Νόμισα πως είχαν τελειώσει την καριέρα τους τέτοιες φολκλορικές ταινίες με τόσο χοντροκομμένους συμβολισμούς και μηνύματα που θυμίζουν ταινίες ελλήνων στρατευμένων σκηνοθετών παρελθόντων ετών. Επειδή είμαι και λίγο παλιός στο άθλημα της παρακολούθησης ταινιών, μου φάνηκε σαν να ήμουν στην Αλκυονίδα στη δεκαετία του 80. Κι όμως, φαίνεται πως οι καινούργιες γενιές θεατών αναζητούν να δουν μια τέτοια ταινία αφού υπάρχουν παραγωγοί που τις φτιάχνουν.

Η υπόθεση είναι χονδροειδώς απλή με παρωχημένους συμβολισμούς. Είναι ένα κινηματογραφικό συνεργείο στη Βολιβία που γυρίζει μια ταινία με τον Χριστόφορο Κολόμβο ο οποίος έχει σκλαβώσει τους ιθαγενείς για να τους εκχριστιανίσει και να τους βάλει με το ζόρι να μαζέψουν χρυσό για τη βασίλισσα που του χρηματοδοτούσε τις εξερευνήσεις του. Αυτή η καταπιεστική εκμετάλλευση  πριν 500 χρόνια «δένει» σεναριακά με την σημερινή εκμετάλλευση των πολυεθνικών που (στην ίδια πόλη με τα γύρισματα) βάζει τους ιθαγενείς να πληρώνουν το νερό (μοντέρνος χρυσός δήθεν) πάρα πολύ ακριβά, ενώ ταυτόχρονα τους απαγορεύει να μαζεύουν και το νερό της βροχής. Συμπέρασμα: Όσα χρόνια και να περάσουν ο χριστιανικός καπιταλισμός είναι πάντα το ίδιο καταπιεστικός και αποτρόπαιος. Κλαπ κλαπ (αμήχανο χειροκρότημα). Στην ταινία παρακολουθούμε τους αγώνες των εξεγερμένων σύγχρονων ιθαγενών ενάντια στην πολυεθνική που εκμεταλλεύεται το νερό στη Βολιβία, ο αρχηγός των οποίων, υποδύεται τον αρχηγό στους ιθαγενείς της ταινίας που καταπιέζει ο Κόλομβος. ΤΟ μήνυμα!  Μια λοιπόν βλέπουμε τα ιστορικά γυρίσματα  με τον Κολόμβο και μια  τους συγχρόνους μαζικούς αγώνες των Βολιβιανών ενάντια στην καταπίεση του διεθνούς νομισματικού ταμείου και της υπηρεσίας των υδάτων που έχει ξεπουλήσει τα πάντα στους πολυεθνικούς Αμερικάνους.

Η ταινία δεν είναι τόσο φόλα όσο την περιγράφω και καμιά φορά σε παρασύρει στην ιστορία της. Γρήγορα όμως σε προσγειώνουν τα αδέξια γυρίσματα των σκηνών του συνεργείου με τους ηθοποιούς  της ιστορικής ταινίας και τον σκηνοθέτη που τελικά αποκτά πολιτική συνείδηση μέσα από το προτσές και γίνεται υποστηριχτής των αγώνων του λαού της Βολιβίας.

Δεν μπόρεσα να ανιχνεύσω ξεφτίλα στα ελατήρια της Ισιαρ Μπόλεϊν και του σεναριογράφου Πολ Λάβερτυ. Αυτά πιστεύουν και αυτά διηγούνται με κάποια τιμιότητα που σε κάνει καμιά φορά να αναρωτιέσαι αν υπάρχουν πράγματι τόσο απονήρευτοι τύποι, διότι στην Ελλάδα όλα αυτά έχουν ξεπεραστεί προ πολλού. Φαντάστηκα ότι εμείς στην Ψωροκώσταινα είμαστε πολύ πιο προχωρημένοι, αφού πια κυνηγάμε τους πολιτικούς και άλλους θεσμικούς παράγοντες με γιαούρτια και καρπαζιές πράγμα που στη Βολιβία θα κάνουν στο τέλος του τωρινού αιώνα με τη βοήθεια του Θεού. Συμπαθής ταινία!

Η ταινία "Ακόμα και η βροχή" παίζεται τώρα στους κινηματογράφους. Δείτε το τρέηλερ εδώ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News