Αν λοιπόν διαβάζετε αυτές τις γραμμές πάει να πει ότι ζείτε, ότι δεν ήρθε η καταστροφή του κόσμου και εγώ χαίρομαι πολύ που σας τσίγκλησα και σας έβαλα σε αγαπησιάρικες σκέψεις.

Αν λοιπόν ζείτε, δεν πραγματοποιήσατε το όνειρό σας για αγαπησιάρικες συγκεντρώσεις. 

Αν λοιπόν ζείτε,  δεν συνευρεθήκατε με αμερικάνες στριπτιζέζ και άφθονο ουίσκι.

Αν λοιπόν ζείτε και είστε μανούλα μεταξύ μας τίποτε δεν κάνατε για να σώσετε τα παιδιά σας. 

Δεν καταλαβαίνω πρέπει να έρθει η καταστροφή του κόσμου για να κινητοποιηθείτε; Η διαπίστωση λοιπόν είναι μια, ότι μας λείπει η εκδήλωση της αγάπης.

Όλοι μας κάποιους αγαπάμε, αλλά δεν το δείχνουμε. Οι παλιοί φίλοι ντρέπονται να αγκαλιαστούν στο δρόμο, οι γιοι αποφεύγουνε το αγκάλιασμα της μάνας , το θεωρούν υποτιμητικό. Για δες η νεολαία πιστεύει ότι η τρυφερότητα είναι κακό πράγμα.  Οι ερωτευμένοι όταν συναντιόνται φιλιούνται λίγο απόμακρα. Έτσι ήμουν και εγώ ντροπαλός και συνεσταλμένος. Και ξέρετε που έμαθα την αξία μιας αγκαλίτσας;

Στη φυλακή, στις Κοινότητες του ΚΕΘΕΑ. Χρόνια τώρα που πάω με αγκαλιάζουν σφικτά σαν τον αγαπημένο τους θείο. Μου χαϊδεύουν την πλάτη και αισθάνομαι όλη εκείνη την τρυφερότητα να γεμίζει το σώμα μου. Έχω αρχίσει και το κάνω και εγώ. Να σκεφτείτε ότι πριν λίγες μέρες στο αεροδρόμιο κατεβαίνοντας προς την Κρήτη συνάντησα ένα παλιό μου φίλο και συνεργάτη που είχα να τον δω 4 χρόνια περίπου. Συγκινήθηκα. Ήταν και ψιλότερος από εμένα, του τράβηξα το κεφάλι προς τα κάτω, τον αγκάλιασα σφιχτά και τον φίλησα σταυρωτά. Ένιωσα να ενοχλείται, όχι γιατί δεν είχε καλά συναισθήματα για μένα, αλλά δύο άντρες να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται, Ε! δεν είναι και σοβαρά πράγματα, θα σκέφτηκε. Αυτή είναι στην πραγματικότητα η ζωή μας, μια ανεκδήλωτη αγάπη.

Πόσες φορές χάσαμε ένα σύντροφο επειδή ντραπήκαμε να του το πούμε. Το είπαν μερικοί από εσάς. Το πιο εντυπωσιακό απ’ όλα με όλους μας είναι ότι σκεφθήκαμε την τελευταία μας στιγμή σαν να περάσαμε απ’ αυτή τη ζωή χωρίς να πούμε και να κάνουμε καμία κακία, αναμάρτητοι δηλαδή.

Η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος τις θάβει τις αμαρτίες του και προσπαθεί να μην τις θυμάται ή δεν τις θεωρεί αμαρτίες, αλλά όλο και κάποιες ψυχές έχουμε ξεσκίσει στη ζωή μας.  Ανεξάρτητα λοιπόν από το τέλος κάντε μια μικρή ενδοσκόπηση, παραδεχτείτε τα λάθη σας και αν είναι δυνατόν πείτε και καμιά συγνώμη.

Και ας έρθουμε και στην άλλη όψη του νομίσματος. Η Ρέα μια από τις λίγες φίλες που έχω μέσα από το Protagon το είδε αλλιώς. Ο θάνατος λέει είναι μοναχικό πράγμα και τον έχει βιώσει σαν θάνατο άλλου. Και εγώ το ίδιο και μάλιστα πολύ έντονα.

Όμως στο τέλος της ημέρας εγώ,  η Ρέα και όλοι εμείς είμαστε ζωντανοί και γράφουμε, ενώ κάποιοι δικοί μας άνθρωποι φύγανε, για πού κανείς δεν γνωρίζει. Αναμφίβολα ο θάνατος είναι μοναχικός, όμως οι αναχωρούντες ζητούν συχνά βοήθεια από νεκρούς και ζωντανούς. Γλυκιές εικόνες δεν έρχονται, μόνο ολόκληρη η ζωή σε ταινία ενός δευτερολέπτου.   Το σοβάρεψε, το σοβάρεψε πολύ και εγώ δεν το ήθελα αυτό. Ήθελα να βγάλετε όλοι σας την γλυκύτερη άποψη του μυαλού σας ή και τον φόβο σας.

Και τελειώνοντας σας λέω ότι λίαν προσεχώς δεν έχουμε άλλο προβλεπόμενο τέλος, εκτός από το δικό μας το οποίο μπορεί να είναι απρόσμενο. Όχι πως δεν θα έρθει το τέλος κάποια στιγμή, αλλά ευτυχώς ο εγκέφαλός μας είναι έτσι δομημένος που δεν μας απασχολεί καθόλου το γεγονός.

Μέχρι τον ατομικό ή τον ομαδικό θάνατο μας εύχομαι να περνάτε καλά, να έχετε υγεία, να μην πονέσετε ποτέ στην ψυχή και στο σώμα, να μην κλέβετε τα λεφτά της κοινωνίας και να κάνετε αγκαλίτσες.

Α! και να δουλεύετε σκληρά για το χατίρι των παιδιών σας και της πατρίδας σας. Πρωτίστως όμως για σας τους ίδιους και τη χαρά της ζωής.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News