Πρώτα ήταν η τάχα μου γενναία παραδοχή του «εγκληματικού λάθους» της γαλάζιας απογραφής του 2004. «Αυτή η ιστορία αφορά τον κύριο Αλογοσκούφη» δήλωσε επισήμως  ο εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας στα τέλη του Απρίλη, , εμμέσως χαρακτηρίζοντας κουτό τον Κώστα Καραμανλή, πως δεν καταλάβαινε άρα δεν έχει ευθύνη. Λες και ο τότε πρωθυπουργός ούτε σχεδίασε, ούτε ενέκρινε την οικονομική απογραφή ως θεμελιώδη πολιτική πράξη της κυβέρνησης της.  Κουτός ο Καραμανλής το 2004 κατά τον κύριο Σαμαρά; Κουτοπόνηρος ο διάδοχος του το 2011, αν νομίζει πως οι πολίτες δεν καταλαβαίνουν πως το «άλλο Αλογοσκούφης, άλλο Καραμανλής» είναι μία άγαρμπη προσπάθεια να διαφοροποιηθούν από την καταστροφική πρωθυπουργία Καραμανλή χωρίς να πλήξουν τον ίδιο. Δεν ήθελαν να χάσουν τη στήριξη των καραμανλικών ψηφοφόρων; Οκ, το καταλάβαμε, αλλά δεν παύουν να είναι «ανόητοι» οι νεοπαγείς ηρακλειδείς του κόμματος που χαράσσουν τέτοιες γραμμές στην άμμο, σύμφωνα τουλάχιστον με τον Γιάννη Βαρβιτσιώτη.

Σήμερα, ο «Αντώνης ο κουτοπόνηρος» βρήκε άλλο παιχνίδι. Τη «συναίνεση».  Σα δεν ντρέπονται να μας ζητούν  οι ευρωπαίοι να συναινέσουμε μεταξύ μας, λέει η Νέα Δημοκρατία, και αισθάνεσαι πως αν βάλει ένα μπιπ αντί της λέξης «συναινέσουμε», θα πρόκειται για βρισιά.  Από πότε η συναίνεση έγινε βρισιά; «Η χώρα έχει και Σύνταγμα και θεσμούς και Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση και Αξιοπρέπεια», δήλωσε με στόμφο ο κύριος Σαμαράς. Σωστά. Τα έχει όλα αυτά (αν και καταρρακωμένα). Τι δεν έχει; Λεφτά! Είναι παράλογο λοιπόν οι δανειστές μας να μας δανείζουν υπό τους  όρους τους; Είναι παράλογο, αν είναι να μας δώσουν χρήματα για να μας τραβήξουν από τον γκρεμό, να ζητούν να συμφωνήσουν πρώτα και τα δύο κόμματα εξουσίας επί της αρχής; Νομίζω πως όχι. Δεν είναι μόνο γιατί μέχρι το 2013 είναι πιθανόν το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα να εφαρμόζεται από μία κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας, όποτε κι αν γίνουν εκλογές. Είναι γιατί πρόκειται για δύο κόμματα που δεν διαφέρουν σε πολλά. Μπορεί να είναι το ένα κεντροαριστερό και το άλλο κεντροδεξιό, αλλά υπερασπίζονται και τα δύο την αστική καπιταλιστική δημοκρατία δυτικού τύπου. Και τα δύο πιστεύουν σήμερα σε ένα μικρότερο κράτος-ρυθμιστή και όχι παραγωγό. Και ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία πιστεύουν πως δεν πρέπει να δαιμονοποιείται αλλά να ενθαρρύνεται η επιχειρηματικότητα. Και οι δύο θέλουν ένα κοινωνικό κράτος-δίχτυ προστασίας των αδυνάτων, όσο τα οικονομικά της χώρας το επιτρέπουν. Και Σαμαράς και Παπανδρέου τάσσονται υπέρ της αξιολόγησης στην Παιδεία, της ιδιωτικοποίησης (υπό όρους) πχ της ΔΕΗ, της παραμονής μας στο ευρώ. Και οι δύο, και οι δύο, και οι δύο… 

«Έχω υποχρέωση να συναινώ στο λάθος;» αναρωτήθηκε ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο συνέδριο του Economist. Εκ πρώτης όψεως, βεβαίως και όχι. Θα ήταν κουτός αν το έκανε. Ωστόσο, ποιο είναι το λάθος; Όσες διαρθρωτικές αλλαγές με τα Μνημόνια Ι και ΙΙ μας ζητούν οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ για να μας δανείσουν; Ή η κακή εφαρμογή αυτών των Μνημονίων; Για να το πω απλά: φταίει η συνταγή ή ο μάγειρας; Αν φταίει η συνταγή, κι αν δεν αρέσει η συνταγή στον κύριο Σαμαρά, γούστο του καπέλο του. Μόνο που οι επιλογές είναι περιορισμένες. Ή πείθει τους Ευρωπαίους Master Chef να την αλλάξουν (εξαιρετικά αμφίβολο). Ή  θα έπρεπε να κηρύξει απευθείας στάση πληρωμών, πιθανόν αποχωρώντας από το ευρώ  κι επιστρέφοντας στη δραχμή. Να διαπιστώσουμε και στη πράξη αν είμαστε «ο σπόρος που δεν πεθαίνει».

Αν από την άλλη φταίει ο μάγειρας, ο Γιώργος Παπανδρέου, και πόσο χάλια εκτελεί τη ξένη συνταγή του Μνημονίου, ο πρόεδρος της ΝΔ θα μπορούσε να συναινέσει επί της αρχής, να συνυπογράψει το Μνημόνιο και πέρσι και φέτος, και έπειτα να κατακεραυνώνει τον πρωθυπουργό κάθε μέρα για την κακή εφαρμογή του. Προς τέρψιν των δανειστών μας.  Θα ήταν σαν εκείνα τα μπινελίκια του Μποτρίνι, με τον ελληνικό «Εφιάλτη στην Κουζίνα» να οφείλεται στο ότι ο πρωθυπουργός απλά δεν ακολουθεί τη συνταγή.

Συμπέρασμα; Κουτός σαν τον προκάτοχο του θα ήταν ο κύριος Σαμαράς. Αν δεν συναινούσε στη όποια συνταγή της τρόικας. Κι ας είναι «βαριά», κι ας μην είναι του γούστου του. Νταβατζιλίκι; Ναι, δυστυχώς νταβατζιλίκι και μειωμένη εθνική κυριαρχία.  Δεν είναι κουτός όμως. Είναι κουτοπόνηρος, κλασικός έλληνας πολιτικός του χθες.  Παίζει θέατρο ενώ γνωρίζουμε πολύ καλά πως, για να πάρει τα λεφτά η χώρα, αν ήταν πρωθυπουργός, ούτε εκείνος θα αρνιόταν τη συνταγή. Το πολύ πολύ; Να προσπαθούσε να την εκτελέσει καλύτερα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News