίσσευαν. «Από το γραφείο στο δρόμο». «Από ειδικός πλασιέ». Εκβιασμός, κοινωνική υποβάθμιση, προσωπική ξεφτίλα, αδικία, εξέγερση του αδύναμου, ήταν τα λιγότερα απ’ όσα οι άνθρωποι ένιωσαν και ακούστηκαν. Η εταιρία είχε το σχέδιο της αλλαγής. Τι θα είναι η νέα δουλειά, προοπτικές. Σεμινάρια για το περιεχόμενο της δουλειάς. Σεμινάρια για τη στήριξη, προσωπική και ομαδική, στη διαδικασία αλλαγής. Περίοδο δοκιμαστικής προσαρμογής. Με το ζόρι άρχισαν. Δύσπιστα συνέχισαν. Το πείραμα έχει πετύχει. Σήμερα πάνω από τους 80 έχουν προσαρμοστεί, αποδίδουν και φτιάχνουν σχέδια επέκτασης των χώρων ευθύνης τους, βελτιστοποίησης των μεθόδων προσέγγισης και πώλησης.

Παράδεισος; Όχι. Το λένε κι οι ίδιοι. Αλλά μια νέα εκδοχή. Ένα μονοπάτι. Ίσως και φως στην άκρη. Πορεύονται, χτίζουν μαζί με τη δουλειά και μικρά όνειρα.

Αλλαγή δεν γίνεται χωρίς βοήθεια, χωρίς στήριξη με σχέδιο. Όχι ελεημοσύνη, όχι πάρε κάτι και τρέχα. Οριζόντια, δηλαδή, τυφλά αλλάζουν μόνο στον Ζάλογγο και στο Αρκάδι.

Αυτή η διακυβέρνηση παράγει αδιέξοδα αλλαγής. Της δημοτικής αστυνομίας. Αυτή η αντιπολίτευση υπόσχεται αδιέξοδα επιβίωσης.
Των καταληψιών της ΕΡΤ. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

Μετά έρχεται ένας Παπουτσής, ένας Αντώναρος, μια μικρή παράγραφος σε νόμο για Αβραμοπούλεια χρήση προεδρικού αεροσκάφους, ένας ακόμη διορισμός πρώην κοινοβουλευτικής κυρίας και πιστοποιούν, αποδεικνύουν την πορεία προς την παρακμή. Δίνουν στον χαμένο του λαβύρινθου πρόσκαιρο μονοπάτι διαφυγής. Στο αδιέξοδο προσφέρουν όνομα, χρώμα, συναίσθημα. Περιφρόνηση, οργή, πνίξιμο, απελπισία.

Θα ξεθυμάνεις πρόσκαιρα στο βρίσιμο. Με Τουίτερ, μπλογκ ή στην παρέα. Θα εκτονωθείς στην ομόθυμη κατακραυγή.

Όμως η Ελλάδα έχει ομορφιές, δίκτυα και κοινότητες. Έχει τόπο και ανθρώπους. Με γνώσεις, με την αυτονόητη διάθεση κάτι να κάνουν.
Πολλοί θέλουν και να βοηθήσουν, να νοιώσουν μέλη του κοινού τόπου. Όπως στο δημόσιο, όπου πολύ αξιόλογοι άνθρωποι πασχίζουν και χάνονται σαν κουκίδες στα δίκτυα του φόβου, της εξάρτησης. Όπως οι νέοι πωλητές της εταιρείας.

Έχουμε εδώ και πολύ καιρό εμπιστευθεί τις τύχες μας σε άλλους. Η εκπροσώπηση κατέληξε σε πελατειακή εξάρτηση. Μπορεί να αλλάξει. Όταν εστιάσουμε σε μικρές εικόνες.

Δίπλα στα σούρουπα, τα ηλιοβασιλέματα, την ανατολή και τα δάση, έχει το 40% του δασικού πλούτου κατεστραμμένο, 282 παράνομες χωματερές, υδράργυρο στα νερά, μόλυνση στις θάλασσες, σκουπίδια στις παραλίες. Κι οι πάγοι λιώνουν στους πόλους.

Όμως στην κορφή της Χελιδόνας, στην άκρη της Καλντέρας μετράς το μπόι σου, βρίσκεις το μέτρο σου. Το δήθεν και η μαγκιά χάνονται. Καθαρίζεις και ξεκαθαρίζεις. Είσαι μικρός. Και μέγας.

Η μεγάλη εικόνα θα αλλάξει μόνο με «μικρές» προσπάθειες. Επίμονες, σοβαρές, με συναίσθηση και αυτοσεβασμό. Βάζοντας προσωπικό κόπο αξιοπρέπειας στο ύψος του τόπου μας. Το ηλιοβασίλεμα είναι μια στιγμή, αλλά σε συνοδεύει στη ζωή σου. Το μεγαλείο είναι κάποιες κουκίδες από σκόρπιες συγκινήσεις.

Ο συνήθης άλλος δρόμος είναι το «μένουμε πίσω», επιμένοντας στο όλον σύστημα, στα μεγάλα σύνολα και τις χρήσεις, μάλλον τις καταχρήσεις των δήθεν ιστορικών αναλογιών, επαναλήψεις κουραστικές από άτοπες και άχρονες αναγωγές.

Οι εχθροί, Γερμανοί, δοσίλογοι, τρόικα για να τους τα φορτώνουμε ή οι παλιές αγάπες, κεντροαριστερά, νιάτα, επανάσταση, αντάρτικο για να τις νοσταλγούμε. Δηλαδή, πεισματικές ψευδαισθήσεις ακινησίας. Παιχνίδια Ιστορίας με τα «γουναράδικα». Αναχρονισμοί από όσους ήδη γέρασαν ή χάθηκαν πριν μεγαλώσουν. Όσους δεν πέρασαν από τις μάζες στα δίκτυα.

Είναι σαν στο ηλιοβασίλεμα να βλέπεις το σκοτάδι και στην ανατολή να σε τυφλώνει το φως.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News