Μοιάζουν σαν τους αθώους τουρίστες, που περπατάνε σε κάτι ερημοχώρια κουβαλώντας μέσα τους μπαΐλντισμα πρωτεύουσας, και λένε στους ντόπιους κάτι ηρωικά «Τι ωραία που είστε εδώ! Μακάρι να μέναμε και μεις». Eτσι και στις Κυκλάδες. Φτάνουν κάποιοι φιλοξενούμενοι μου, με σκανδαλωδώς γαλήνιο καιρό και μόλις φυσήξει τόσο δα αεράκι, φιλοσοφούνε «Ωραίο το αεράκι των Κυκλάδων! Oνειρο Ρέα μου!». Αεράκι; Περίμενε να ζήσεις και αέρα!

Στις Κυκλάδες θα ζήσεις όλο το πείσμα του, πάνω σου. Δεν μας ξεγελάει εμάς η καλοκαιρία. Σε ετοιμότητα ζούμε. Μαζεύουμε, το σύμπαν μας όλο, πριν κοιμηθούμε. Κλείνουμε καρέκλες, συγκεντρώνουμε τα μαξιλάρια, κατεβάζουμε τη γλάστρα με τον βασιλικό από το τραπέζι, στις σαγιονάρες ακουμπάμε μια πέτρα επάνω, ούτε λόγος βέβαια για εφημερίδες και βιβλία…

Γιατί, ακόμα κι αν σε έβαλε στο κρεβάτι μαγική, ανέφελη νύχτα, μπορεί ν’ ακούσεις ξαφνικά τα παντζούρια να χτυπάνε. Σαν από επίμονο, θυμωμένο χέρι. Και μετά τις πόρτες να δοκιμάζονται στο σπρώξιμο. Και τα μάνταλα να κάνουν τσακ και ξανά τσακ, κοφτό τσακ. Και θα τρέξεις να κλείνεις παράθυρα και ν’ ασφαλίζεις πόρτες. Και θα δεις στον ουρανό να ταξιδεύει μια πετσέτα. Η πετσέτα σου. Και θα πεις: «Ποιος μαλάκας την άφησε έξω;» και θα βγεις να την πιάσεις. Και μόλις τη φτάσεις, στο δευτερόλεπτο του δευτερολέπτου που απλώνεις το χέρι σου με σιγουριά, ό,τι την έπιασες, θα σου φύγει παραπέρα. Και δώστου θα την κυνηγάς! Παιχνιδιάρης ο κερατάς!

Και μετά θα μπεις στο σπίτι και θ’ ακούς εκείνο το ουυυυυυυ! Ενα ουυυυυ μανιασμένο και κοροϊδευτικό μαζί, που μετά αλλάζει και γίνεται, τερατώδες φίδι που σέρνεται σε χόρτα του ουρανού ή σαν σερπαντίνα που σπάει το φράγμα του ήχου της. Και μετά ξανά ουυυυυ. Και σφύριγμα. Και γκαπ! Κι όλο το σπίτι, μια αίθουσα συναυλίας. Ενα μουσικό κουτί. Που της κρεβατοκάμαρας το παράθυρο παίζει το ουυυυ και του καθιστικού, της σερπαντίνας. Στον ύπνο σε πιάνει όλο αυτό. Και μπορεί να κρατήσει μέρες. Και ‘συ προσαρμόζεσαι. Πιάνεις την πόρτα του αυτοκινήτου σου, με τα δυο σου τα χέρια, να την κλείσεις. Και εξυπακούεται, θα έχεις το νου σου να την κρατάς σφιχτά, για να την ανοίξεις. Θα κατευθύνεις το σώμα σου σαν να είσαι σερφίστας για να περπατήσεις.

Μην ξεμυαλιστείς ότι θα τα βάλεις με τον αέρα. Το πιο σοφό είναι να πιαστείς στον ρυθμό του σαν από καβαλιέρο. Αγριος χορός ο αέρας των Κυκλάδων. Που μπορεί να σε φτάσει στα όριά σου! Μπορεί να ζήσεις και 28 συνεχόμενες μέρες αέρα… Το έχω ζήσει. Και βρέθηκα σαν χωρική με μαντήλα στο κεφάλι γιατί αυτό μου είπε το ένστικτο. Αλλά, όπως και να ‘χει… Πάλι θα έρθει μια μέρα… Πάλι στα ξαφνικά. Σαν… Πώς να στο πω; Σαν να γυρίζει ξαφνικά τον διακόπτη ο Θεός. Κρακ! Μια στιγμή όλη κι όλη. Που κοιτάμε ο ένας τον άλλον και λέμε διστακτικά αλλά και μ’ ανακούφιση: «Σταμάτησε ο αέρας; Σταμάτησε ο αέρας!». Κι αλλάζει άρδην το σκηνικό. Γεμίζει η Χώρα κόσμο. Και τα ταβερνάκια και τα καφέ απλώνουν τραπέζια και καρέκλες. Και φτάνουν και σε ακρότητες… Ναι! Ανάβουν ρομαντικά κεράκια. Κι απλώνεται ευδαιμονία. Και χαζεύουμε όλοι τον ορίζοντα και τον ήλιο που δύει και ψάχνουμε το φεγγάρι. Γιατί, για αυτά εμείς γεννηθήκαμε κι ας το ξεχνάμε. Αυτά είναι τα δώρα. Και ζούμε μια γιορτή. Ναι, μια γιορτή. Γιορτάζουμε μια μέρα που άλλαξε ο καιρός!

Ευλογημένες Κυκλάδες. Μαγική μου Τήνος. Ποιος άλλος θα μου έδινε αυτή την ευκαιρία; Να ευλογώ. Να γνωρίζω ότι δεν θα κρατήσει για πολύ η γαλήνη. Ας φυσάει λοιπόν! Πολύ! Χαλάλι! Ας με βουρλίζει αέρας όσες μέρες θέλει. Αφήνομαι σοφότερη κάθε φορά, στην αγκαλιά των βημάτων του. Σαν με ωραίο καβαλιέρο. Αν δεν τη χορέψεις τη ζωή, γίνεται σκέτη ζωή. Ευλογημένη Τήνος!

Και μετά μας χαζεύουν να μαζεύουμε το σύμπαν όλο. Και συνεχίζουν: «Τι τα μαζεύεις; Μα, δεν έχει και πολύ αέρα». Ωσπου ξεκινάει ο αέρας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News