Είχα πει πως ποτέ δεν θα πετάξω δίσκο ή βιβλίο. Ξεφορτώθηκα περισσότερες από τριάντα κούτες βιβλία και cd. Mία μετακόμιση, έτσι κι αλλιώς, είναι και μία εσωτερική μετακίνηση. Ένα χιλιοστό να παρεκίνεις από τον άξονά σου και όλοι οι κύκλοι που διαγράφονται από τις κινήσεις σου είναι διαφορετικοί και ορίζουν πια άλλους χώρους. Ξεσκαρτάρισμα το λένε. Δεν μου αρέσει. Δεν ήταν σκάρτα. Απλά δεν ήταν εγώ. Για άλλους μπορεί να ήταν διαμάντια. Τα περισσότερα “έφευγαν” εν θερμώ. Δεν τους χάριζα δεύτερη σκέψη. Αν τα άφηνα για το άλλο πρωί, μπορεί και να το μετάνιωνα. Τα ζύγιζα με μία ματιά. Τρία δευτερόλεπτα για το καθένα. Αδίκησα πολλά, σίγουρα, αλλά είμαι καλύτερα. Μπορώ και πετάω πράγματα.

Κάρτες, γράμματα, φωτογραφίες, αφιερώσεις, σημειώσεις, τα εισιτήρια των δύο τελικών Champions League που έχω δει και του τελικού του Εuro  στην Λισαβώνα. Τα εισιτήρια των Pink Floyd, Rolling Stones και U2 στην Θεσσαλονίκη. Σαν να ήταν η ζωή άλλου. Σαν να απελεθερώθηκα από το Σύνδρομο της Στοκχόλμης- φέρνοντάς το στα μέτρα και στις διαστάσεις των πραγμάτων. Δεν ξέρω αν αγαπώ ή όχι τις αναμνήσεις μου, σίγουρα δεν αγαπώ τις αφορμές τους. Τις τυχαίες συναντήσεις μέσα σε ένα συρτάρι. Τίποτα από αυτά δεν ζει. Είμαι όλα αυτά αλλά όχι αυτούσια, κάτι άλλο έγιναν, θραύσματα κολλημένα σε ένα καινούριο σώμα που έχει χάσει πια το εφηβικό του σφρίγος.

Κράτησα πολλά. Αρκετά για να συντηρήσουν μι λιπόσαρκη ματαιοδοξία και για να ψαρώνουν οι αδαείς πιστεύοντας πως έχω ζήσει μία συναρπαστική ζωή. Έχω ψαρωτικές φωτογραφίες με ανθρώπους και κάτι χρυσά και πλατινένια “τρόπαια” στον τοίχο που δεν έχουν την παραμικρή αξία πέρα από εκείνη της φωτογραφίας μιας στιγμής. Δεν μιλιόμαστε με τις παλιές εποχές. Ούτε καν με την προηγούμενη εβδομάδα. Το κάθε λεπτό που με αγγίζει σκοτώνεται επί τόπου. Σαν ηλεκτρική μυγοσκοτώστρα… Φοβάμαι πως με την φόρα που έχω πάρει, κάποτε θα ζητιανεύω παρελθόν και δεν θα μου δίνει κανένας. Δεν θα μπορώ να αποδείξω πως ήμουν κι εγώ εκεί…

Αλλά νιώθω τόσο καθαρός κι ανάλαφρος για αυτό που θα΄ρθει! Αποφασισμένος να γίνω μέρος του. Αγωνιώντας πάντα για το ένα δευτερόλεπτο μετά το παρόν. Κάποιες φορές είναι σκέτο σακατιλίκι, κάποιες άλλες σαν αν είσαι μονίμως μέσα σε τρεχούμενο νερό. Δεν χρειάζομαι τόσες μνήμες για να βρω τον δρόμο. Ένα πράγμα μόνο να θυμάσαι, είναι αρκετό. Αυτό το ένα για το οποίο είσαι φτιαγμένος και το επαναλαμβάνεις συνέχεια σε διάφορες μορφές. Το ίδιο και το ίδιο. Για πάντα.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News