Ένα χαλαρό απόγευμα σε εμπορικό κέντρο μού συνέβη κάτι μοναδικό. Ένας μπέμπης σε καρότσι μου πέταξε το μικροσκοπικό του παπούτσι μπροστά στα πόδια. Η μαμά του δεν το πρόσεξε. Το μάζεψα και έτρεξα να την προλάβω για να της το δώσω. Ο μπέμπης με κοίταζε και γελούσε. Ήταν ανεξήγητο και έτσι η μαμά του μου είπε «Κρατήστε το, μπορεί να σας φέρει τύχη»… Πήρα το παπούτσι και το στόλισα στο γραφείο μου. Από τότε είναι νύχτες που γράφω γράμματα -των λίγων λέξεων- γράμματα μυστικά και χειρόγραφα που κανένας δεν έχει αντιληφθεί προς τον γιο που κάποτε θα αποκτήσω. Δεν είμαι απ’ τις γυναίκες που η αγκαλιά τους λαχταρά ένα παιδί αλλά είμαι από τις γυναίκες που αγαπούν τα παιδιά του πλανήτη.

Τα αναποδογυρισμένα άψυχα παπουτσάκια του μικρού πρόσφυγα που ξέβρασε το κύμα είναι ένα ακόμα κομμάτι από το χειρότερο κολάζ που ξέρω. Εκείνο των παιδιών θυμάτων κάποιου πολέμου, κάποιας καταστροφής. Τίποτα ουσιαστικό ή πρωτότυπο δεν έχω να πω για την κατάσταση. Μοιράζομαι για χρόνια -ήμουν 20 τότε- ένα παιδικό παπούτσι μέρος ενός ζεύγους των πρώτων παπουτσιών κάποιου αγοριού που δεν ξέρω ούτε το όνομά του. Δεν ξέρω αν μου έφερε τύχη, σίγουρα μου έδωσε την «έμπνευση» για να μιλήσω στον «γιο» μου. Κι αν ο γιος μου ήταν ο μικρός της φωτογραφίας που όλοι από χθες ξέρουμε; Τρεις λέξεις μόνο «Συγγνώμη μωρό μου».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News