Η περίπτωση του Κώστα με ξάφνιασε. Οχι γιατί δεν υπάρχουν παρόμοιες. Είμαι σίγουρη ότι στα χρόνια της κρίσης έχουν πολλαπλασιαστεί. Αλλά για το μέγεθος της παθογένειας σε διάφορες εκφάνσεις της και τον συσχετισμό τους.

Τον συνάντησα εξαιτίας ενός ατυχήματος που μου συνέβη στη διάρκεια των διακοπών μου σε μια πόλη της ελληνικής περιφέρειας. Είχε κατάστημα με ιατρικά- ορθοπαιδικά είδη δίπλα στον γιατρό που μου έκανε τη διάγνωση για «ρωγμώδες κάταγμα στο μετατάρσιο». Οπότε, χρειαζόμουν καταρχάς πατερίτσες και, στη συνέχεια, μια ειδική μπότα αποφόρτισης.

Ήταν πολύ καλός στη δουλειά του. Έδειχνε ότι κατείχε απόλυτα το αντικείμενο, εξηγούσε με λεπτομέρεια στην αδαή τη χρήση των βοηθημάτων, αλλά και ποιο θα ήταν το πιο κατάλληλο για την περίπτωση.

Μέσα σε μια εβδομάδα βρέθηκα αρκετές φορές στο κατάστημά του, οπότε η συζήτηση «άπλωσε».

Κι έτσι ήρθε η πρώτη έκπληξη. Ο Κώστας, ο οποίος θεωρούσα ότι είχε σχέση με τη φυσιοθεραπεία ή έστω τα παραϊατρικά επαγγέλματα, είχε σπουδάσει πολιτικός μηχανικός. Στην Αθήνα και στη Μεγάλη Βρετανία. Το ίδιο και η σύζυγός του, με την οποία λειτουργούν από κοινού το κατάστημα ιατρικών-ορθοπαιδικών ειδών. Ο πατέρας του, είναι εργολάβος οικοδομών με μεγάλη δραστηριότητα στην ευρύτερη περιοχή. Κάποτε, βέβαια. Γιατί το πρώτο που κατέρρευσε με την κρίση στην Ελλάδα ήταν η οικοδομή. «Εμείς βλέπαμε από πριν ότι η οικοδομή είναι φούσκα», λέει ο Κώστας. «Αφού χτίζαμε 20 εκατομμύρια σπίτια για έναν πληθυσμό 11 εκατομμυρίων…».

Ετσι ο Κώστας δεν εργάστηκε στην οικογενειακή επιχείρηση, αλλά σε μια αρκετά μεγάλη εταιρεία οδοποιίας της περιφέρειας, θεωρώντας ότι θα αντέξει περισσότερο. Ομως και αυτή κατέρρευσε… Και «από τους 30 μηχανικούς που δουλεύαμε δεν έμεινε κανένας. Και σήμερα κανένας δεν εργάζεται ως μηχανικός», λέει.

Αναζήτησε εργασία στο εξωτερικό. Και βρήκε. Στη Σερβία. «Με 800 ευρώ τον μήνα. Και θα πήγαινα», βιάζεται να προσθέσει. «Αλλά δεν θα είχα καμία εξέλιξη. Μου το ξεκαθάρισαν».

Ενας συγγενής του πρότεινε τότε να ανοίξει κατάστημα με ορθοπαιδικά είδη στην πόλη που ζούσε, μαζί με τη γυναίκα του, μια και η ίδια αντιμετώπιζε το ίδιο επαγγελματικό αδιέξοδο.

«Μας πήρε καιρό να το δεχθούμε», παραδέχεται. Η εξέλιξη αυτή δεν είχε καμία σχέση με τις φιλοδοξίες και τα όνειρα και των δυο τους. Ούτε και με το γνωστικό τους αντικείμενο. Μην έχοντας όμως άλλες εναλλακτικές, το τόλμησαν. Ξεκίνησαν σεμινάρια για να εκπαιδευθούν (τα οποία συνεχίζουν) και πριν από δύο χρόνια άνοιξαν το κατάστημα.

Ομως και εκεί προέκυψαν αστάθμητοι παράγοντες. Γιατί «αρνήθηκα να δώσω ποσοστά στους γιατρούς της περιοχής, για να μου στείλουν πελάτες. Και έτσι οι περισσότεροι με απέκλεισαν. Σύστηναν άλλα καταστήματα ορθοπαιδικών, εκτός από το δικό μου. Και γι΄αυτό, παρ’ ότι είμαι πολύ κοντά στο νοσοκομείο, ελάχιστα σχετικά περιστατικά θα έρθουν σε μένα». Παρ’ όλα αυτά «προσπαθώντας μόνος μου, μπορώ πλέον να σταθώ με αξιοπρέπεια στην αγορά της πόλης», λέει.

Ετσι συνεχίζει, με τη συνάδελφο γυναίκα του πάντα δίπλα του. Εχοντας πρόσφατα αποκτήσει το δεύτερο παιδί τους. Και με το ταμείο τους (ΤΣΜΕΔΕ), στο οποίο συνεχίζουν να έχουν την κύρια ασφάλιση, να μη συνεισφέρει στον δεύτερο τοκετό σε καμία δαπάνη, επειδή επέλεξαν ιδιωτική κλινική.

Ενας νέος άνθρωπος που δεν έχει περάσει ακόμη τα σαράντα. Που επέλεξε να μη φύγει τελικά στο εξωτερικό και να μην είναι «προδότης». Αλλά να το παλέψει εδώ. Οι καρποί των προσπαθειών του δεν έχουν σχέση με αυτό που του άρεσε και φαντάστηκε, ούτε με αυτό που σπούδασε. Σχεδόν δεν τον ανταμείβουν για την επένδυση που έκανε. Και αν κατάφερε να στεριώσει στον τόπο του, οφείλεται στο ότι πήγε με πείσμα κόντρα στο ρεύμα και προτίμησε να κοιτάξει το μέλλον θετικά, συμβιβαζόμενος, παρά το παρελθόν, με θυμό και απογοήτευση. Και στο ότι είχε και τύχη.

Ενας συνάδελφός σου, Αλέξη. Που σε ακούει να μιλάς για χαμογελαστά πρόσωπα και μειδιά…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News