Το τραπέζι είχε κλειστεί εδώ και μέρες. Η παρέα πολύ καλή, ο τραγουδοποιός εξαιρετικός. Μία βραδιά στον Αλκίνοο Ιωαννίδη φτάνει για να σε περάσει από πολλές συναισθηματικές διακυμάνσεις. Οργή, μελαγχολία, εσωστρέφεια, εξωστρέφεια, χαρά, πίκρα και πολλά άλλα. Μετά τα γεγονότα της Τετάρτης η όρεξη για δημόσια θεάματα μετριάστηκε. Ήταν ορισμένοι στην παρέα μάλιστα που έλεγαν ότι δεν είχαν την διάθεση να ακολουθήσουν. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης όμως και η υπόστασή του τους τράβαγε –ακόμα κι αυτούς- εκεί. Άλλωστε η ατμόσφαιρα στις παραστάσεις του και τα τραγούδια του, σε βοηθάνε να πας τις αναζητήσεις σου εκεί που θέλεις, ανάλογα με την διάθεσή σου.

Στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, λοιπόν, ο Κύπριος τραγουδοποιός πλαισιωμένος από τρεις εξαίρετους μουσικούς(Σωτήρης Λεμονίδης-πλήκτρα, Γιώργος Καλούδης-βιολοντσέλο, κρητική λύρα και Μιχάλης Καπηλίδης-τύμπανα) και το 12μελές φωνητικό σύνολο «Εν φωναίς», μας πρόσφερε την… όαση της εβδομάδας. Σε μία παράσταση γεμάτη από συναίσθημα και με τον πατέρα του Αλκίνοου, Άντη Ιωαννίδη, παρόντα, αφού δημιούργησε μία ταινία κινουμένων σχεδίων(μικρού μήκους), αλλά και τα σκηνικά, ο καθένας πήρε αυτά που ήθελε και έφυγε γεμάτος.

Είδε στον καθρέφτη και ίσως είδε την πατρίδα του και τον κόσμο που αγρίεψε. Ορισμένοι σίγουρα κατάλαβαν ότι ψάχνοντας στο άδειο παράθυρο () του εαυτού μας μπορεί και να φτάσουμε στην προσωπική μας ιδιότυπη επανάσταση. Άλλοι αναρωτήθηκαν: Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ; Εγώ έχω μια λέξη για τις μουσικές και τις εικόνες που πήρα μαζί μου χθες βράδυ: Ευγνωμοσύνη. Προσκυνητής στο αληθινό. Όνειρο ήτανε αυτό; Όχι πραγματικότητα. Γιατί υπάρχει κι αυτή η αλήθεια. Η αλήθεια των ανθρώπων που δεν φοβούνται να πουν ότι «θα ‘μαι κοντά σου όταν με θες». Κι αυτές τις στιγμές θέλουμε ο ένας τον άλλον.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News