Mια γυναίκα δυναμική μέχρι το τέλος. Τη γνώρισα μικρό παιδί στα τηλεοπτικά πλατό της οδού Λένορμαν, μαζί με άλλες μεγάλες μορφές της πρώιμης τηλεοπτικής μας εποχής. Από τότε μας συνέδεε μια αόρατη κλωστή αναμνήσεων από συνεργασίες είτε από τα σήριαλ, είτε από τον ΑΝΤ 1. Μια αξιοπρεπής φιλία από αυτές που δεν γίνονται κάθε μέρα και παραμένουν χαμηλά με απόλυτη ειλικρίνεια κι απ' τις δυο πλευρές. Σπάνια στη ζωή μου συνάντησα τέτοιας ποιότητας άνθρωπο ο οποίος χωρίς κανένα συμφέρον μπορούσε να σταθεί δίπλα σου έτσι, for the old times sake!

Απόλυτα ειλικρινής με κάθε συνεργάτη, με μια ευθύτητα που πολλές φορές σε έφερνε σε δύσκολη θέση, μπορούσε να αναστατώσει ένα πλατό για να μεταφέρει ένα σκηνικό ογδόντα πόντους πιο μακριά απ τις κάμερες. Μέγας γνώστης της ελληνικής τηλεοπτικής πραγματικότητας. Μπορούσε να οσφρισθεί την επιτυχία ή την αποτυχία κάθε τηλεοπτικής εκπομπής πριν γυριστεί ένα καρέ.

Ήταν απ' τους τελευταίους Μοϊκανούς της ένδοξης ελληνικής τηλεόρασης. Μιας γενιάς τεχνικών, παραγωγών, ηθοποιών και σκηνοθετών, που σιγά-σιγά παρασύρονται απ την lifestyle καταιγίδα που έχει πνίξει την μικρή λαμπερή πλαστική μας οθόνη. Νομίζω πως το φευγιό της συμβολίζει με τον πιο δυνατό τρόπο το Τhe End μιας δημιουργικής τηλεοπτικής περιόδου, που δεν πρόκειται να ξαναδούμε, τουλάχιστον όσοι τη ζήσαμε τότε.

Γειά σου Άννα Πρετεντέρη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News