Επειδή βάζουμε και ακούμε χαζά τραγουδάκια και τα τραγουδάμε μετά στους δρόμους γελώντας, αλλάζοντας τους στίχους κατά το κέφι μας, και καμιά φορά και μέσα στο σπίτι κουτρουβαλώντας στο πάτωμα, δεν πάει να πει ότι δεν είμαστε παρόντες στο μάθημα την ώρα που χτυπάει το κουδούνι, διαβασμένοι και πολιτικά θαρραλέοι.
Επειδή περπατάμε αγκαζέ και αγκαλιά στους δρόμους συζητώντας τα παλαβά και τα ωραία -αλλά και τα ίδια και τα ίδια πάλι και πάλι καθώς τα τελειοποιούμε- δεν πάει να πει ότι τα λόγια αυτά είναι δικά μου ή δικά σου, ανήκουν στο πιάσιμο, είναι του αγκώνα, του αγκώνα που κρατιέται και κρατάει.
Επειδή μαγνητοφωνάκι δεν πήραμε και ούτε θα πάρουμε ποτέ για να γράφουμε όλα αυτά τα νόστιμα και τρελά που μας βάζει ο δρόμος στα χείλη, δεν πάει να πει ότι τα λέμε στα χαμένα. Σημαδεύουμε γωνίες, μετράμε φανάρια, δεν ξεχνάμε. Αγαπάμε.
Επειδή κρατάμε το μπουκαλάκι με το νερό στο χέρι και το πίνουμε γουλιά- γουλιά ανεβοκατεβαίνοντας τα χίλια σκαλοπάτια, δεν πάει να πει ότι μόνο νεράκι πίνουμε. Πίνουμε, αλλά μόνο με τους φίλους μας.
Επειδή στα περάσματα συναντάμε και αυτούς που δεν θέλουμε, δεν πάει να πει ότι τους τα χαρίζουμε, ότι φεύγουμε, απλά τους αποφεύγουμε.
Επειδή περπατάμε οι δυο μας δεν πάει να πει ότι ακούγονται μόνο τα βήματά μας, δίπλα μας, πλάι μας, ακολουθούν όλοι αυτοί που μας πρόδωσαν και προδώσαμε μαζί με το φιλί στο μέτωπό μας.
Επειδή αγαπάμε την ομοιοκαταληξία και αφηνόμαστε στις κατηφόρες της, δεν πάει να πει ότι δεν σκαρφαλώνουμε, δεν αγαπάμε και τα μεγάλα βουνά, τα κείμενα εκείνα τα μακροπερίοδα, τα γενναιόδωρα, με τη μεγάλη την ανάσα και τον κυματισμό τους.
Επειδή υπνοβατούμε νυχοπατώντας, δεν πάει να πει πως πέφτουμε και στον γκρεμό, κάθε άλλο.
Επειδή το πρωί που ξυπνάμε δεν μας έχει απομείνει λέξη στα χείλη, γιατί όλη τη νύχτα με αυτές ξοφλούσαμε λογαριασμούς και χρέη, δεν πάει να πει ότι δεν ξέρουμε από ποιες τσέπες θα κλέψουμε καινούργιες.
Επειδή μιλάμε και για πράγματα που δεν θα γίνουν ποτέ, δεν πάει να πει ότι δεν πιστεύουμε στο θαύμα.
Ακολουθήστε το Protagon στο Google News