Την έχετε δει στις παραστάσεις «Στην εξοχή», «Νυχτερίδες», «Είμαι αίμα» και στην ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Ψυχή βαθιά», στο ρόλο της αντάρτισσας Κούλας. Η Ελληνοπολωνέζα ηθοποιός Αλεξάνδρα Καζάζου γεννήθηκε στο Βρότσλαβ της Πολωνίας, σπούδασε στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. και από το 2009 βρίσκεται μεταξύ Ελλάδας και Πολωνίας, με ενδιάμεσες στάσεις σε Κωνσταντινούπολη, Λονδίνο, Αμερική, Γκουαντάναμο, Βοσνία. Την επόμενη βδομάδα, πρωταγωνιστεί στο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη «Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας» («Kassander»), σε σκηνοθεσία Ιούς Βουλγαράκη στο περίφημο Ινστιτούτο Γκροτόφσκι, στη γενέτειρά της, στο Βρότσλαφ της Πολωνίας.

Πότε και γιατί έφυγες από την Ελλάδα;

Από την Ελλάδα έφυγα το 2009, για να ακολουθήσω το όνειρό μου, να κάνω ένα μεταπτυχιακό πάνω στις τεχνικές του Γκροτόφσκι, στο Βρότσλαβ της Πολωνίας, που είναι και η γενέτειρά μου. Το Βρότσλαβ είναι η Μέκκα αυτού του είδους θεάτρου. Τελείωσα, λοιπόν, το μεταπτυχιακό και στη συνέχεια, μου προτάθηκαν εδώ δουλειές με αξιόλογους καλλιτέχνες από όλον τον κόσμο, μέχρι που μπήκα στην ομάδα  Studio Matejka, ερευνητική ομάδα σωματικού θεάτρου, υπό την αιγίδα του Ινστιτούτου Γκροτόφσκι. Δεν έφυγα, λοιπόν, από την Ελλάδα λόγω κρίσης. Και τώρα που επιστρέφω για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα στην Ελλάδα, επίσης αυτό δεν γίνεται λόγω κρίσης. Ούτε η Πολωνία είναι η μόνιμή κατοικία μου. Ποτέ δεν ήταν. Τα τελευταία χρόνια, ειδικά, βρίσκομαι τρεις μήνες στην Κωνσταντινούπολη, αρκετά διαστήματα στην Αμερική, την Ελλάδα, το Λονδίνο και τη Βοσνία. Τη δε φράση, «έχουμε κρίση», δεν την ακούω μόνο για την Ελλάδα, δυστυχώς.

Τι σου λείπει από την Ελλάδα στην Πολωνία και τι δεν νοσταλγείς καθόλου;

Μου λείπει η θάλασσα. Ναι, η θάλασσα. Η ηρεμία και η δύναμη που μου έδινε πάντα. Σκάει, παφλάζει, ξεσπάει. Η γιαγιά μου η αντάρτισσα που είναι 92 χρόνων. Πολλά πράγματα. Μικρότερα και μεγαλύτερα. Ολοι αυτοί οι άνθρωποι που με έκαναν να είμαι αυτή που είμαι. Ένα άλλο πράγμα που μου λείπει και το νιώθω όλο και πιο έντονα, είναι το να κάνω θέατρο στην ελληνική γλώσσα, μπροστά στο ελληνικό κοινό. Τώρα, με την «Κασσάνδρα», νιώθουμε πιο κοντά στην Ελλάδα, και εγώ και η σκηνοθέτριά μας, η Ιώ Βουλγαράκη. Οσο για το τι δεν νοσταλγώ καθόλου από την Ελλάδα, ε, τον παρτακισμό, τον «νανισμό», τον ετικετισμό, τον ερασιτεχνισμό.

Ανάμεσα σε δύο ταυτότητες, σε δύο πολιτισμούς, εσύ πού βρίσκεσαι;

Αυτό το ερώτημα πάντα υπήρχε στη ζωή μου. Στην Ελλάδα, Πολωνίδα, στην Πολωνία, Ελληνίδα. Πάντως, ρωτάς και έναν άνθρωπο που έχει ελληνικό διαβατήριο και πολωνική ταυτότητα, χωρίς δηλωμένη μόνιμη κατοικία, στην κυριολεξία. Για μένα, λοιπόν, η ιδανική ταυτότητα μάλλον θα ήταν: Αλεξάνδρα Κασσίνα Καζάζου, το γένος Μπολέσλαβ, και αντί διεύθυνσης: «αυτή που σιχαίνεται κάθε λογής σύνορα».

«Ποθείστε και ας γίνει ό,τι θέλει», γράφει ο Δημητριάδης στο έργο του.

«Χωρίς πόθο, τίποτε. Αρκεί ο πόθος. Αρκεί να ποθείτε και αυτό αρκεί». Ο Δημητριάδης μιλάει για έναν πόθο, όμως, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τη βαθιά προσωπική ωρίμανση και συνειδητοποίηση του τί είμαστε και του τί μας έχει φορεθεί να είμαστε. Πόθος, λοιπόν, για την ζωή, πόθος και λαχτάρα για την κάθε στιγμή, πόθος για την αλήθεια.
     
Στην αυστηρώς καθολική Πολωνία, πόσο εύκολο είναι να ανεβεί και στη συνέχεια να μιλήσει στο κοινό το έργο του Δημητριάδη;

Η Πολωνία είναι βαθιά καθολική. Αλλά, επίσης, έχει πολύ βαθιά καλλιτεχνική παράδοση. Ολα αυτά τα χρόνια που παρακολουθώ θέατρο εδώ, θαυμάζω με τί θάρρος, ελευθερία και μαεστρία εκφράζονται θέματα ταμπού, μέσα από παραστάσεις. Οχι επιθετικά, αλλά με καλλιτεχνική φαντασία και δημιουργικότητα. Γιατί η υψηλή τέχνη πάντα δημιουργεί πραγματικό διάλογο με το κοινό, το οποίο είτε είναι πρόθυμο να τον δεχτεί είτε να συγκρουστεί δημιουργικά με αυτόν. Το θέατρο πάντα ήταν μία ζωντανή τέχνη. Το Ινστιτούτο Γκροτόφσκι δέχτηκε με μεγάλη χαρά το κείμενο του Δημητριάδη και είμαι σίγουρη πως θα δημιουργήσει μεγάλες συζητήσεις, σε πολλά επίπεδα. Ο ίδιος ο συγγραφέας έρχεται προσκεκλημένος από το Ινστιτούτο για να μοιραστεί μαζί μας αυτή την εμπειρία.

«Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας»: ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΓΚΡΟΤΟΦΣΚΙ (Βρότσλαβ, Πολωνία). Σκηνοθεσία: Ιώ Βουλγαράκη. Παίζουν: Αλεξάνδρα Καζάζου, Przemysław Błaszczak. Παραστάσεις: 29-31/1 στις 19.00. (Στις 31 Ιανουαρίου, την παράσταση θα ακολουθήσει ανοιχτή συζήτηση με τον συγγραφέα του έργου, Δηµήτρη Δηµητριάδη). Από τον Μάρτιο, η παράσταση θα παρουσιαστεί σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News