Photo: “Ο μικρός Σαλιού γεννήθηκε στην Ελλάδα και μου έκανε την τιμή να φωτογραφηθεί μαζί μου. Στο μικρό Σαλιού υπόσχομαι πως όταν θα γίνει 18 χρ. θα πάρει την ελληνική υπηκοότητα εάν και εφόσον εξακολουθεί να μας θέλει!”

Γνώρισα την Αφροδίτη Αλ Σάλεχ με αφορμή μια συνέντευξη στο πλαίσιο του φεστιβάλ κινηματογράφου, πριν δέκα χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Στην πόλη που μεγάλωσε και σπούδασε ψυχολογία και την οποία εγκατέλειψε για χάρη του θεάτρου. Ζει ήδη το όνειρο της ως νέα και φιλόδοξη ηθοποιός στα καλλιτεχνικά στέκια της Αθήνας. Δεν αγαπά τις εμπορικές δουλειές αλλά τις τολμηρές. Το διαπιστώνω τα επόμενα 2-3 χρόνια κάθε φορά που τη βλέπω στο θέατρο. Δεν φοβάται ούτε να εκτεθεί υποκριτικά, ούτε να υποστηρίξει ρόλους προχωρημένους. Δεν φοβάται να κάνει μια αποκαλυπτική φωτογράφιση για την οποία θα έτρωγε τόνους λάσπης χρόνια αργότερα. Έχει αρχίσει να φοβάται όμως τον εαυτό της μέσα σε αυτό το σινάφι που ήδη της ανακατεύει το στομάχι και για αυτό βρίσκει διέξοδο γράφοντας διηγήματα τα οποία εκδίδει με τον τίτλο “Το Μάτι της λίμνης”. Για καμιά τριετία χάνω τα ίχνη της. Αργότερα μου εξηγεί πως ήταν η περίοδος της απογοήτευσης αλλά και της απόφασης να ασχοληθεί με κάτι εκτός θεάτρου, το οποίο, όπως φροντίζει να προσθέτει πάντα, ούτε μέχρι σήμερα έχει εγκαταλείψει.

Πέφτω κυριολεκτικά πάνω της στα σκαλιά του Πολιτικού της Νομικής στη μέση μιας εξεταστικής. Πριν προλάβω να ρωτήσω ποιος, που, πότε, πώς και γιατί μου ανακοινώνει πως βρίσκεται «σε διάσταση» με τη θεατρική πιάτσα, πως έδωσε εξετάσεις και είναι ξανά φοιτήτρια. Διαβάζει με μανία και «χτυπά» υψηλούς βαθμούς στα μαθήματα της σχολής, κατόρθωμα διόλου εύκολο, πιστέψτε με, όταν δεν είσαι πια είκοσι χρόνων. Διαισθάνομαι τη αγωνία της να πετύχει στα νέα της σχέδια. Με προσκαλεί μάλιστα στην παρουσίαση του δεύτερου της βιβλίου «Ο Βεσάρος». Όταν το διάβασα, κατάλαβα πόσο μαύρο-έστω και δημιουργικό- είχε ρίξει στη ζωή της τα προηγούμενα χρόνια.

Τότε αρχίζει και η δημόσια ενασχόλησή της με τα μεταναστευτικά θέματα, πριν γίνουν δηλαδή της μόδας στη δημοσιογραφική πιάτσα που εκτός εξαιρέσεων ακροθιγώς τα καταπιάνει μέχρι σήμερα. Τελειώνει το πτυχίο, συνεχίζει στο μεταπτυχιακό του τμήματος, παρακολουθεί σεμινάρια σε πανεπιστήμια της Αγγλίας, συμμετέχει σε ΜΚΟ που στηρίζουν τους μετανάστες. «Με προβληματίζει που μια Ελληνίδα με μητέρα Ελληνίδα και πατέρα πολιτογραφημένο Έλληνα συριακής καταγωγής αντιμετωπίζεται ως αλλοδαπή», έχει δηλώσει σε συνέντευξή, θέτοντας τη δική της ιστορία ως σύμβολο στις υπερ των μεταναστών και των προσφύγων δράσεις. Η Αφροδίτη αποκτά εμπειρία, γνώση και θεωρητικό υπόβαθρο στο θέμα της μεταναστευτικής πολιτικής ή της απουσίας αυτής. Μπαίνει στα ερείπια που μένουν στιβαγμένοι οι λαθρομετανάστες, στα κέντρα υποδοχής, βγαίνει σε πάνελ σε τηλεοπτικές εκπομπές, αρθρογραφεί, blog-άρει, συμμετέχει σε συζητήσεις, σε συνέδρια, γίνεται μια σταθερή και δυνατή φωνή που ζητά επίμονα λύσεις και σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα.

Δέχεται την πρόταση του υφυπουργού, Προστασίας του Πολίτη, Σπύρου Βούγια να αναλάβει τη θέση συμβούλου σε θέματα μεταναστών. Μαζί δέχεται και τον καταιγισμό κατακίτρινων και σεξιστικών δημοσιευμάτων. Μόλις το τέρας του λίβελου ηρεμεί, της τηλεφωνώ για να τη συγχαρώ για τα νέα της καθήκοντα. «Εγώ ήλπιζα ότι μου τηλεφώνησες για να μου συμπαρασταθείς», μου απαντά γελώντας πικρά. Προσπερνά και συνεχίζει όμως, δουλεύοντας κάθε μέρα και σκληρότερα με σκοπό να καταφέρει έστω και μικρές νίκες κόντρα στο τέρας της γραφειοκρατίας και τις ντροπιαστικές συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων και των μεταναστών. Να περιορίσει αυτόν το «σκουπιδότοπο ανθρώπινων ψυχών». Είναι ρεαλίστρια αλλά και αισιόδοξη. Για αυτό όταν τη ρωτώ για το ζήτημα της ιθαγένειας μου απαντά : «Μολονότι είναι ένα νομοσχέδιο δειλό, μολονότι πολλά παιδιά εξαιρούνται -αυτά εκ των οποίων ο ένας γονέας έχει «απονομιμοποιηθεί»-, μολονότι η ακροδεξιά οχλαγωγεί … την ημέρα που θα ψηφιστεί το νομοσχέδιο, θα είναι ημέρα γιορτής για όλους μας».

Θα συνεχίσει να ασχολείται με τα θέματα των μεταναστών. Είτε εισχωρήσει βαθύτερα στην πολιτική σκηνή, είτε προτιμήσει πάλι τη θεατρική. Το θέατρο ενέχει πολιτική και η πολιτική, θέατρο. Και η Αφροδίτη Αλ Σάλεχ φαίνεται να μπορεί να τα καταφέρει και στα δύο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News