To καλοκαίρι του 1996, στρατιώτης στην 110 Πτέρυγα Μάχης στην Λάρισα, είχα γράψει ένα άρθρο στο περιοδικό ΜΕΤΡΟ, που εργαζόμουν πριν παρουσιαστώ, όπου σε κάποια παράγραφο έγραφα πως ο ηρωισμός είναι μια απόφαση της στιγμής, ένα κορώνα-γράμματα, κάτι για το οποίο δεν υπάρχει προετοιμασία ή προπόνηση. Και πως αν βρεθείς εκατό φορές στην ίδια θέση, μπορεί τις 30 να κάνεις κάτι ηρωικό και τις 70 να δειλιάσεις. Με είχε καλέσει τότε ο διοικητής μου, που το είχε διαβάσει – ένας εξαιρετικός άνθρωπος, ιπτάμενος στα F4 – να του εξηγήσω τί εννοούσα. Δεν είχα περισσότερα πράγματα να του πω, παρά μόνο να φλυαρίσω λίγο παραπάνω για την άποψή μου. Του είπα πως οι συνθήκες, η τύχη, η συγκυρία, η κόψη της στιγμής και το απρόβλεπτο είναι που καθορίζουν πάντα τις ακραίες μας πράξεις. Ο χαρακτήρας μας, αυξάνει ή ελαττώνει τις πιθανότητές να κάνουμε το κακό, αλλά δεν τις εξαφανίζει σε καμμία περίπτωση. Μπορεί εκείνος να ήταν σίγουρος πως εκατό φορές θα έριχνε το αεροπλάνο του επάνω στο βουνό πριν προλάβει να εκτιναχτεί ο ίδιος, παρά να πέσει σε κατοικημένη περιοχή, αλλά εγώ δεν ήμουν…(για τον ίδιο). Μπορεί να το έριχνε 95 φορές, αλλά σίγουρα θα υπήρχαν και άλλες 5…

Γιατί σας τα γράφω αυτά; Για τον νεαρό υπαξιωματικό που έπεσε με την μηχανή του επάνω στην μητέρα με τα δύο παιδιά και εξαφανίστηκε. Η δικαιολογία του πως φοβήθηκε, θεωρήθηκε άκρως ανεπαρκής, από όσους ποστάροντας σε blogs, τον βάφτισαν ανθρωπόμορφο κτήνος. Σύμφωνοι, είναι ανεπαρκής, αλλά είναι επαρκέστατα ανθρώπινη. Φυσικά και η τιμωρία πρέπει να είναι η αρμόζουσα, φυσικά και –είναι πιθανόν- αν ήταν τα δικά μου παιδιά, να τον περίμενα ώρες έξω από το Ναυτοδικείο για να τον ξεμοναχιάσω(…) αλλά ευτυχώς που τους θύτες δεν τους δικάζουν τα θύματά τους – αυτό θα ήταν ο ορισμός της ζούγκλας.

Εκείνη η απόλυτη σιγουριά όμως όσων έσπευσαν να πάρουν μεζέ από από ένα σώμα αφού πρώτα το μετέτρεψαν σε απαξιωμένο σωρό από ηθικά αποφάγια, είναι ανεπαρκής στα μάτια μου. Όχι η σιγουριά για το ποιο θα ήταν το σωστό, αλλά η σιγουριά πως εκείνοι θα το έπρατταν. Σιγουριά που προκύπτει από την ηθική τους, από τον ανθρωπισμό τους, από τα διαβάσματά τους, από το τι πιστεύουν για τον εαυτό τους όταν εκείνος βρεθεί σε ακραίες καταστάσεις. Συγγνώμη, αλλά όλα αυτά μέχρι να αποδειχτούν είναι απλώς λόγια. Να σε βοηθήσει ο Θεός να μην μάθεις ποτέ το πόσο κακό είσαι ικανός να κάνεις. Πόσο σκοτάδι είναι σε εκκρεμότητα και σε περιμένει μεταμφιεσμένο σε μοίρα. Βέβαια ορισμένες φορές η φονική στιγμή είναι απλά το επιστέγασμα από μία σειρά χοντρών μαλακιών που έχεις κάνει στην ζωή σου και δεν πήρες κανένα μήνυμα. Κάποιες άλλες όμως έρχεται ως άμωμος σύλληψη.

Και ναι, υπάρχουν άνθρωποι τόσο δυνατοί, τόσο γερά δομημένοι, τόσο ηθικά “αρτιμελείς” που θα έκαναν το σωστό 95 φορές. Αλλά υπάρχει κι εκείνο το γαμημένο υπόλοιπο μέχρι το εκατό, που κανένας δεν μπορεί να το υποσχεθεί. Εκείνο το γύρισμα του μυαλού σε “θερμοκρασίες” πρωτόγνωρες, εκείνη η ακανόνιστη ροή του αίματος στον εγκέφαλο στην κακιά στιγμή, εκείνο το εντελώς απροετοίμαστο, το εκτός πιθανοτήτων, η πραγμάτωση του εφιάλτη, τα οποία πολλές φορές διαμελίζουν τις πράξεις μας από το σώμα της ιδεολογίας μας, και δεν εφαρμόζει τίποτα, δεν κουμπώνει τίποτα, όλα στον αέρα, κι εμείς δίχως κανένα παρελθόν, χωρίς κανένα ελαφρυντικό πρότερου εντίμου βίου, γινόμαστε απλά μία ειδεχθής πράξη. Είμαστε μόνο ότι κάναμε μία συγκεκριμένη σκοτεινή στιγμή. Όλα τα άλλα, σαν να μην υπήρξαν ποτέ, σαν να μην ματώσαμε χρόνια για να γίνουμε λίγο καλύτεροι άνθρωποι, σαν να μην γυμναστήκαμε στα όργανα της καλοσύνης και της δικαιοσύνης, σαν να μην βοηθήσαμε ποτέ κανέναν, σαν να μην αγαπηθήκαμε ποτέ από κανέναν για αυτό που είμαστε. Ξαφνικά, γίνεσαι αυτός που φοβήθηκε. Μόνο. Εκείνος που λίγο έλειψε να αφαιρέσει τρεις ζωές και φοβήθηκε να τις βοηθήσει.  Δεν θα σταθούν δίπλα σου ούτε καν τα αγαπημένα σου τραγούδια. Ούτε καν τα κλάματά σου, όσες φορές συγκινήθηκες. Είσαι μόνο η κακιά στιγμή. Άδικο; Πολύ. Για τα δύο παιδιά και την γυναίκα, άδικο; Αβάσταχτα! Και η απάντηση των κυνικών φίλων πως κανείς δεν μας υποσχέθηκε πως θα ζήσουμε μία δίκαιη ζωή σε έναν δίκαιο κόσμο, τόσο λίγη, τόσο εξυπνακίστικη, τόσο ρεαλιστική.

Υ.Γ.1 Το κείμενο μου και οι σκέψεις μου είναι αρκετά γενικότερα από το συγκεκριμένο γεγονός, και αν θέλετε να το κουβεντιάσουμε ας μην μείνουμε στις πράξεις του συγκεκριμένου ανθρώπου, ο οποίος έτσι κι αλλιώς, πριν παίξει κορώνα γράμματα την ανθρωπιά και την δειλία, είχε εγκληματίσει εν ψυχρώ, ενεργώντας δίχως καμμία πίεση όταν οδηγούσε δίχως δίπλωμα και ασφάλεια.

Υ..Γ Δεν πιστεύω στον Θεό αλλά πιστεύω στην ενέργεια της θετικής σκέψης. Και προσεύχομαι (δεν βρίσκω άλλη λέξη) για τα δύο λουλούδια.

Υ.Γ 2  Καλό καλοκαίρι να 'χουμε. Εκτός απροόπτου θα τα ξαναπούμε μετά τον Δεκαπενταύγουστο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News