Τετάρτη μεσημέρι στο ταμείο του super market. Μια νεαρή τσιγγάνα μ’ ένα όμορφο μωρό στην αγκαλιά. Δεν ενοχλεί, δεν ζητιανεύει. Περιμένει τη σειρά της ακριβώς πίσω μου. Το μωρό δαγκώνει ένα πλαστικό κουτάλι. Πεινάει. Εκείνη κρατά στα χέρια ένα μπουκάλι γάλα, ψωμί και ένα παιδικό γιαούρτι που δικαιολογεί το πλαστικό κουτάλι. Της δίνω τη σειρά μου. Μου λέει «Σας ευχαριστώ πολύ». Η ταμίας την εξυπηρετεί ενώ ο μικρός της αγκαλιάς με έχει ξετρελάνει. Φεύγοντας η νεαρή τσιγγάνα ευχαριστεί την ταμία και ξανά εμένα. Τα δύο χαμόγελα έγιναν τρία όταν χαμογέλασε και η ταμίας.

Αρχές καλοκαιριού στο ίδιο super market μια οικογένεια Πακιστανών. Μάμα, μπαμπάς, κόρη περίπου 7 χρόνων. Στο διάδρομο με τις γλάστρες. Χαμογελάω στη μικρή που αντιδρά μ’ ένα τρόπο τέτοιο που καταγράφηκε στις αναμνήσεις μου χωρίς να το ζητήσω. Ένα παιδί που ξαφνιάζεται όταν κάποιος του χαμογελά είναι ικανό με την αντίδρασή του να σε χρεώσει προβληματισμό για μέρες μα και να ζεστάνει την υπόστασή σου για άλλο τόσο. Πιο κάτω είδα να της χαμογελούν δυο ηλικιωμένες αυτόπτες σε ό,τι είχε προηγηθεί μεταξύ μας.

Είμαι 14 χρόνων. Είναι καλοκαίρι και η μητέρα μου πλένει τα παράθυρα του σπιτιού κάνοντας ακροβατικά για να ισορροπήσει. Ένας ηλικιωμένος άνδρας γνωστός στην περιοχή ως «ο ομοφυλόφιλος» περνά από τη γειτονιά μας. Μια γραφική περίπτωση που στο πέρασμά της σέρνει τέτοιο σούσουρο που θα μπορούσε και να ’ναι ορατό σαν αύρα. Κοιτά τη μητέρα μου και της εύχεται δυνατά να πέσει και να τσακιστεί κι αυτός να είναι από κάτω και να βλέπει και να χαίρεται. Η μητέρα μου ατάραχη του χαμογελά και τον καλημερίζει. Εκφράζω την απορία μου στην αντίδρασή της. «Έλα τώρα, χιούμορ ήταν. Εσύ να τον καλημερίζεις άσχετα με το τι λένε οι άλλοι για τις προτιμήσεις του. Είναι δικαίωμά του». Στην επόμενη συνάντηση των τριών μας οι καλημέρες ήταν τρεις.

Το αντιρατσιστικό είναι αλυσίδα που πλέκεται από τον κάθε φορά εαυτό μας. Τρόπος ζωής. Της ζωής μας ανάμεσα στις άλλες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News