Στις δύσκολες στιγμές πιστεύω ότι πρώτα πρέπει να δεις το αύριο και μετά να αναλύσεις –με καθαρό μυαλό κι αφού έχεις βρει λύση- το χθες. Κι αυτό, αν χρειαστεί.  Έφτασε η ώρα λοιπόν που γνώρισα την ψυχρολουσία μίας απόλυσης. Πιστεύοντας ότι τόσα χρόνια κάνω σωστά τη δουλειά μου πραγματικά δεν με ένοιαξε να ψάξω τους λόγους. Η επικύρωση αυτής της άποψης ήρθε από φίλους και συναδέλφους που δεν μπορούν κι αυτοί να βρουν μία εξήγηση. Το να ψάξεις όμως να εξηγήσεις αυτό που συνέβη είναι πολύ πιθανό να σου στερήσει τη δυνατότητα να προχωρήσεις στο επόμενο βήμα. Σου θολώνει το μυαλό. Μέσα σε όλα τα μηνύματα αγάπης και συμπαράστασης που έλαβα, η Ρέα, μου έγραψε κάτι που πραγματικά περιέχει τη μεγάλη αλήθεια που έψαχνα να βρω για να προχωρήσω μπροστά: «Γεια! Λέξη μεγάλης χωρητικότητας…Χωράει αποχαιρετισμούς αλλά και καλωσορίσματα. Να έρθουν τα καλλίτερα…Να δεις θα γίνει!». Να ‘σαι καλά Ρέα Βιτάλη. Έτσι κι αλλιώς δεν είναι λίγες οι φορές που βρήκα αλήθεια στα κείμενα σου.

Πολύ περισσότερο τώρα, σε αυτό το προσωπικό μήνυμα.  Λοιπόν ναι, θα έρθουν μέρες πιο φωτεινές. Και θα έρθουν μέρες πιο όμορφες και δημιουργικές γιατί δίπλα μου έχω ανθρώπους που με νοιάζονται. Που ξέρουν ποιος είμαι και τι μπορώ να κάνω. Το είδαν, το έζησαν, το κατάλαβαν. Τη στιγμή που η… σφαλιάρα της απόλυσης σε κάνει να αναζητάς τα λάθη που οδήγησαν εκεί, έρχονται οι κουβέντες των ανθρώπων να σε διαβεβαιώσουν ότι πολλές φορές οι λόγοι δεν έχουν σχέση με τη δουλειά. Κι αν είναι έτσι, κλείνεις το βιβλίο, αφήνεις αυτούς που αποφάσισαν να αναμετρηθούν με την απόφαση αυτή και κοιτάς μόνο μπροστά. Ποτέ πίσω. Όρθιος, ζωντανός, με αισιοδοξία. Αν δεν σου πάρουν τη ψυχή, δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Και την  ψυχή στην παίρνουν όταν γίνεις ένα με αυτούς. Ο Παυλίδης το έχει πει καλύτερα από τον καθένα, σε τραγούδι  που ανατρέχω συχνά όταν πρόκειται για παρόμοιες καταστάσεις: 

«Σβήνω απ' την άμμο όλα τα χνάρια
απόψε που σε κυνηγάνε,
ξέρεις δε φταίνε τα λιοντάρια,
αν μείνουν νηστικά, πεινάνε.
Υποταγμένα σε κριτές,
υποκριτές και τους μοιραίους,
κήρυκες που από ουρανούς
κι από άμβωνες ωραίους,
λένε πως σ' έφερε ως εδώ
μαύρο καράβι, μέγα πάθος,
όμως το ξέρουν κατά βάθος…

Αερικό είσαι, αερικό…
Αερικό είσαι, αερικό…

Όσοι δε θέλουν να θυμούνται
πότε και που αντισταθήκαν,
ποια τείχη γκρέμισες και βγήκαν,
ποιες φυλακές να μη φοβούνται,
τώρα σε θέλουνε σκυφτό,
τώρα σε θέλουν νικημένο,
ανήμπορο κι υποταγμένο
για να ξεχνάνε αυτό που ήταν.
Θα 'ρθει μια μέρα ένα παιδί,
τη μέρα που θα επιστρέψεις,
θα 'ρθει αυτό, μην το γυρέψεις
και θα σου πει…

Αερικό είσαι, αερικό…
Αερικό είσαι, αερικό…»

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News