Τον σκέφτομαι από τις δάφνες και τη δόξα, στα καρφιά και στην απαξίωση και ως εκεί. Η Ανάσταση αποτελεί πολύ χαρούμενο τέλος για να το σκέφτομαι ήδη απ’ τη Μ. Δευτέρα. Είναι για μένα όπως στις ταινίες δηλαδή. Πριν το δράμα είμαι έτοιμη για το χειρότερο τέλος… μετά κάτι αλλάζει και θέλω την ταχεία επούλωση της κάθε φορά πληγής. Τον σκέφτομαι λοιπόν από τις δάφνες στα καρφιά και θέλω να τον χτυπήσω φιλικά στον ώμο και να του πω “life sucks”.

Θέλω να του βάλω ιδέες από τις πιο κανονικές μου. Να πνιγεί με το σάλιο του, για παράδειγμα, πριν προλάβουν να τον σταυρώσουν.

Για μια φορά, για μια χρονιά να λοξοδρομήσει. Αν ο μονόδρομος από τις δάφνες στα καρφιά είναι μια ηθική και αισθητική πια επιλογή, τότε ας συμπεριφερθεί σαν σύγχρονος Κοντορεβιθούλης. Να χάσει το δρόμο. Το τέρας το έχει έτσι κι αλλιώς νικήσει. Αυτό έχει κατασταλάξει στις απανταχού συνειδήσεις.

Και κάπως έτσι να γράψει το τέλος της ιστορίας. Ανασηκώνοντας -σαν να μη νοιάζεται- τον ώμο εκείνον, που λίγο πριν του’ χα φιλικά χτυπήσει. Να χαμογελάσει κλείνοντας το μάτι και να σκαλίσει πάνω σε βότσαλο που μετά θα μου χαρίσει πως η ζωή είναι χάλια και αυτό είναι κάτι για το οποίο θα έπρεπε να γελά κανείς τόσο… μέχρι πνιγμού με το ίδιο του το σάλιο. 

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News