Ηταν τον Σεπτέμβριο του 1983 όταν πέθανε η Ελλη Λαμπέτη. Για πρώτη φορά σε κηδεία εκλιπόντος καλλιτέχνη μαζεύτηκε τόσος κόσμος που κάποιοι ποδοπατήθηκαν. Βέβαια, δεν είχαν πάει όλοι στο Α’ Νεκροταφείο μόνο για να αποχαιρετήσουν τη μεγάλη ηθοποιό. Οι περισσότεροι ήθελαν να δουν από κοντά διάσημους αφού τότε ακόμη τα ήθη των ΜΜΕ δεν τους είχαν κάνει ανθρώπους της διπλανής πόρτας.

Εκτυλίχθηκαν, τότε, σκηνές ροκ! Οταν μάλιστα κάποια στιγμή κυνηγούσαν πάνω από τους τάφους τη Βουγιουκλάκη για αυτόγραφο κι εκείνη τους φώναξε «Είστε κάφροι», μια θαυμάστρια το πήρε προσωπικά και γύρισε, στο δευτερόλεπτο, τον θαυμασμό σε απέχθεια. «Με είπε Κάθριν! Γιατί με είπε Κάθριν η ψηλομύτα; Εγώ ένα αυτόγραφο ζήτησα».

Από τότε το φαινόμενο έγινε συνήθεια. Στην κηδεία του Στέλιου Καζαντζίδη μάλιστα, που δύο ημέρες αργότερα κυκλοφόρησε σε βιντεοταινία στα περίπτερα, ήρθαν θαυμαστές του από το εξωτερικό ενώ κάποιοι διήνυσαν τα τελευταία μέτρα μέχρι την εκκλησία περπατώντας στα γόνατα όπως οι ταμένοι στη Μεγαλόχαρη. Προσδίδοντας έτσι στο ειλικρινές πένθος γερές δόσεις γραφικότητας.

Γι’ αυτό με εκπλήσσουν όσοι εκπλήσσονται για την κοσμοσυρροή στην κηδεία του Παντελίδη. Και με εκνευρίζουν όσοι εκνευρίζονται και σηκώνουν το φρύδι για το λαϊκό προσκύνημα, τα χειροκροτήματα, τα λουλούδια. Ακόμη δε περισσότερο όσοι απορούν και εξίστανται για το αν θα πήγαιναν όλοι αυτοί στην κηδεία του Ουμπέρτο Εκο.

Βεβαίως και δεν θα πήγαιναν ακόμη και αν ο Εκο ήταν Ελληνας. Γιατί ο ένας ήταν διανοούμενος και ο άλλος λαϊκός τραγουδιστής. Αν γίνονταν τα ίδια στην κηδεία του θα σήμαινε ότι ο Εκο κάτι δεν έκανε καλά. Και είναι και κάτι ακόμη. Ασυνείδητα ή συνειδητά όλοι ξέρουμε ότι ο Εκο θα υπάρχει μέσα από το έργο του. Τον Παντελίδη μετά από λίγα χρόνια θα τον θυμόμαστε μόνο δοθείσης ευκαιρίας. Και μετά καθόλου. Παρά μόνο όταν του γίνεται αφιέρωμα σε εκπομπές τύπου «Η Μηχανή του Χρόνου». Γιατί ο Παντελίδης δεν τραγούδησε τον έρωτα αλλά την καψούρα. Που είναι η έκφραση του έρωτα. Και η έκφραση, γενικώς, εξαρτάται από τις συνισταμένες κάθε εποχής. Γι’ αυτό ακριβώς κι ο θάνατός του είναι πιο «οριστικός».

Το είχε πει η Μαλβίνα στην κηδεία της Βουγιουκλάκη. «Αφού πέθανε η Αλίκη, όλοι θα πεθάνουμε». Θα πείτε, δεν το ξέρουμε; Ναι αλλά υπάρχουν κάποια άτομα που σου δίνουν, περιστασιακά, την ψευδαίσθηση της αθανασίας τους

Δεν κατάλαβα πώς βρεθήκαμε ξαφνικά ανάμεσα σε τόσους Μπακιγχαμιώτες (εκ του Μπάκιγχαμ) που θεωρούν γραφικά και επαρχιώτικα καφριλίκια το θρήνο, τον σπαραγμό και τη συμμετοχή σε μία κηδεία; Γιατί εγώ πάλι θεωρώ επαρχιώτικο, γραφικό και καφριλίκι αυτό το RIP που μας επέβαλαν τα social media. Oλοι αυτοί «ριπ» είπαν στη γιαγιά τους όταν την αποχαιρέτησαν; Και γιατί είναι πιο γραφικό το λαϊκό προσκύνημα του Παντελίδη και όχι το ότι όταν πέθανε ο Μπάουι μαζεύτηκε ένα βράδυ πλήθος κόσμου στη γενέτειρά του, το Μπρίξτον, για να παρακαλέσει τον Θεό να τον στείλει πίσω. Και γραφικό και ηλίθιο και σκοταδιστικό. Θα μου πείτε δεν είναι το ίδιο ο Μπάουι και ο Παντελίδης. Και θα σας πω ότι στο θάνατο είναι όλοι ίδιοι. Σημειολογικά δε, ο θάνατος του 32χρόνου Παντελίδη είναι πιο θέμα από τον θάνατο του 69χρονου Μπάουι.

Ας αφήσουμε λοιπόν αυτό το ύφος ξινισμένης σαμπάνιας. Στα δικά μας κοινωνικά ήθη και πρακτικά έχει καταγραφεί το «Ευχαριστηθήκαμε κηδεία». Η πιο αγαπημένη (κυρίως δε από τους μη πιστεύοντες) θρησκευτική τελετή εξάλλου αλλά και η πιο φαντασμαγορική είναι η περιφορά του Επιταφίου.

Και το Σάββατο το πρωί η Νέα Ιωνία είχε κάτι από τελετουργικό Επιταφίου. Δεν ήταν μόνο η λευκή νεκροφόρα που περνούσε μέσα από το πλήθος, τα λουλούδια, τα χάλκινα της μπάντας που σκαλίζουν μουσικά τη συγκίνηση. Ήταν η ματαιότητα αυτού του θανάτου, μεγαλύτερη ακόμη και από τη ματαιότητα της ζωής.

Το είχε πει η Μαλβίνα στην κηδεία της Βουγιουκλάκη. «Αφού πέθανε η Αλίκη, όλοι θα πεθάνουμε». Θα πείτε, δεν το ξέρουμε; Ναι αλλά υπάρχουν κάποια άτομα που σου δίνουν, περιστασιακά, την ψευδαίσθηση της αθανασίας τους. Τέτοια ήταν και η περίπτωση του Παντελίδη. Μας έκανε για λίγες ώρες να νιώσουμε πιο εύθραυστοι. Και ας μην το ξέραμε το παλικάρι. Κι ας είδαμε την κηδεία του στην τηλεόραση.

ΥΓ. Εγώ πάντως όταν άκουσα την μπάντα του να παίζει το «Είχα κάποτε μια αγάπη» βούρκωσα. Και σε όποιον αρέσω.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News