Ο Ντούσαν Μπάγεβτς έγραψε μόνος του τον επίλογο στην ΑΕΚ. Όπως έπρεπε κι όπως άξιζε στις δεκαετίες της σπουδαίας παρουσίας του στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Η αλήθεια είναι ότι το τρίτο του πέρασμα από την ομάδα ήταν γεμάτο… ανορθογραφίες από τον ίδιο, τρικλοποδιές από τους διοικούντες, συγκρούσεις με τους ποδοσφαιριστές, αποθέωση και αποδοκιμασίες από τον κόσμο. Το μέγεθος του όμως λόγω της σπουδαίας πορείας του στο παρελθόν, σκέπαζε τα πάντα. Τα σκέπαζε όμως σε τέτοιο βαθμό που η ομάδα παρέμενε στάσιμη. Ήταν δέσμια της επιμονής του Μπάγεβιτς σε ορισμένα πράγματα που δεν είχαν ακολουθήσει τις ραγδαίες εξελίξεις του ποδοσφαίρου παγκοσμίως. Ήταν δέσμια των ποδοσφαιριστών της που έβλεπαν πάντα στο επίκεντρο της δημοσιότητας να είναι ο προπονητής τους και κρυβόταν πίσω από αυτό. Ήταν δέσμια των μετόχων που με τον Μπάγεβιτς στον πάγκο είχαν πάντα ένα… αλεξικέραυνο.

Ομοίως και με τους εκάστοτε διοικούντες. Όσο καλό έκανε το μέγεθος του Μπάγεβιτς στο παρελθόν, όταν ο οργανισμός που λέγεται ΑΕΚ άντεχε την Αρχή του Ενός, τόσα προβλήματα έφερε στην ομάδα το τελευταίο του πέρασμα. Ο Μπάγεβιτς είχε περάσει κι από άλλες ομάδες με συνέπεια να γίνει… θνητός για τους φίλους της ΑΕΚ. Η ευκαιρία να μείνει ο μόνος άφθαρτος του ελληνικού αθλητισμού είχε χαθεί από το 1996. Κι έφτασε σε αυτό το τρίτο του πέρασμα από την ομάδα να καταλήξει σε μία συνεχή «μάχη» του παρελθόντος με το παρόν. «Ο άνθρωπος είναι παρωχημένος» έλεγαν ορισμένοι. «Χωρίς αυτόν θα είμαστε ακόμα πιο κάτω», αντέτειναν κάποιοι άλλοι. «Δεν μπορεί να μας ξανακάνει μεγάλους» ακουγόταν στις παρέες της θύρας των οργανωμένων. «Ξέρει την συνταγή, αρκεί να τον αφήσετε ήσυχο», άκουγες από άλλες θύρες.

Τελικά η ιστορία του Μπάγεβιτς με την ΑΕΚ δεν είναι κάτι άλλο από μία ιστορία αγάπης. Το πάθος κυριάρχησε στην αρχή, το μίσος ήταν έντονο στο δεύτερο πέρασμα και η συμβατική συμβίωση ήταν το χαρακτηριστικό της τρίτης του θητείας. Κάπου εδώ μπαίνει μία τελεία σε ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια της ιστορίας της ομάδας. Μία τελεία που ήταν απαραίτητο να μπει και μπήκε από αυτόν που έπρεπε να γράψει τον επίλογο. Τουλάχιστον σε αυτό έγινε αυτό που άξιζε και στις δύο πλευρές. Χώρισαν επειδή ήρθε το πλήρωμα του χρόνου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News