Επιστροφή στο σχολείο. Πώς; Να σας πω ψέματα δεν γίνεται. Καθόλου δεν μου άρεσε κι ας ήμουν μαθήτρια του 10. Αργότερα στο γυμνάσιο ήταν που οι βαθμοί μου έπαθαν μια μικρή καθίζηση γιατί έκανα την επανάστασή μου και αποφάσισα ότι με ενδιαφέρουν μόνο τα μαθηματικά και η ετυμολογία, ναι καλά διαβάσατε, ούτε τα αρχαία ούτε τα νέα. Μόνο η ετυμολογία. Υπήρχε τέτοιο μάθημα και ήταν υπέροχο. Πάμε, όμως, πάλι πίσω.

Επιστροφή στο σχολείο σήμαινε επιστροφή από το χωριό, όπου περιορισμοί δεν υπήρχαν, ούτε «πρέπει να διαβάσεις τα μαθήματά σου», ούτε να μάθεις την ορθογραφία, ούτε να γράψεις 100 φορές «δεν θα ξαναγελάσω μέσα στην τάξη». Και πώς έγραφες; Με το μολύβι και την καλλιγραφία με την πένα που την βούταγες στο βαζάκι με το μελάνι και, που έτσι και χυνόταν, γινόταν μέγας χαμός.

Τετράδια, μολύβια, γόμα και ξύστρα, μια μικρή πλάκα και ένα αριθμητήριο στην πρώτη τάξη ήταν ο σχολικός εξοπλισμός και μετά στις μεγαλύτερες και μια σάκα ασήκωτη, σου έπεφτε ο ώμος να την κουβαλάς. Για μαρκαδόρους ούτε λόγος. Στο μάθημα της ζωγραφικής είχαμε ξυλομπογιές και νερομπογιές με τα βασικά χρώματα.

Αργότερα, στο γυμνάσιο και στο λύκειο τα πράγματα είχαν βελτιωθεί αισθητά. Είχαμε και ντοσιέ. Αχ εκείνο το ντοσιέ της 3ης λυκείου. Σε στιγμές μεγάλης επαναστατικότητας, είπα δεν ξανασηκώνω σάκα 10-12 κιλών –την είχα ζυγίσει στην πλάστιγγα του πατέρα μου. Έκανα τα βιβλία φύλλο και φτερό. Έκοβα κάθε μέρα τις σελίδες των μαθημάτων που χρειαζόμουν, τις πέρναγα στο ντοσιέ μαζί με μερικές λευκές για πρόχειρο και πήγαινα στο σχολείο αεράτη με το ντοσιέ κάτω από τη μασχάλη.

Το χαρτί το λάτρευα. Μύριζα τα τετράδια, μύριζα τα βιβλία μου, ακόμα και τώρα παίρνω βαθιές εισπνοές στα βιβλιοπωλεία, κρυφά για να μην με βλέπουν. Κάπως έτσι μου έμεινε και μια τεράστια αγάπη για τα χαρτοπωλεία, που τώρα πια δεν τα λες έτσι.

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, λοιπόν, σας εξομολογούμαι, (αν και δεν έχω ούτε παιδιά ούτε εγγόνια για να τους αγοράσω σχολικά, αλλά ο κόσμος που με βλέπει να ψάχνω σε ράφια και σε διαδρόμους δεν το ξέρει, οπότε κανένα πρόβλημα) πάω απαραιτήτως μια βόλτα στα Public, που έχει τα πάντα: όλα όσα χρειάζεσαι και ένα σωρό άλλα πράγματα, που δεν φανταζόσουν καν ότι υπάρχουν. Με μαγεύει αυτό.

Και δεν μιλάω μόνο για τους υπολογιστές, τις ταμπλέτες, τα λάπτοπ και τα ντέσκτοπ, τα στικάκια, τους εξωτερικούς σκληρούς και τα κάθε είδους αξεσουάρ, τους εκτυπωτές, τα αναλώσιμα και ότι άλλο έχει σχέση με την τεχνολογία. Ούτε για τα σχολικά βιβλία που είναι έτοιμα σε πακέτο ανά τάξη και ντυμένα, παρακαλώ, (καλά αυτό με τρέλανε), ούτε για τα σχολικά βοηθήματα τα, κυριολεκτικά, χιλιάδες βιβλία εκμάθησης ξένων γλωσσών (από τα κλασικά αγγλικά και γαλλικά μέχρι κινέζικα), τα λεξικά ή τα εξειδικευμένα βιβλία για τα κολέγια και το I.B. και για την προετοιμασία των εξετάσεων για τα ξένα πανεπιστήμια.

Θαυμάζω τα φαγητοδοχεία και τα παγουράκια, την γραφική ύλη και γενικά όλα τα είδη οργάνωσης γραφείου, μ’ αρέσει να σκέφτομαι τι τετράδια θα διάλεγα αν πήγαινα πάλι στο σχολείο, τα κλασικά ή τα σπιράλ, και σε τι χρώμα.Περισσότερο από όλα, όμως, θαυμάζω τις σχολικές τσάντες, μικρές, μεγάλες, σακίδια πλάτης, τσάντες με ροδάκια για τα πιτσιρίκια. Σε ό,τι χρώμα μπορείς να φανταστείς.

Τα Χελωνονιντζάκια τα έχω τιμήσει πολλές φορές στο παρελθόν, έτσι μάλλον θα προτιμήσω μια με Emoji. Και μια μαλακιά κασετίνα ασορτί ή με τα Minions, είναι βέβαια και η Πέπα, που μ’ αρέσει και τα Trolls. Καλά θα το σκεφτώ και θα αποφασίσω, τι θα διαλέξω… Γιατί, ξέρετε, έχω να κάνω και μερικά δώρα σε αγαπημένα μου πιτσιρίκια, που με έχουν μάθει πια. Δύσκολα θυμάμαι γενέθλια και ονομαστικές γιορτές, δώρα από μένα παίρνουν ξαφνικά, όταν βρω κάτι που νομίζω ότι θα τους αρέσει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News