Θα έρθω στη χαρά σας, θα έρθω και στη λύπη σας, αλλά από το δικό μου δρόμο. Θέλω τη σκόνη τη δική του στα παπούτσια μου. Το μαύρισμα του και τον ήλιο του. Τα λόγια, τις λακκούβες, τα χαντάκια, τα τραγούδια του. Αυτά ξέρω, αυτά θα φέρω, αυτά θα αφήσω στη γιορτή σας, και στο πένθος σας.
Η ανθοδέσμη μου θα είναι από τον κήπο του. Το ρούχο μου θα έχει τη βαφή του και το χρώμα του. Το σκίσιμό του, τη ραφή και τη στροφή. Την κατηφόρα του. Στημόνι και υφάδι από το χάδι του. 
Θα έρθω θα σταθώ στο σκαλοπάτι σας με βηχαλάκι γνώριμο στον πάγο, στον χιονιά, στην ερημιά, στη μοναξιά, στο κρυοπάγημα.
Θα έχω τη λάσπη ξεραμένη στην πατούσα μου και στα μαλλιά μου τα τριβόλια από τους θάμνους και τον άνεμο.
Θα έρθω με τα λόγια του που είναι τα δικά μου, γιατί δρόμος μου είναι o λόγος μου και η γλώσσα του πατρίδα.
Δεν θέλω -σέβομαι το δρόμο σας, όμως πολλές φορές δεν εκτιμώ τους τρόπους σας- και θέλω με άλλη αλφάβητο, άλλη γραφή, να πω το δίκιο σας, με άλλη μελωδία και σκοπό, άλλο τραγούδι και χορό. Άλλη φωτογραφία. Άλλο φως. Άλλη ενδυμασία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News