Πάει λοιπόν. Ο ποιητής, ο μουσικός, ο μάγος. 82 ετών. Κι αν έγραψε τραγούδια. Πολλά. Κι αν άφησε παρακαταθήκη σκέψεων και στίχων. Οραματιστής. «Ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς των τελευταίων 50 χρόνων», γράφουν. Κι αν άφησε στίγμα. Το εξής, ένα «μου». Eτσι δεν συμβαίνει; Το δικό «μου» έγραψε. «Dance me to the end of love».

Κανονικά θα έπρεπε να γνωρίζω κάθε του λέξη στους στίχους του. Κανονικά θα έπρεπε να έχω πιπιλίσει κάθε λέξη και νόημα και να έχω εξιχνιάσει κάθε κρυφό του, όπως κάνουν οι γυναίκες όταν γεύονται κάτι που τους αρέσει και το λιώνουν στη γλώσσα τους -χωρίς όμως να το καταπιούν- και προσπαθούν να μαντέψουν και στέλνουν τις κόρες των ματιών τους ψηλά και λένε «και τόσο δα κανέλα», «και μια πρέζα κίμινο»… Κανονικά θα έπρεπε. Γραφιάς είμαι.

Μια-μια τις λέξεις τις ξεχωρίζω σαν μπαχάρια, αλλά… Περίεργο πράγμα. Σε τούτο το δικό «μου τραγούδι», μόνο «Dance me to the end of love» τραγουδάω και μετά μμμμμμμμμμμ και μμμμμμμ. Και πιάνω τον ρυθμό και κουνάω μόνο τους ώμους. Μόνο το πάνω μέρος του σώματος, αναδεύω, καθιστή. Ακίνητα τα πόδια. Αμέτοχα. Οπως ταιριάζει σε κάθε «End of love». Τα πόδια τελευταία και αν! Αλλωστε, μικρή σημασία αν θα φύγεις ή αν θα μείνεις. Μικρή σημασία τα επεισόδια, τα «προσεχώς» κάθε αγάπης.

Το πιο δύσκολο σημείο, αυτό που ρουφάει σαν σφουγγάρι όλη τη μελαγχολία μιας αιματηρής διεργασίας, είναι, όταν συνειδητοποιείς, όταν νιώθεις κι ακόμα χειρότερα όταν πια ακούς, τις ψυχές να ξεκολλάνε. Ετσι χωρίζουν οι άνθρωποι. Ολα τα άλλα ευεργετικές θεατρικές παραστάσεις, για να απασχολούμε τον πόνο. Και δεν έχει θυμό. Εχει μόνο μελαγχολία. Εχει αυτά που φέρνει ένα αεράκι από μακριά. Αυτά που σε διαπερνούν. Αυτά που σε κάθε πόρο σου κάτι λένε. Και θες το «Τι κρίμα!» να του το πεις ενώ χορεύετε. «Dance me to the end of love». Τι τρόπος να χωρίσουν δυο! Αγαπημένε καβαλιέρε Λεοναρντ Κοέν. Καλό ταξίδι. Ακούγεται μουσική από κει μακριά….

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News