Πολύ μικρή, η μαμά μου χρειαζόταν να με σέρνει απ’ το χέρι περνώντας έξω απ’ το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά. Η αντίστασή μου ήταν τέτοια που η στάση του σώματος θύμιζε άνθρωπο που κάνει θαλάσσιο σκι. Ήθελα να περάσω μπροστά απ’ το Θέατρο, όσο πιο αργά γινόταν, με το στόμα μισάνοιχτο και το κεφάλι στραμμένο στη μεγάλη πόρτα. Όνειρα και όνειρα κι άλλα όνειρα κι άλλα… Είμαι η μεγάλη πρωταγωνίστρια, ο προβολέας φωτίζει εμένα και μόνο, η αυλαία δική μου- μόνο δική μου, χαμογελώ σαν να ντρέπομαι ενώ στο βάθος το ήθελα από πάντα, υποκλίνομαι με μάτια κλειστά. Απενεργοποιώ την αίσθηση της όρασης για να ενισχύσω αυτήν την ακοής την ώρα του δυνατού χειροκροτήματος. Τα φώτα σβήνουν, το Θέατρο αδειάζει και κατεβαίνω χοροπηδώντας τα σκαλιά πριν το πλατύ πεζοδρόμιο της Ηρώων Πολυτεχνείου με μια αγκαλιά λουλούδια θαυμαστών. Σταματώ ένα ταξί, μπαίνω μέσα, κλείνω την πόρτα, ρίχνω μια τελευταία ματιά στο Θέατρο και του γνέφω «αύριο πάλι».

Κάπως έτσι αποχωριζόμουν το Θέατρο, μ’ ένα «αύριο πάλι» κι ένιωθα τόσο καλά που βρισκόταν στην πόλη μου και άρα στη διάθεσή μου. Δεν ήθελα να γίνω ηθοποιός γιατί ήθελα να γίνω πολλά και διάφορα πράγματα. Ακόμα θέλω… Όμως το Θέατρο ήταν τόσο επιβλητικό, τόσο όμορφο, που ήθελα να είναι «η δουλειά μου». Αρκετά αργότερα έγινε σαν εργοτάξιο. Και έμεινε έτσι για χρόνια. Έπαψα να ονειρεύομαι τη μεγάλη πόρτα. Δεν ξέρω αν ο λόγος ήταν ότι δύσκολα μπορούσα πια να τη δω μέσα απ’ τις σκαλωσιές ή ότι απλώς μεγάλωσα. Όμως όλα μου τα ραντεβού στον Πειραιά ήταν «στο Δημοτικό Θέατρο και βλέπουμε…».

Τα όνειρα ξαναγύρισαν όταν περίπου πριν από έναν χρόνο άρχισε να αποκαλύπτεται απ’ το πλάι και πιο ψηλά η «νέα» ομορφιά του. Διαβάζω πως στις 19 του Σεπτέμβρη το στολίδι της πόλης μου ανοίγει τη μεγάλη πόρτα και νιώθω σαν μια κλωτσιά στον κώλο. Φαίνεται πως τα όνειρα κι άλλα όνειρα κι άλλα, αναζητούν απεγνωσμένα τα «αύριο πάλι» και η ζωή είναι ωραία έτσι κι αλλιώς!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News